Με την ευκαιρία της πραγματοποίησης της συνόδου του Ευρωπαϊκού Φόρουμ για τον Πληθυσμό στη Γενεύη, επανήλθε στο φως της δημοσιότητας το πρόβλημα των υψηλών ποσοστών γονιμότητας στις φτωχές χώρες του κόσμου, εκεί όπου η ανάπτυξη του πληθυσμού εξακολουθεί να καθιστά ανεπαρκείς τις πηγές, να επιβαρύνει το περιβάλλον και να επιδεινώνει την κοινωνική αποσύνθεση. Παρά τις πρόσφατες ενθαρρυντικές εκθέσεις του OHE, η αύξηση του πληθυσμού παραμένει ένα ζήτημα που απαιτεί την προσοχή της διεθνούς κοινότητας, εάν πρόκειται να υπάρξει ελπίδα για την επίτευξη βιώσιμης ανάπτυξης.
Μόλις πριν από τρία χρόνια, τα Ηνωμένα Εθνη εκτίμησαν ότι έως τα μέσα του αιώνα ο πληθυσμός της Γης θα έχει αυξηθεί από 6,2 δισεκατομμύρια άτομα στα 9,3 δισεκατομμύρια. Σύμφωνα με πιο πρόσφατους υπολογισμούς, ο πληθυσμός του 2050 θα είναι κατά 400 εκατομμύρια μειωμένος σε σχέση με την προηγούμενη εκτίμηση. Εάν εξετάσουμε όμως πιο λεπτομερώς τους αριθμούς, διαπιστώνουμε ότι ο πληθυσμός στις βιομηχανικές χώρες θα παραμείνει σταθερός στα περίπου 1,2 δισεκατομμύρια άτομα. H αύξηση θα καταγραφεί αποκλειστικά στον αναπτυσσόμενο κόσμο, οι κάτοικοι του οποίου από 5,1 δισεκατομμύρια θα φθάσουν τα 7,7 δισεκατομμύρια. Δεδομένου ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες επωμίζονται το βάρος της φτώχειας της Γης, της πείνας, των ασθενειών και της ανεργίας, τα τελευταία δημογραφικά στοιχεία δεν είναι δυνατόν να αποτελούν αντικείμενο πανηγυρισμών. O πληθυσμός ορισμένων χωρών, όπως η Μπουργκίνα Φάσο, το Μάλι, η Σομαλία και η Υεμένη, ενδέχεται να τετραπλασιαστεί έως τα μέσα του αιώνα. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 40 έως 45 ετών, ο παγκόσμιος πληθυσμός διπλασιάστηκε. Αλλά η ετήσια αύξηση παρουσιάζει μείωση μετά τη δεκαετία του ’90 και αυτή η καθοδική πορεία έχει δημιουργήσει την πλάνη ότι η ανάπτυξη του πληθυσμού δεν αποτελεί πλέον διεθνές πρόβλημα.
Οι πλούσιες χώρες δεν δίνουν χρήματα
Η ειρωνεία αυτού του μύθου είναι ότι φέτος συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τη Διεθνή Διάσκεψη για τον Πληθυσμό. Εκείνη η σύνοδος στο Κάιρο έθεσε σαφείς στόχους για τα επόμενα 20 χρόνια, περιλαμβανομένων των μέτρων για την αποτροπή κάθε ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, για την προστασία των γυναικών από επικίνδυνες αμβλώσεις, το δικαίωμα όλων στην εκπαίδευση και την καταπολέμηση του έιτζ. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι οι έως τώρα δαπάνες για την εφαρμογή των μέτρων απέχουν πολύ από τα 17 δισ. δολάρια που έπρεπε να καταβληθούν έως το 2000. Οι βιομηχανικές χώρες αναμενόταν να καλύψουν το ποσό των 5,7 δισ. δολαρίων, αλλά έως το 2001 είχαν καταβάλει μόλις τα 2,5 δισεκατομμύρια. Οι αναπτυσσόμενες χώρες και ιδιωτικές πηγές επρόκειτο να δαπανήσουν 11,3 δισ. έως το 2000 αλλά παρείχαν μόλις 7 δισ. έως το 2001.