Οι μαμάκηδες στην εξουσία
«Τ’ αγόρια της μαμάς τους εξελίσσονται στους καλύτερους ηγέτες». M’ αυτό τον τίτλο, η βρετανική εφημερίδα «Independent» φιλοξενεί άρθρο-παρουσίαση έρευνας του πανεπιστημίου Heriot-Watt, σύμφωνα με τα συμπεράσματα της οποίας η άνοδος στην εξουσία, ορισμένων ηγετικών προσωπικοτήτων, όπως ο Χίτλερ, ο Λένιν, ή ο Μαχάτμα Γκάντι και αυτός ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, οφείλεται ενδεχομένως στη μητρική επιρροή. Κι αν μεν τα αγόρια αυτά είχαν καλή κι ευτυχισμένη παιδική ηλικία, τότε μπορεί να εξελιχθούν στους καλύτερους ηγέτες. Αν, όμως, η σχέση με τη μητέρα τους ήταν κακή, τότε είναι πιθανότερο ότι και οι ίδιοι θα εξελιχθούν σε δύστροπους και απαιτητικούς ηγέτες. Οπως αναφέρεται στην έρευνα, αυτοί -για παράδειγμα- που παραμελήθηκαν, ή αγνοήθηκαν ως παιδιά από τη μητέρα τους εξελίσσονται σε ιδιαίτερα ανεξάρτητες προσωπικότητες ως ενήλικοι και το ίδιο απαιτούν από όσους βρίσκονται υπό την εξουσία τους. Με άλλα λόγια το είδος της εξουσίας τους εξαρτάται εν πολλοίς από το είδος της «εξουσίας» που η μητέρα τους ασκούσε πάνω τους. Να, λοιπόν που οι λεγόμενοι «μαμάκηδες» δεν είναι οπωσδήποτε κακοί ενήλικες και να που οι «αγορομάνες» μπορούν ελεύθερα και χωρίς ενοχές να επηρεάζουν τα αρσενικά βλαστάρια τους, αρκεί αυτή η επιρροή να είναι θετική, αποδίδοντας στην κοινωνία καλούς ηγέτες, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τους εξουσιαζόμενους. Τώρα ποιος θα κρίνει τη θετική επιρροή της μάνας είναι ένα άλλο προς εξερεύνηση ζήτημα…
Παλιό και καλό
Στην εποχή του hi-tech των έξυπνων οικιακών συσκευών και των ακόμη «εξυπνότερων» σπιτιών, οι Γάλλοι σαραντάρηδες προτιμούν τα «ρετρό» έπιπλα για το σπιτικό τους, επειδή είναι πιο φιλικά προς το περιβάλλον και κυρίως πολύ φθηνότερα από τα υπερσύγχρονα είδη με τις σπουδαίες υπογραφές. Από τραπέζι μέχρι καναπέ και μπουφέ, το 45% των Γάλλων, η ηλικία των οποίων κυμαίνεται μεταξύ 35 και 40 χρόνων προτιμούν για τη διακόσμηση του σπιτιού τους παλαιότερες εκδόσεις επίπλων, σύμφωνα με έρευνα, που διενεργήθηκε τελευταίως σε έκθεση ειδών σπιτιού στο Παρίσι και έδειξε ότι μόλις το 13% των ερωτηθέντων διαθέτουν κάποιο έπιπλο σύγχρονου ύφους. Πέραν της ακρίβειας αυτών των επίπλων ή -σε ορισμένες περιπτώσεις- και της ψυχρότητας που απορρέουν είναι και η ασυμβατότητά τους με τα άλλα έπιπλα του σπιτιού. Δεν μπορούν εν ολίγοις εύκολα να ταιριάξουν το ύφος τους με πιο κλασικά προϊόντα του είδους. Είναι βλέπετε, αυτό το γυαλί και το σίδερο, απ’ τα οποία είναι συνήθως κατασκευασμένα τα σύγχρονα έπιπλα -όπως άλλωστε και τα σύγχρονα κτίρια- που προσδίδουν έναν απρόσωπο χαρακτήρα, αφού απουσιάζει το μεράκι του τεχνίτη και η αγάπη για το δημιούργημά του.
Πρωταθλητές της κοπάνας
Ανεξαρτήτως του τι πιστεύει ο μέσος Ελληνας για την εργατικότητα των υπαλλήλων και δη όσων απασχολούνται στον δημόσιο τομέα, η αλήθεια είναι ότι οι Βρετανοί συνάδελφοί τους μπορούν να καυχηθούν ότι κρατούν τα σκήπτρα της «κοπάνας» από την εργασία τους. Πάνω από τα τέσσερα-πέμπτα των υπαλλήλων στις βρετανικές επιχειρήσεις καταφεύγουν στην επίκληση κάποιας ψευτοασθένειας για να αποφύγουν τη δουλειά και μάλιστα χωρίς την παραμικρή ενοχή για το ψέμα τους, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, που διενήργησε ινστιτούτο του Μάντσεστερ. H πιο συχνή αιτία απουσίας των υπαλλήλων από την εργασία τους είναι η γρίπη και το κρύωμα, ενώ έπονται οι καταστάσεις έντονου άγχους ή σωματικών τραυμάτων. Το κόστος της απουσίας τους βαρύνει κατά μερικές χιλιάδες ευρώ τον εργοδότη, ο οποίος επιπλέον δεν έχει το δικαίωμα να απολύσει τον τεμπέλη υπάλληλο, για μια μέρα άδειας, έστω και αν γνωρίζει ότι αυτός ψεύδεται. Δεδομένου ότι ουδείς μπαίνει στον κόπο να ελέγξει αν όντως είναι καλά ή όχι ο υπάλληλος, ο οποίος επικαλείται ασθένεια, οι ερευνητές προτείνουν διάφορες λύσεις, ώστε οι πάντες να είναι ευχαριστημένοι. Αφενός οι υπάλληλοι να υποχρεούνται να δηλώνουν την ασθένειά τους συγκεκριμένη ώρα κι αφετέρου οι εργοδότες να μην πιέζουν υπερβολικά τους εργαζομένους τους, ώστε εκείνοι να μην αναζητούν διέξοδο στην κοπάνα.
Μόδα κατά πάχους
Κι ενώ πολύς λόγος γίνεται για την παχυσαρκία των σημερινών παιδιών και οι ειδικοί κρούουν διαρκώς τον κώδωνα του κινδύνου, τα νεαρά κορίτσια φαίνεται ότι έχουν λάβει το μήνυμα, αν και όχι τόσο για την υγεία τους, όσο για την εμφάνισή τους. Ενα στα τρία κοριτσάκια ηλικίας 11 έως 15 ετών στη Βρετανία είναι υπέρβαρα και εννιά στα δέκα μεταξύ δέκα και δεκαεννιά ετών είναι δυσαρεστημένα με το βάρος τους και προσπαθούν να κάνουν δίαιτα. Αλλο όμως τι θέλουν και άλλο τι προσπαθούν και επιτυγχάνουν. Διότι ναι μεν δηλώνουν ότι θέλουν να χάσουν κιλά και κάνουν δίαιτα κι άλλο τι καταναλώνουν. Ωστόσο, μετά τα δεκατέσσερα χρόνια τους τα μικρά κορίτσια φαίνεται ότι βρίσκονται αντιμέτωπα με τον κίνδυνο της ανορεξίας, προκειμένου να αποκτήσουν το επιθυμητό σώμα μιας Μπρίτνεϊ Σπίαρς, για παράδειγμα, η οποία θεωρείται ότι διαθέτει τις καλύτερες αναλογίες στα ματάκια τους.