Το προάστιο Πόθο ντελ Τίο Ραϊμούντο («Το Πηγάδι του θείου Ραϊμούντο») στη Μαδρίτη είναι σήμερα μια γειτονιά όπως οι άλλες στα περίχωρα της ισπανικής πρωτεύουσας. Δεν διαθέτει ιστορικά αξιοθέατα και σπανίως συναντά κανείς εκεί τουρίστες. «Το Πηγάδι» έγινε γνωστό στα διεθνή μέσα ενημέρωσης στις 11 Μαρτίου του 2004, όταν μία από τις τρομοκρατικές επιθέσεις που αιματοκύλησαν τη Μαδρίτη, σημειώθηκε σε ένα από τα βαγόνια του προαστιακού σιδηροδρόμου που ήταν σταματημένο εκεί.
Φέτος, το «Πηγάδι» συμπληρώνει 80 χρόνια από την ίδρυσή του και 50 από την ένταξή του στον αστικό ιστό της Μαδρίτης. Το μακρινό 1925, λειτούργησε για πρώτη φορά στην περιοχή ένα βουστάσιο που έπαιρνε νερό από το πηγάδι που είχε ανοίξει λίγο νωρίτερα κάποιος Ισπανός ονόματι Ραϊμούντο, αγνώστων λοιπών στοιχείων. Μέχρι το 1940 είχαν χτιστεί εκεί μόνο το σπίτι ενός μετανάστη, από την πόλη Χαέν, και μια ταβέρνα. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, στο «Πηγάδι» ζούσαν 668 άνθρωποι, οι οποίοι είχαν οδηγηθεί εκεί από την Κεντρική Ισπανία σε αναζήτηση καλύτερης τύχης. Οι περισσότεροι ήταν οικοδόμοι που έχτιζαν μόνοι τα σπίτια τους. Ομως το φθινόπωρο του 1955 έφθασε στο «Πηγάδι» ένας ξεχωριστός επισκέπτης που έμελλε να αλλάξει τη ζωή των κατοίκων του. Ο Χοσέ Μαρία Γιάνος ήταν ένας ιησουίτης ιερέας που έβαλε στοίχημα να «ανθρωπίσει» το προάστιο. Και το κέρδισε. Φρόντισε τη ρυμοτομία του, έβρισκε δουλειά στις νοικοκυρές χρησιμοποιώντας τις γνωριμίες τους με πλούσιους αστούς της Μαδρίτης, οργάνωνε ακόμη και το μεταναστευτικό ρεύμα από το προάστιο προς τη Γερμανία, αφού στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 1950 και του 1960 ήταν πολλοί οι Ισπανοί που αναγκάζονταν να αναζητήσουν δουλειά στις βιομηχανίες του ευρωπαϊκού βορρά.
Στην προσπάθειά του να ανθρωπίσει το «Πηγάδι», ο Γιάνος αψήφησε τη δικτατορία του Φράνκο και τις δημοτικές αρχές της Μαδρίτης που είχαν αφήσει τη γειτονιά στο έλεός της. Ο Γιάνος ήταν γιος στρατηγού και φίλου του Φράνκο, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να απαιτεί να πληρώνει μισό εισιτήριο στο λεωφορείο που συνέδεε το «Πηγάδι» με το κέντρο της Μαδρίτης, επειδή τα τζάμια του ήταν σπασμένα. «Οταν μας φέρετε καινούργια λεωφορεία, τότε θα πληρώνουμε ολόκληρο το αντίτιμο του εισιτηρίου», είχε πει, παροτρύνοντας τους κατοίκους του προαστίου να κάνουν το ίδιο. Λίγους μήνες αργότερα στη γραμμή Πόθο – Μαδρίτη κυκλοφορούσαν ολοκαίνουργια γρήγορα λεωφορεία.
Στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι το θάνατό του, το 1992, ο Χοσέ Μαρία Γιάνος συνεργάστηκε με πλήθος Ισπανών πολιτικών όλων των κομμάτων και συνδικαλιστών, πάντα με γνώμονα την προκοπή των «δικών του ανθρώπων». Οι φίλοι του αφηγούνται στην εφημερίδα El Pais ότι ο Γιάνος δεν ήταν προσηνής. Είχε δύσκολο χαρακτήρα, συχνά ήταν πολύ αυστηρός, και δεν ανεχόταν την παραμικρή αδικία ή κακοδιαχείριση σε ό,τι αφορούσε τη ζωή στο «Πηγάδι».
Σήμερα 50 χρόνια μετά, οι περισσότεροι άνθρωποι που έζησαν από κοντά τον ιησουίτη Γιάνος δεν ζουν πια. Το «Πηγάδι» όμως έχει ξεφύγει οριστικά από τη φτώχεια και τη μιζέρια και δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τις άλλες γειτονιές στις παρυφές της Μαδρίτης. Και αυτό συνέβη γιατί ένας ιησουίτης παπάς, διαψεύδοντας τις αρνητικά φορτισμένες συνδηλώσεις του θρησκευτικού τάγματός του -ιησουίτης ίσον δολοπλόκος και υποκριτής- αποφάσισε κάποτε να κάνει κοινωνικό έργο και όχι εξωτερική πολιτική όπως ορισμένοι μητροπολίτες σήμερα στη Βόρειο Ελλάδα.