TEXEPANH. Νίκη των μεταρρυθμιστών θεωρείται η προτροπή προς τους συντηρητικούς Ιρανούς του θρησκευτικού ηγέτη του Ιράν Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ να αναθεωρήσουν τη στάση τους έναντι των τριών χιλιάδων υποψηφίων που ανήκουν στις τάξεις των μεταρρυθμιστών του προέδρου Χαταμί και οι οποίοι είχαν διαγραφεί από τις εκλογικές λίστες για τις εκλογές της 20ής Φεβρουαρίου.
Ο Χαμενεΐ συναντήθηκε χθες με μέλη του Συμβουλίου των Φρουρών της Επανάστασης, το σώμα που είναι υπεύθυνο για την επεξεργασία των υποψηφιοτήτων, και τους ζήτησε να επανατοποθετηθούν επ’ αυτών.
Νωρίτερα, είχαν καταγραφεί αλλεπάλληλες διαβουλεύσεις και συζητήσεις με εκπροσώπους του Συμβουλίου, αλλά και μεταξύ των μεταρρυθμιστών και του προέδρου Χαταμί, χωρίς ωστόσο να υπάρξει εξέλιξη.
Εν τω μεταξύ, οι μεταρρυθμιστές βουλευτές συνέχισαν και χθες, για τέταρτη μέρα, την καθιστική διαμαρτυρία τους στο Κοινοβούλιο της χώρας παρά την έκκληση του προέδρου Χαταμί να την τερματίσουν. Σύμφωνα με τον βουλευτή Μοχσέν Αρμίν, ο Χαταμί ζήτησε από τους προσκείμενους σε αυτόν βουλευτές να εγκαταλείψουν το κτίριο του Κοινοβουλίου για μία εβδομάδα, δίνοντάς του έτσι χρόνο για να διευθετήσει την κρίση.
Εκκληση ενότητας από Χαταμί
Η απόφαση, ωστόσο, των μεταρρυθμιστών να συνεχίσουν τη διαμαρτυρία τους εξασθενίζει περαιτέρω τη θέση του Χαταμί, ο οποίος δέχεται πιέσεις από τους υπουργούς, αλλά και από κυβερνήτες επαρχιών να υπερασπιστεί τη μεταρρυθμιστική πολιτική του και να διασφαλίσει την ελεύθερη διεξαγωγή των εκλογών. Τα περισσότερα μέλη της κυβέρνησης του μεταρρυθμιστή προέδρου, ανάμεσα στους οποίους 4 αντιπρόεδροι της κυβέρνησης και 12 υπουργοί, απειλούν ότι θα παραιτηθούν εντός μιας εβδομάδας σε περίπτωση που δεν αρθούν οι απαγορεύσεις.
Σύμφωνα με άλλες πηγές, ο Χαταμί δήλωσε προς τους μεταρρυθμιστές κυβερνήτες ότι «είτε θα παραμείνουμε όλοι μαζί στην εξουσία είτε θα αποχωρήσουμε όλοι μαζί». O πρόεδρος όμως δέχεται κριτική και από μερίδα των φανατικών υποστηρικτών του. Πολιτικοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι ο Χαταμί, ο οποίος επεκράτησε των σκληροπυρηνικών στο Ιράν στις εκλογές του 1997 και του 2001, αντιμετωπίζει την εντονότερη κρίση στην πολιτική του σταδιοδρομία.