THE NEW YORK TIMES
Οι αποφάσεις Σαρόν
Από τη στιγμή που ο Αριέλ Σαρόν έπεσε σε κώμα πριν από οκτώ χρόνια, οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι αναρωτιούνταν πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα εάν ήταν ζωντανός. Τι θα γινόταν εάν είχε παραμείνει αρχηγός του κόμματος Καντίμα;
Η «αποδέσμευση» από τη Γάζα το 2005 ήταν η πρώτη πρακτική κίνηση «αποαποικιοποίησης» του Ισραήλ από την εποχή του Μεναχέμ Μπέγκιν. Η κίνηση του Σαρόν, ωστόσο, ήταν πολύ πιο σημαντική, αφού θα οδηγούσε σε μια προσπάθεια για ειρήνευση. Μπορεί να είχε αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής του καριέρας στη μάχη κατά των Παλαιστινίων και στη δημιουργία εποικισμών στη Δυτική Οχθη και τη Γάζα, αλλά, καθώς συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε τι θα γινόταν, πρέπει να αναγνωρίσουμε την επιρροή των αποφάσεών του στην ισραηλινή πολιτική. Σίγουρα έχουν καθορίσει τον τρόπο που πραγματοποιούνται οι ειρηνευτικές συνομιλίες σήμερα. Τα «ζητήματα και οι παράμετροι» που αποτελούν σημείο εκκίνησης για τον Τζον Κέρι και θέση της αμερικανικής πολιτικής είναι τα ίδια που είχε προωθήσει ο Σαρόν με κύριο στόχο να προσαρτήσει το Ισραήλ τους εποικισμούς της Δυτικής Οχθης, με αντάλλαγμα έδαφος που βρίσκεται μέσα στα σύνορά του.
LIBERATION
Ιδεολογική αστοχία
Ας υποθέσουμε ότι στην προσπάθειά του να δώσει τέλος στην «υπόθεση Closer», ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ επιλέγει να παρουσιασθεί γι’ αυτό που πραγματικά είναι στη σημερινή του συνέντευξη Τύπου: ένας περήφανος Σοσιαλδημοκράτης. Το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, του οικονομικά φιλελεύθερου πολιτικού, που πολλοί -φίλοι και εχθροί- βλέπουν σε αυτόν. Η σημερινή συνέντευξη Τύπου στο Μέγαρο των Ηλυσίων εντάσσεται σε μακρά ιστορία αστοχιών του γαλλικού σοσιαλισμού. Την ώρα που η γερμανική Αριστερά έθετε τις βάσεις της σύγχρονης Σοσιαλδημοκρατίας στο Μπαντ Γκότεσμπεργκ, το γαλλικό SFIO (πρόδρομος του PS) βρισκόταν ιδεολογικά μπλεγμένο στον πόλεμο της Αλγερίας. Είκοσι χρόνια αργότερα, άλλη μία ιστορική ευκαιρία πήγαινε χαμένη, όταν το PS επέλεγε για ηγέτη του τον Φρανσουά Μιτεράν αντί του Μισέλ Ροκάρ. Εκτοτε, ζούμε ένα θέατρο του παραλόγου, με το Σοσιαλιστικό Κόμμα να υιοθετεί συχνά τον λαϊκισμό, με ορισμένα στελέχη του να φθάνουν μέχρι του σημείου να στηρίζουν το «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα για τη συνταγματική συνθήκη της Ε.Ε., γνωρίζοντας ότι μόλις θα αναλάμβαναν την εξουσία, θα εφάρμοζαν την πολιτική του «ΝΑΙ». Η ιδεολογική αυτή αστοχία και ατολμία είναι το μεγαλύτερο πρόσκομμα για το PS.
DER SPIEGEL
Περισσότερο βάρος
Η έλευση των Σοσιαλδημοκρατών στο υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας δεν θα αλλάξει πολλά στην πολιτική της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας. Κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα, ο Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάγερ μίλησε για περισσότερο σεβασμό προς τον εταίρο, για καλύτερη επικοινωνία και αποφυγή παρεξηγήσεων. Αλλά πρόσθεσε ότι οι Ελληνες πρέπει να συνεχίσουν τις μεταρρυθμίσεις. Η Ελλάδα δεν πρέπει να προσδοκά περισσότερη επιείκεια, ακόμη και από έναν Σοσιαλδημοκράτη υπουργό. Ο σκοπός του ταξιδιού του Σταϊνμάγερ δεν ήταν να διαμορφώσει νέα πολιτική απέναντι στην Ελλάδα. Αυτό που επεδίωξε ήταν να επαναφέρει το υπουργείο Εξωτερικών στο επίκεντρο της γερμανικής ευρωπαϊκής πολιτικής. Η καγκελάριος θα μπορούσε να το εκλάβει αυτό ως ανταγωνιστική κίνηση, κυρίως γιατί σε κεντρικά ευρωπαϊκά ζητήματα ο Σταϊνμάγερ μπορεί να συμμαχήσει με τον υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Η καγκελάριος προτιμά να λαμβάνονται οι αποφάσεις από τον στενό κύκλο των ηγετών. Ο Σταϊνμάγερ, αντιθέτως, επιθυμεί ενίσχυση του Κοινοβουλίου και της Κομισιόν. Το ίδιο και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
THE GUARDIAN
Η περίπτωση Οσμπορν
Είναι, άραγε, ο Τζορτζ Οσμπορν μεγαλοφυΐα ή τέρας; Είναι θείο δώρο ή σατανάς; Οταν δήλωσε πριν από μερικές ημέρες ότι η Βρετανία χρειάζεται ακόμα περικοπές ύψους 25 δισ. στερλινών, εκ των οποίων το 50% θα προέρχεται από τα διάφορα προνοιακά επιδόματα και προγράμματα, αποτύπωσε μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα ή απλά είπε ένα ψέμα; Το πρόβλημα είναι ότι η απάντηση μπορεί να είναι είτε η μία είτε η άλλη. Τώρα οι αντίπαλοι του Οσμπορν αρχίζουν να βλέπουν ότι διαφαίνεται στον ορίζοντα μια τρομακτική πιθανότητα. Η κλασική εκλογική στρατηγική -πρώιμη λιτότητα και στη συνέχεια αναπτυξιακές πολιτικές καθώς πλησιάζουν οι εκλογές- μπορεί τελικά να είναι αποτελεσματική. Μπορεί ο Οσμπορν να μην έχει επιτύχει τους δημοσιονομικούς του στόχους και οι περικοπές να είναι σκληρές, αλλά είναι προφανές ότι η ανάπτυξη έχει επιστρέψει στη Βρετανία. Η πολιτική έχει να κάνει πάντα με τους στόχους και όχι με τα μέσα που χρησιμοποιούνται. Ετσι ο ολιγότερο δημοφιλής άνδρας της υφεσιακής Βρετανίας μπορεί πιθανώς να απολαύσει την ικανοποίηση ότι δίνει στο κόμμα του μία μικρή αλλά υπαρκτή πιθανότητα να κερδίσει τις εκλογές του 2015, παρότι έσφαλε στην προσέγγιση της ύφεσης που επιχείρησε.