Στις 23 Φεβρουαρίου, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης θα εκδικάσει την πιο σοβαρή υπόθεση στα 57χρονια του κορυφαίου δικαστικού θεσμού της ανθρωπότητας: την προσφυγή του Αραβικού Συνδέσμου εναντίον του Τείχους του Αίσχους που ορθώνει το κράτος του Ισραήλ στη Δυτική Οχθη, επιχειρώντας να θωρακίσει και να επεκτείνει την κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών. H ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινότητας και του OHE γι’ αυτό το θέμα, πυροδότησε εκτεταμένη επιχείρηση παραπληροφόρησης της διεθνούς κοινής γνώμης από την κυβέρνηση του Αριέλ Σαρόν.
Ποδοπατά τις αποφάσεις
Τυπικό δείγμα αυτής της εκστρατείας υπήρξε άρθρο του Ισραηλινού υπουργού Εξωτερικών Σιλβάν Σαλόμ, το οποίο δημοσίευσε η «K» στις 31 Ιανουαρίου. O κ. Σαλόμ κάνει λόγο για «φράκτη ασφαλείας», ωσάν να επρόκειτο για μια αθώα εργασία περίφραξης ακίνητης περιουσίας, υποστηρίζει ότι η ανέγερσή του ήταν επιβεβλημένη λόγω των επιθέσεων αυτοκτονίας εναντίον του Ισραήλ και καλεί την Ελλάδα και τις άλλες τρίτες χώρες να σώσουν το Διεθνές Δικαστήριο και τον OHE από την επαπειλούμενη χειραγώγηση του από τους… Παλαιστινίους!
Επί 37 συναπτά έτη, το Ισραήλ ποδοπατά τις αποφάσεις του OHE αρνούμενο να αποσυρθεί από τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Εμποδίζει την εγκατάσταση κυανοκράνων του OHE στην περιοχή, την οποία προτείνει η παλαιστινιακή πλευρά. Περιφρονεί τις προσπάθειες του OHE για τη μη διάδοση των όπλων μαζικής καταστροφής, αποτελώντας το μόνο κράτος της M. Ανατολής που διαθέτει πυρηνικά όπλα. Γενικά συμπεριφέρεται ως κράτος – παρίας της διεθνούς κοινότητας, που διασώζεται στο Σ. A. του OHE μόνο από το βέτο των ΗΠΑ. Οσο για την απόπειρα να εμφανιστεί το Τείχος ως απλός φράχτης ασφαλείας μόνον ως άτεχνη άσκηση προπαγάνδας τύπου Γκέμπελς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Οι ιθύνοντες του Ισραήλ οικοδομούν ένα Τείχος 711 χλμ από μπετόν αρμέ, ύψους 8 ή και 16 μέτρων, αγκαθωτό συρματόπλεγμα, κάμερες παρακολούθησης, ηλεκτρονικούς αισθητήρες, πυροβολεία έτοιμα να ανοίξουν πυρ σε οτιδήποτε κινείται. Με την ολοκλήρωσή του, το Ισραήλ θα σφετεριστεί το 58% της καλλιεργήσιμης παλαιστινιακής γης της Δυτικής Οχθης και το 95% των υδάτινων πόρων. H ανέγερσή του έχει προκαλέσει μια πραγματική ανθρωπιστική τραγωδία. Αρκετές γυναίκες σε προχωρημένη εγκυμοσύνη πέθαναν στα σημεία ελέγχου του Τείχους ή απέβαλαν, όπως τονίζει πρόσφατη έκθεση του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού (28 Ιαν. 2004). Αξιοθρήνητο είναι και το πρόσχημα του Ισραήλ ότι αναγκάστηκε να ανοικοδομήσει το Τείχος για να προστατευτεί από τις «τρομοκρατικές επιθέσεις των Παλαιστινίων». H Παλαιστινιακή Αρχή έχει τοποθετηθεί επανειλημμένα και ξεκάθαρα εναντίον των τρομοκρατικών επιθέσεων κατά αμάχων από οποιονδήποτε κι αν προέρχονται. H μερίδα του λέοντος στον τρόμο, το αίμα και τον θάνατο, ανήκει δικαιωματικά στην κρατική τρομοκρατία του Ισραήλ, ενός πανίσχυρου κράτους – κατακτητή που «αμύνεται» με τανκς, ελικόπτερα και F-16 εναντίον ενός μικρού λαού, οπλισμένου μόνο με τουφέκια. Θρηνούμε εξίσου για τους αθώους Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς που χάνονται, γνωρίζοντας ότι και οι μεν και οι δε είναι θύματα της ίδιας φρικτής μάστιγας – της ισραηλινής κατοχής. Σε κάθε περίπτωση, όπως έχει αποδείξει η ίδια η πραγματικότητα, το Τείχος δεν έκανε ούτε πρόκειται να κάνει ασφαλέστερο το Ισραήλ. H μόνη σκοπιμότητα που εξυπηρετεί, είναι να αλλάξει τα σύνορα του 1967, να δημιουργήσει μια νέα ντε φάκτο πραγματικότητα στον δρόμο για το «μεγάλο Ισραήλ» από τη Μεσόγειο ώς τον Ιορδάνη.
Η απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του OHE για παραπομπή του θέματος στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποτελεί την τελευταία ίσως προσπάθεια να αναστηλωθεί η ελπίδα των λαών μας για μια πολιτική ειρηνική λύση του Μεσανατολικού σε μια στιγμή που όλες οι άλλες προσπάθειες έχουν παγώσει, με ευθύνη του Ισραήλ.
Κλειστό παράθυρο ελπίδας;
Εάν η E.E., οι ΗΠΑ και η διεθνής κοινότητα καμφθούν από τις πιέσεις του Ισραήλ και κλείσουν αυτό το παράθυρο ελπίδας οι συνέπειες μπορεί να αποδειχθούν μοιραίες. O παλαιστινιακός λαός δεν πρόκειται να δεχθεί αδιαμαρτύρητα τον σφετερισμό των εδαφών του και τον εξευτελισμό της ίδιας της ύπαρξής του. Αν διαπιστώσει ότι η διεθνής κοινότητα του κλείνει κατάμουτρα την πόρτα της ειρηνικής δικαίωσης, θα αναζητήσει άλλους τρόπους για να υπερασπιστεί την αξιοπρέπεια και την εθνική του υπόσταση.
Ο 20ός αιώνας τελείωσε με την κατάρρευση των Τειχών της ανελευθερίας και του απαρτχάιντ, από το Βερολίνο ώς τη N. Αφρική. Θα επιτρέψουμε ο 21ος να αρχίσει με την ανοικοδόμηση του νέου «Τείχους του Αίσχους» στους Ιερούς Τόπους των τριών μεγάλων πολιτισμών της Μεσογείου; Το ερώτημα ζητεί απάντηση από όλα τα πολιτισμένα έθνη που καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στη δικαιοσύνη χωρίς σύνορα και στη βαρβαρότητα δίχως όρια.