«Καλησπέρα σας. Ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας Αλέν Ζιπέ αποχωρεί σταδιακά από την πολιτική». Κάπως έτσι άρχιζε στις 3 Φεβρουαρίου το βραδινό δελτίο ειδήσεων του France 2, του μεγαλύτερου κρατικού τηλεοπτικού σταθμού της Γαλλίας. Η είδηση ήταν σίγουρα εντυπωσιακή. Ηταν από αυτές που δεν τυχαίνουν κάθε μέρα, από αυτές που ανεβάζουν την τηλεθέαση και δημιουργούν θέμα. Ο Αλέν Ζιπέ, πρώην πρωθυπουργός και ηγέτης του κυβερνώντος κεντροδεξιού κόμματος UMP της Γαλλίας, είχε καταδικαστεί από δικαστήριο της Ναντέρ σε 18 μήνες με αναστολή για παράνομη χρηματοδότηση του κόμματός του και δεκαετή στέρηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι. Και τώρα αποχωρούσε από την πολιτική σκηνή. Τι σήμαινε για τη Γαλλία αυτή η αποχώρηση; Οι πολιτικοί αναλυτές ετοιμάζονταν να πιάσουν μολύβι και χαρτί για να αρχίσουν τις ερμηνείες. Δεν πρόλαβαν. Λίγα λεπτά αργότερα, στο δελτίο του μεγάλου ιδιωτικού καναλιού TF1, ο Ζιπέ έδινε συνέντευξη και τόνιζε ότι δεν σκοπεύει να αποχωρήσει από την πολιτική. Στο France 2 κράτησαν την ψυχραιμία τους. Ομως η ζημιά είχε γίνει. Ο παρουσιαστής Νταβίντ Πουζαντάς, η βεντέτα του σταθμού, κατέφυγε σε λεκτικούς ακροβατισμούς λέγοντας «επανερχόμαστε στην αρχική μας είδηση, την αποχώρηση του κ. Ζιπέ, μια σταδιακή αποχώρηση, που όμως δεν θα είναι οριστική…».
Η συνέχεια; Ο Νταβίντ Πουζαντάς έχει ήδη τεθεί για τρεις εβδομάδες σε διαθεσιμότητα. Ο Ολιβιέ Μαζερόλ, διευθυντής ενημέρωσης του σταθμού, παραιτήθηκε. Η διεύθυνση του καναλιού προσπάθησε να τον διατηρήσει στη θέση του, όμως τα δύο τρίτα των δημοσιογράφων του σταθμού, στη συνέλευσή τους, αποφάσισαν ότι δεν τον θεωρούν αξιόπιστο. Επειτα απ’ όλα αυτά, το γαλλικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο έστειλε αυστηρή προειδοποίηση στο σταθμό επειδή μετέδωσε μια πληροφορία ανεπιβεβαίωτη και δεν σεβάστηκε την υποχρέωσή του να πληροφορήσει σωστά τους τηλεθεατές.
Μεταφέρετε τα γεγονότα στην ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα. Τι θα είχε συμβεί σε ανάλογη περίπτωση; Το πιθανότερο, τίποτε. Στην αγωνία τους για μεγαλύτερη τηλεθέαση, οι ελληνικοί τηλεοπτικοί σταθμοί παρακάμπτουν τον βασικό κανόνα για τη διασταύρωση των πληροφοριών πριν τις μεταδώσουν. Τα αποτελέσματα είναι συχνά θλιβερά. Αρκεί να θυμηθούμε το βράδυ του Σεπτεμβρίου του 1999 και το ατύχημα στο αεροπλάνο όπου μετέβαινε ο τότε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Γιάννος Κρανιδιώτης. Στον πανικό του για να μεταδώσει πρώτος την είδηση, παρουσιαστής ιδιωτικού καναλιού είχε ανακοινώσει ότι είχαν σκοτωθεί όλοι ή σχεδόν όλοι οι επιβαίνοντες, μεταξύ των οποίων κι ένα μικρό παιδί. Η είδηση δεν ήταν αληθινή. Ο παρουσιαστής έμεινε στη θέση του και ούτε προέκυψε θέμα ανακρίβειας των πληροφοριών και παραπλάνησης της κοινής γνώμης. Ακόμη όμως κι αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, πιθανότατα θα προβαλλόταν ως δικαιολογία ο πανικός της στιγμής και το θλιβερόν της είδησης. Αν ασκήθηκε κριτική, σίγουρα οι περισσότεροι Ελληνες δεν τη θυμούνται. Ηταν, βλέπετε, πολύ πρόσφατο το σοκ από τον σεισμό της Αθήνας, λίγες μέρες νωρίτερα.
Στη Γαλλία, τα πράγματα λειτουργούν διαφορετικά. Η τηλεόραση κρίνεται αυστηρά. Εχει, θα πείτε, άλλη παράδοση, έχει περισσότερα μέσα, απευθύνεται σε πολύ μεγαλύτερη αγορά. Σωστά. Εχει ανάγκη, όμως, την ενημέρωση όσο και η Ελλάδα. Παρ’ όλα αυτά τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων στη Γαλλία διαρκούν μόλις 30 λεπτά. Ακόμη κι όταν περιέχουν ειδήσεις, όπως η αποχώρηση ενός πρώην πρωθυπουργού από την πολιτική…