Οταν το καλοκαίρι η εθνική κινεζική πετρελαϊκή εταιρεία, η cnooc, προσέφερε 18,5 δισεκατομμύρια δολάρια για την απόκτηση της αμερικανικής Unocal, δηλαδή δύο δισεκατομμύρια παραπάνω από την προηγούμενη προσφορά της Chevron, η πολιτική θύελλα που ακολούθησε ήταν σχεδόν αναπόφευκτη, καθώς το κινεζικό κομμουνιστικό καθεστώς κατέχει το 70% της cnooc. Οπως επισημαίνει σε πρόσφατο άρθρο του ο οικονομικός αναλυτής του έγκυρου αμερικανικού περιοδικού, Νew Yorker, James Surowiecki, για πολλούς στην Ουάσιγκτον η Κίνα είναι ο αυτονόητος εχθρός και σε καμία περίπτωση θεμιτός εταίρος, πόσω μάλλον αποδεκτός ξένος επενδυτής. Βουλευτές των ΗΠΑ κατήγγειλαν ότι διακυβεύονται τα εθνικά και ενεργειακά συμφέροντα της χώρας και προειδοποίησαν με καταστροφικές συνέπειες. Ενώ λοιπόν οι ΗΠΑ ιστορικά προασπίζονται το ελεύθερο εμπόριο, η διείσδυση ξένων επιχειρήσεων στις αμερικανικές ακτές σπάνια είναι ευπρόσδεκτη.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της κατακραυγής που είχε προκαλέσει η αγορά της Columbia Pictures από την ιαπωνική Sony, το 1989, το επιχειρηματικό ισοδύναμο του Περλ Χάρμπορ.
Ο προστατευτισμός αυτός σε παραδοσιακά καπιταλιστικά προπύργια δεν είναι αποκλειστικά αμερικανικό παράδοξο. Πρόσφατα η Γαλλία υπέστη βαρύ πολιτισμικό σοκ όταν έγινε γνωστό ότι αμερικανικός κολοσσός ενδιαφέρθηκε για το πάλαι ποτέ καμάρι της γαλλικής γαλακτοβιομηχανίας, την Danone. Μετά από παρότρυνση του ιδρυτή της εταιρείας, η γαλλική πολιτική σκηνή εξαπέλυσε μια μαχητική εκστρατεία για να αποτρέψει την απόκτηση της γαλλικής εταιρείας από την PepsiCo. Ο σοσιαλιστής πρώην υπουργός Οικονομικών, Ντομινίκ Στρος Καν, είχε μιλήσει για απροκάλυπτη επίθεση στη γαλλική εθνική ταυτότητα και η φημολογούμενη εξαγορά έφτασε στο σημείο να γίνει εθνική υπόθεση. Ο ίδιος είχε προτάξει, άλλωστε, τα σθεναρά γαλλικά στήθη του προκειμένου να μην περιέλθει στην κατοχή της Coca Cola ο ακρογωνιαίος λίθος των γαλλικών αναψυκτικών, η Οrangina.
Χθες είχαμε ένα ακόμη κρούσμα επιχειρηματικού σοβινισμού με τη δήλωση του προέδρου του Συνασπισμού, Αλέκου Αλαβάνου, ότι κινδυνεύουν τα εθνικά μας συμφέροντα αν η Ολυμπιακή περιέλθει στον έλεγχο της αμερικανοϊσραηλινής κοινοπραξίας που ενδιαφέρεται για τον εθνικό αερομεταφορέα.
Κοινώς, το κόμμα της Αριστεράς, που πάνω από όλα θα όφειλε να μεριμνήσει για την τύχη των χιλιάδων εργαζομένων της αεροπορικής εταιρείας, ανησυχεί μήπως ένα… εθνικό μας κεφάλαιο καταλήξει σε ξένα και δη εβραϊκά χέρια. «Δεν θα θέλαμε με τίποτα η Ο.Α. να καταλήξει σε χέρια εταιρειών, όπως για παράδειγμα αυτή με την οποία έχει υπάρξει το προσύμφωνο για την πώλησή της, οι οποίες βρίσκονται στη διάθεση ισραηλινών και αμερικανικών κεφαλαίων.
Πιστεύουμε ότι, σημαντικοί λόγοι εθνικής ασφάλειας της χώρας μας, που ξέρουμε ότι έχει προβλήματα στα ανατολικά της σύνορα, δεν επιτρέπουν μια τέτοια λύση», ανέφερε κατά λέξη ο πρόεδρος του ΣΥΝ μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και τον υπουργό Μεταφορών Μιχάλη Λιάπη. Παρόμοια εθνικιστικά ρίγη είχε δημιουργήσει στην Ελβετία η προοπτική ιδιωτικοποίησης της Swissair πριν από τέσσερα χρόνια. Η συμφωνία για τη διάσωση του αερομεταφορέα είχε μεν σκοπό την προστασία των 70.000 θέσεων εργασίας, «πάνω από όλα όμως στόχευε στην προάσπιση της εθνικής υπερηφάνειας», μετέδιδε την εποχή εκείνη το CNN.