Το πρόσφατο αίτημα της Γενικής Συνέλευσης στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για μια συμβουλευτική γνωμάτευση για τον φράχτη ασφαλείας του Ισραήλ απειλεί τις βασικές αξίες και τις ιδρυτικές αρχές των ίδιων των Ηνωμένων Εθνών, θέτει σε κίνδυνο τον ανεξάρτητο, μη πολιτικό χαρακτήρα του Διεθνούς Δικαστηρίου και υπονομεύει την προώθηση της ειρήνης και της ασφάλειας στη Μέση Ανατολή. Το Δικαστήριο πρέπει να απορρίψει αυτή την προσπάθεια να γίνει εκμετάλλευση της αποστολής του για πολιτικούς στόχους και, αντιθέτως, οφείλει να προστατέψει τη νομιμότητα και τον θεσμό και τους στόχους της ισραηλο-παλαιστινιακής ειρηνευτικής διαδικασίας.
Κατάφωρη διάκριση
Το αίτημα παραβίασε τους ίδιους τους κανόνες του OHE σε σχέση με τους κανονισμούς σε θέματα διαδικασιών και τον διαχωρισμό αρμοδιοτήτων. Τα Ηνωμένα Εθνη έχουν αναφερθεί ρητά στην ισραηλο-παλαιστινιακή διένεξη.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας ενέκρινε ομοφώνως το Ψήφισμα 1515 στις 19 Νοεμβρίου του 2003, που υποστηρίζει τον Οδικό Χάρτη ως το μέσο για την προώθηση της ειρήνης στην περιοχή. Τα Ηνωμένα Εθνη με τις ΗΠΑ, την E. E. και τη Ρωσία, δηλαδή τα μέλη του Κουαρτέτου, υποστήριξαν από κοινού τον Οδικό Χάρτη.
Το αίτημα για μία «νομική γνωμάτευση» αποτελεί κατάφωρη διάκριση. Δεν γίνεται καμία αναφορά στην παλαιστινιακή τρομοκρατία και την παρότρυνση (στη βία) και την πλήρη αποτυχία της παλαιστινιακής ηγεσίας να εκπληρώσει τη διεθνώς αναγνωρισμένη δέσμευσή της να διαλύσει την υποδομή της τρομοκρατίας. Επειτα από 19.000 τρομοκρατικές επιθέσεις με 900 νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες, το Ισραήλ άρχισε την κατασκευή ενός αμυντικού αντιτρομοκρατικού φράχτη, με μοναδικό σκοπό να εμποδίσει βομβιστές αυτοκτονίας και οπλισμένους τρομοκράτες να φτάσουν σε ισραηλινά λεωφορεία, καφέ και αστικά κέντρα. Το αίτημα της Γενικής Συνέλευσης φέρνει στον νου το διάσημο σχόλιο του Αμπα Εμπαν, ότι «αν η Αλγερία πρότεινε ένα ψήφισμα που διακηρύσσει ότι η γη είναι επίπεδη και ότι την ισοπέδωσε το Ισραήλ, θα περνούσε με 164 ψήφους έναντι 13 με 26 αποχές».
Γίνεται εδώ και πολύ καιρό προσπάθεια να γίνει εκμετάλλευση του έργου των πολιτικών και ανθρωπιστικών οργάνων του OHE. H Γενική Συνέλευση του 2003, που ολοκληρώθηκε πρόσφατα, σημαδεύτηκε από 19 αποφάσεις εναντίον του Ισραήλ. Δεν υπήρξε ούτε ένα ψήφισμα που να αναφέρεται στη διένεξη Ινδίας – Πακιστάν για το Κασμίρ. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την αποτυχία της ίδιας της συνέλευσης να συγκεντρώσει μια πλειοψηφία σε ψηφίσματα για την προστασία των Ισραηλινών παιδιών από την τρομοκρατία ή μια πρωτοβουλία της Ιρλανδίας που καταδίκαζε τον αντισημιτισμό.
Αλλα όργανα, όπως η Επιτροπή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, την προεδρία της οποίας είχε η Λιβύη, αφιέρωσε στην κυριολεξία τη μισή της ατζέντα σε συζητήσεις για θέματα Ισραήλ – Παλαιστινίων. Με αυτά τα δεδομένα, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η σύσκεψη του Ντέρμπαν για τον ρατσισμό μετατράπηκε σε μια σκανδαλώδη φιέστα μίσους εναντίον του Ισραήλ και των Εβραίων.
Ο Οδικός Χάρτης καλεί ξεκάθαρα τις δύο πλευρές να λύσουν τις διαφορές τους μέσω διαπραγματεύσεων χωρίς βία. H 1η φάση του σχεδίου καλεί την Παλαιστινιακή Αρχή να δώσει ένα τέλος στη βία και να καταπολεμήσει την τρομοκρατία. Ομως, από τη στιγμή της υιοθέτησής του, δύο Παλαιστίνιοι πρωθυπουργοί έχουν δηλώσει δημοσίως ότι δεν θα εκπληρώσουν τη βασική τους δέσμευση στον Οδικό Χάρτη – τη διάλυση της υποδομής της τρομοκρατίας. Αντιθέτως, έχουν αναζητήσει διεθνή υποστήριξη για να τραβήξουν την προσοχή στην αντίδραση του Ισραήλ στην τρομοκρατία, αντί να ασχοληθούν με το θέμα της ίδιας της τρομοκρατίας. Οι Παλαιστίνιοι έχουν προσφύγει σε πολλά διεθνή όργανα για να πάρουν αποφάσεις σε θέματα που πρέπει να είναι το αντικείμενο διαπραγματεύσεων. Αυτήν τη φορά προσέφυγαν στο Διεθνές Δικαστήριο, το έργο του οποίου θέλουν να εκμεταλλευτούν.
Οι στόχοι των Παλαιστινίων
Η διεθνής κοινότητα πρέπει να πει «Οχι!» O σημαντικός κίνδυνος, πέρα από το αρκετά σημαντικό πλήγμα στην ειρηνευτική διαδικασία, είναι ότι μια «επιτυχία» θα οδηγήσει σε άλλα επικίνδυνα πολιτικά ζητήματα που έχουν τη δυνατότητα να καταστρέψουν τα όργανα της διεθνούς μας κοινότητας – στο Ιράκ, στο Κασμίρ, στην Τσετσενία, ή οποιοδήποτε άλλο θέμα για το οποίο μπορεί να συγκεντρωθεί μια πλειοψηφία μη δημοκρατικών χωρών στη Γενική Συνέλευση.
Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε την καταστροφική συμπεριφορά των Παλαιστινίων να πλήξει το Διεθνές Δικαστήριο, με τις προσπάθειες που κάνουν να αποφύγουν τις δεσμεύσεις που έχουν πάρει επανειλημμένως από τότε που άρχισε η ειρηνευτική διαδικασία, το 1993.
Το ίδιο μήνυμα εκφράστηκε από τον πρόεδρο Χάρι Τρούμαν στο τέλος της σύσκεψης του Σαν Φρανσίσκο, κατά τη δημιουργία των Ηνωμένων Εθνών. «Εχετε δημιουργήσει ένα φοβερό όργανο για την ειρήνη και την ασφάλεια και την ανθρώπινη πρόοδο στον κόσμο. Τώρα ο κόσμος πρέπει να το χρησιμοποιήσει. Εάν αποτύχουμε να το χρησιμοποιήσουμε, θα προδώσουμε εκείνους που πέθαναν προκειμένου να συναντηθούμε εδώ με ελευθερία και ασφάλεια για να το οικοδομήσουμε. Εάν προσπαθήσουμε να το χρησιμοποιήσουμε εγωιστικά -για το πλεονέκτημα μιας χώρς ή οποιασδήποτε μικρής ομάδας χωρών- θα είμαστε εξίσου ένοχοι γι’ αυτήν την προδοσία».