ΑΓΚΕΛΑ ΜΕΡΚΕΛ.
H αποκληθείσα και «Σιδηρά Κυρία» της Γερμανίας, Αγκελα Μέρκελ, η πρώτη γυναίκα υποψήφια για την καγκελαρία, με καταγωγή από την πρώην Ανατολική Γερμανία και «αγαπημένο παιδί» του Χέλμουτ Κολ είναι η μεγάλη χαμένη των εκλογών, καθώς δεν κατάφερε να γεφυρώσει το «επικοινωνιακό χάσμα», που τη χώριζε από τον αντίπαλό της Γκέρχαρντ Σρέντερ. Αρχισε την προεκλογική της εκστρατεία, με τους Συντηρητικούς να προηγούνται κατά 25% των αντιπάλων τους Σοσιαλδημοκρατών και λίγο πριν από την κάλπη, το ποσοστό αυτό δεν έφθασε καν τη μία ποσοστιαία μονάδα. Αν, τελικώς, δεν επιτύχει τους απαραίτητους συμβιβασμούς ώστε να ανέλθει στην καγκελαρία, η πρώτη υποψηφιότητά της μπορεί να αποβεί και τελευταία. H κ. Μέρκελ έχει αντιταχθεί στο ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας της με τον κ. Σρέντερ στο πλαίσιο ενός μεγάλου συνασπισμού, με το επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με κυβερνητική παραλυσία.
ΓΚΕΡΧΑΡΝΤ ΣΡΕΝΤΕΡ.
Καγκελάριος της Γερμανίας από το 1998 – 2005, ο Γκέρχαρντ Σρέντερ δεν αποκλείεται να παραμείνει στη θέση του, έστω και με μειωμένη την εκλογική δύναμη του κόμματός του, σε σχέση με την αναμέτρηση του 2002. Στην πραγματικότητα είναι ο νικητής των εκλογών, δεδομένου ότι πέτυχε να ανακτήσει το χαμένο έδαφος, στον περιορισμένο χρόνο της προεκλογικής εκστρατείας από τον παρελθόντα Μάιο. Αν η εκλογική του νίκη το 2002, οπότε έγινε «κόκκινο πανί» για τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, αρνούμενος να συμπράξει στην εισβολή εναντίον του Ιράκ, τού προσέδωσε τον χαρακτηρισμό του «επτάψυχου», αυτή τη φορά φαίνεται ότι κερδίζει κι εκείνον του «εννιάψυχου». O ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών έχει επίσης απορρίψει το ενδεχόμενο σύμπραξης του κόμματός του με τους Χριστιανοδημοκράτες της κ. Μέρκελ.
ΓΚΟΥΙΝΤΟ ΒΕΣΤΕΡΒΕΛΕ.
Ο επικεφαλής των Ελεύθερων Δημοκρατών (FDP) Γκουίντο Βέστερβελε μπορεί να επαίρεται ότι ενίσχυσε την κομματική δύναμη της παράταξής του, την οποία παρέλαβε σε χαμηλά ποσοστά, αφού οι Ελεύθεροι Δημοκράτες στις εκλογές του 1998 είχαν μετά βίας ξεπεράσει το απαραίτητο 5% για την είσοδο τους στη γερμανική Βουλή. Ηδη από το βράδυ των εκλογών ξεκαθάρισε ότι το FDP θα συμπράξει μόνο με μια «μαυρο-κίτρινη» κυβερνητική εκδοχή και βρίσκεται σε διαρκή ανοιχτή επικοινωνία με την Αγκελα Μέρκελ. Είναι από τους νικητές της εκλογικής αναμέτρησης της Κυριακής και παρ’ ότι αρνήθηκε να σχολιάσει το αποτέλεσμά της, δεν δίστασε να καταγγείλει την ερυθρο-πράσινη κυβέρνηση του Γκέρχαρντ Σρέντερ, λέγοντας ότι οι Ελεύθεροι Δημοκράτες δεν σκοπεύουν να διατηρήσουν αυτή την «αθλιότητα» στην εξουσία. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, το FDP απέσπασε από τους Χριστιανοδημοκράτες ποσοστό της τάξεως του 1% με 2%.
ΟΣΚΑΡ ΛΑΦΟΝΤΕΝ.
Η «Αριστερά» του «κόκκινου Οσκαρ» και του εταίρου του Γκρέγκορ Γκίζι ουσιαστικά ενσάρκωσε την ψήφο διαμαρτυρίας, δεδομένου ότι προσέφερε κομματική στέγη στους δυσαρεστημένους του SPD και τρόπον τινά έγινε η «γέφυρα» εισόδου του PDS των πρώην κομμουνιστών της Ανατολικής Γερμανίας, στη γερμανική Μπούντεσταγκ. O Οσκαρ Λαφοντέν πρώην ηγέτης του SPD, ο οποίος διαφώνησε με τον Γκέρχαρντ Σρέντερ κατά την πρώτη κυβερνητική θητεία των Σοσιαλδημοκρατών έσπευσε να ανακοινώσει την πρόθεσή του να εισηγηθεί κοινοβουλευτικών πρωτοβουλιών για την άμβλυνση των νεοφιλελεύθερων οικονομικών μεταρρυθμίσεων του Σρέντερ και την επιστροφή των Γερμανών στρατιωτών από το Αφγανιστάν. H «Αριστερά» απέκλεισε το ενδεχόμενο στήριξης μιας κυβέρνησης σοσιαλδημοκρατών και ανακοίνωσε ότι για την ώρα δεν βλέπει στην Μπούντεσταγκ εταίρο για το πρόγραμμά της.
ΓΙΟΣΚΑ ΦΙΣΕΡ.
Πρώην επιτυχημένος επαναστάτης και μέχρι χθες υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, ο Γιόσκα Φίσερ και το κόμμα του, οι «Πράσινοι», ήλθαν τελευταίοι με 8,1% (έναντι 8,6%, το 2002), αλλά είναι ικανοποιημένοι από το γεγονός ότι οι απώλειές τους ήταν περιορισμένες. Είναι ίσως οι μόνοι, οι οποίοι δεν απέκλεισαν καμία συνεργασία, αν και είναι προφανές ότι δεν θα ήθελαν να καθήσουν στο ίδιο κυβερνητικό τραπέζι με τους Ελεύθερους Δημοκράτες. Αν ωστόσο συμβεί εν τέλει κάτι τέτοιο, ο Γιόσκα Φίσερ θα πρέπει να ξεχάσει το υπουργείο Εξωτερικών, δεδομένου ότι το FDP θεωρεί ότι αυτό ανήκει στη δική του δικαιοδοσία και επιπλέον διαθέτει μεγαλύτερη κομματική δύναμη. Αυτό σημαίνει ότι ο Φίσερ θα πρέπει να περιοριστεί ενδεχομένως στα καθήκοντα του προέδρου του κόμματός του, είτε αυτό μετέχει της εξουσίας είτε βρίσκεται στην αντιπολίτευση.