Οι δύο ηττημένοι των γερμανικών εκλογών διεκδικούν πεισματικά το αξίωμα του καγκελαρίου: τόσο ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο «ερυθροπράσινος», κυβερνητικός συνασπισμός του οποίου περιορίστηκε στο 42% των ψήφων, όσο και η Αγκελα Μέρκελ, με την αποκαρδιωτική της επίδοση στις πιο ευνοϊκές για ηγέτη της αντιπολίτευσης εκλογές των τελευταίων δεκαετιών, αξίωσαν, με χθεσινές δηλώσεις τους, να ηγηθούν κυβέρνησης συνασπισμού.
Με δεδομένο το οριακό αποτέλεσμα των εκλογών, το «μπαλάκι» βρίσκεται αυτήν τη στιγμή στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, Χoρστ Κέλερ. O τελευταίος δεν μπορεί να αναθέσει επισήμως εντολή σχηματισμού κυβέρνησης προ της 2ας Οκτωβρίου, οπότε θα πραγματοποιηθούν εκλογές στη Δρέσδη, οι οποίες ανεβλήθησαν επί 15νθήμερο, λόγω του θανάτου ενός υποψηφίου μικρού κόμματος. Οι εκλογές της Δρέσδης δεν πρόκεται να αλλάξουν τις κοινοβουλευτικές ισορροπίες (παρά μόνο στην άκρως απίθανη περίπτωση όπου οι Σοσιαλδημοκράτες κερδίσουν και τις τρεις έδρες). Αφήνουν, ωστόσο, ευρύ χρονικό περιθώριο για διαβουλεύσεις των κ.κ. Σρέντερ και Μέρκελ με τους ποθητούς κυβερνητικούς εταίρους τους.
Η πιο εύκολη, από αριθμητικής απόψεως, λύση θα ήταν η συγκρότηση ενός «Μεγάλου Συνασπισμού» Χριστιανοδημοκρατών- Σοσιαλδημοκρατών. Κάτι τέτοιο είχε συμβεί την περίοδο 1966- 69, με τον Κουρτ Κίζινγκερ στην καγκελαρία και τον Βίλι Μπραντ στο αξίωμα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης. Σε αντίθεση με τη δεκαετία του ’60, όμως, κανείς εκ των δύο υποψηφίων εταίρων δεν επιθυμεί σήμερα μια παρόμοια σύμπραξη. Αλλωστε, οι διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων σε σημαντικά θέματα (φορολογία, ασφαλιστικό, σχέσεις με τις ΗΠΑ, σχέσεις E.E. – Τουρκίας κ.ά.) είναι τέτοιες που θα καθιστούσαν έναν «μαυροκόκκινο» συνασπισμό εξαιρετικά εύθραυστο. Δύο άλλα πιθανά, ελέω απλής αριθμητικής, σενάρια ακούνε στις φουτουριστικές ονομασίες «Τζαμάικα» και… «Φανάρι»! O πρώτος όρος αντλεί την έμπνευσή του από τη σημαία της εξωτικής χώρας της Καραϊβικής και παραπέμπει σε ένα συνασπισμό Χριστιανοδημοκρατών (μαύρο), Ελεύθερων Δημοκρατών (κίτρινο) και Πρασίνων, φυσικά υπό την ηγεσία της κ. Μέρκελ. O δεύτερος παραπέμπει στα φώτα κυκλοφορίας (κόκκινο- κίτρινο- πράσινο), με τον Γκέρχαρντ Σρέντερ στον ρόλο του καγκελαρίου – «τροχονόμου». Ωστόσο, η είσοδος των Ελευθέρων Δημοκρατών σε μια κεντροαριστερή κυβέρνηση Σρέντερ θα ισοδυναμούσε με στροφή 180 μοιρών έναντι της προεκλογικής γραμμής του κόμματος, με δυνητικά ολέθριες συνέπειες στις επόμενες εκλογές. Το ίδιο ισχύει για τους Πράσινους, στην περίπτωση που ενταχθούν σε μια κεντροδεξιά κυβέρνηση της κ. Μέρκελ – αν και ο εξαιρετικά φιλόδοξος Γιόσκα Φίσερ δεν έχει αποκλείσει ρητά οποιοδήποτε ενδεχόμενο.
Κόκκινοι, πράσινοι και μωβ
Το μόνο σενάριο που ουδείς δέχεται να συζητήσει είναι το -εκ πρώτης όψεως περισσότερο «φυσιολογικό»- ενδεχόμενο ενός συνασπισμού «κόκκινων – πράσινων – μωβ». Επί του προκειμένου, το τελευταίο από τα χρώματα της Ιριδας αντιστοιχεί στο νέο «Αριστερό Κόμμα» των Λαφοντέν – Γκίζι, που εξασφάλισε, στην παρθενική του εκλογική κάθοδο, το διόλου ευκαταφρόνητο 8,7% των ψήφων. Ωστόσο, ο Σρέντερ έχει αποκλείσει κατηγορηματικά μια κυβερνητική σύμπραξη με τους ριζοσπάστες αριστερούς, οι οποίοι θα λειτουργούσαν ως τροχοπέδη σε κάθε φιλελεύθερη οικονομική μεταρρύθμιση. Ας αφήσουμε που, σε μια τέτοια περίπτωση, ο Σρέντερ θα εμφανιζόταν ως πολιτικός όμηρος των πρώην κομμουνιστών της Ανατολικής Γερμανίας.
Το γνωστό κλισέ, ότι στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα, ασφαλώς ισχύει και στην περίπτωση της Γερμανίας. Ωστόσο, μια κυβέρνηση που θα έχει επικεφαλής έναν εξαιρετικά αποδυναμωμένο καγκελάριο (είτε πρόκειται για τη Μέρκελ, είτε για τον Σρέντερ) και θα στηρίζεται σε έναν ετερόκλητο, χωρίς καμία ιδεολογική και πολιτική συνοχή, συνασπισμό δεν μπορεί παρά να έχει ημερομηνία λήξης, και μάλιστα μάλλον σύντομη. Αρκετοί αναλυτές εκτιμούν ότι η Γερμανία δύσκολα θα αποφύγει νέες εκλογές, μέσα στο προσεχές εξάμηνο, σε αναζήτηση μιας κατά το δυνατόν «καθαρής λύσης» στον γρίφο της διακυβέρνησης.