Τρία διαφορετικά κόμματα διεκδικούν τις ψήφους των αριστερών Γερμανών στις εκλογές της 18ης Σεπτεμβρίου. H ποικιλία αυτή θα μπορούσε να κινητοποιήσει ακόμη και τους παραδοσιακά αδρανείς ψηφοφόρους. Ομως, δεν πρόκειται να εξασφαλίσει τη νίκη στην Αριστερά. Οι περισσότερες δημοσκοπήσεις εμφανίζουν τον κεντροδεξιό συνασπισμό Χριστιανοδημοκρατών – Χριστιανοκοινωνιστών (CDU – CSU) και Ελεύθερων Δημοκρατών (FDP) να επικρατεί των τριών αριστερών σχηματισμών – Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι και Αριστερό Κόμμα.
Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι η Αριστερά είναι αποδυναμωμένη και διαιρεμένη. Εχει διασπαστεί μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών (SPD), αριστερών φιλελεύθερων και σοσιαλιστών. Αυτό εν μέρει οφείλεται στις δύο περιόδους κεντροαριστερής διακυβέρνησης μετά τον πόλεμο. Στη δεκαετία του ’70, η άρνηση του καγκελάριου, Χέλμουτ Σμιντ να προσδώσει τη δέουσα σημασία στο περιβάλλον οδήγησε στον σχηματισμό των Πρασίνων. Τώρα οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις του Γκέρχαρντ Σρέντερ δημιούργησαν το Αριστερό Κόμμα, ένα μίγμα δυσαρεστημένων Σοσιαλδημοκρατών και πρώην κομμουνιστών.
Οι αποσκιρτήσεις αυτές συρρίκνωσαν το SPD σε ένα σκληρό πυρήνα. Στο πρόσφατο κομματικό συνέδριο, οι ηγέτες επέμειναν ότι όλα βαίνουν καλώς. Κατ’ ιδίαν όμως ορισμένοι επικρίνουν την εκστρατεία του Σρέντερ, ενώ έχει ήδη ξεκινήσει η συζήτηση για τη μετά τον Σρέντερ εποχή. Το SPD έχει δύο εναλλακτικές λύσεις: είτε να μετακινηθεί προς τα Αριστερά, ανακτώντας τα ερείσματα του λαϊκού κόμματος ή να βαδίσει στα χνάρια του κ. Σρέντερ, ελπίζοντας σε ένα «μεγάλο συνασπισμό» με τους Χριστιανοδημοκράτες.
Η πρώτη λύση είναι πιθανότερη εάν το SPD συγκεντρώσει λιγότερο από 30%. Εάν υπερβεί επαρκώς το όριο, αυξάνονται οι πιθανότητες για τη δεύτερη. H αντιπαράθεση προοιωνίζεται οξεία, επειδή ουσιαστικά πρόκειται για σύγκρουση γενεών, αλλά και ομάδων διαφορετικών αποχρώσεων του συνδικαλιστικού κινήματος. O μεγάλος συνασπισμός ενδέχεται να προκαλέσει νέες αποσκιρτήσεις προς το Αριστερό Κόμμα ή διάσπαση των συνδικαλιστικών ενώσεων.
Οι Πράσινοι, «τέκνο» των Σοσιαλδημοκρατών, δεν ταλανίζονται από εσωκομματικές έριδες, υπάρχει όμως ένταση στους κόλπους τους. Οι ηγέτες τους είναι επαγγελματίες και πραγματιστές, αλλά η κομματική βάση πιο αριστερή και ακραία. Πάντως, το δυσκολότερο είναι να προβλέψει κανείς το μέλλον του Αριστερού Κόμματος. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις το εμφάνιζαν να αποσπά το 12%, αλλά στο μεταξύ η απήχησή του έχει ολισθήσει στο 8%. Οι πολιτικές εντάσεις μεταξύ της ανατολικής και δυτικής πτέρυγας κλιμακώνονται. Πολλοί ερμηνεύουν την υπερπροβολή του Λαφοντέν εις βάρος του Γκίζι ως ένδειξη της δυτικής κυριαρχίας επί της Ανατολής. Αντίστοιχα κάποιοι ιδεαλιστές αριστεροί στη Δύση ανησυχούν ότι το αποτέλεσμα θα είναι να δώσουν στους πρώην κομμουνιστές μια σφαίρα επιρροής στο δικό τους κομμάτι της Γερμανίας.
Αναμφισβήτητα, στόχος των Λαφοντέν και Γκίζι είναι να προετοιμάσουν τον σχηματισμό μίας τρικομματικής, κεντροαριστερής κυβέρνησης, ίσως το 2009, σε περίπτωση που αποτύχει να επανεκλεγεί η Μέρκελ. Για να γίνει εφικτή μια τέτοια συνεργασία όμως θα πρέπει το Αριστερό Κόμμα να γίνει λιγότερο λαϊκίστικο, οι Σοσιαλδημοκράτες πιο αριστεροί και οι Πράσινοι περισσότερο πραγματιστές. Αυτές είναι οι μεγάλες προκλήσεις, που θα αντιμετωπίσει μια νέα γενιά πολιτικών. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τους σημερινούς ηγέτες του SPD να συνεργάζονται με το Λαφοντέν, τον οποίο θεωρούν προδότη.