Καθ’ όλη τη διάρκεια της ηλιόλουστης Κυριακής, οι Γερμανοί φίλαθλοι δεν αγωνιούσαν για τον τελικό του Ευρωμπάσκετ. Σε αντίθεση με τους Ελληνες, που καρδιοχτυπούσαν για τον κρίσιμο αγώνα, οι Γερμανοί ασχολούνταν με τον Μαραθώνιο του Βερολίνου. Πάνω από ένα εκατομμύριο κάτοικοι της πόλης παρατάχθηκαν κατά μήκος της διαδρομής, ειδικά έξω από την Πύλη του Βραδεμβούργου, όχι για να ξεπροβοδίσουν τον άσο της ομάδας μπάσκετ τους, Ντιρκ Νοβίτσκι, αλλά για να εμψυχώσουν την προσπάθεια χιλιάδων γενναίων μαραθωνοδρόμων, ακόμη κι εκείνων που θέλησαν απλά να τερματίσουν. Συνολικά στον 32ο Μαραθώνιο του Βερολίνου συμμετείχαν πάνω από 40.000 δρομείς από 103 χώρες. Μόνο η Δανία εκπροσωπήθηκε από 2.800 αθλητές, η Ολλανδία και η Αυστρία από 1.000. «Η ατμόσφαιρα ήταν φανταστική», ανέφεραν στις σχετικές ανταποκρίσεις τους οι αθλητικογράφοι.
«Μα πώς μπορεί ένας Μαραθώνιος να είναι φανταστικός;», είναι η εύλογη απορία κάθε Ελληνα, που παρά την καταγωγή του αθλήματος θεωρεί μάλλον ξενέρωτο το συγκεκριμένο αρχαιοελληνικό σπορ.
Είναι δύσκολο να διανοηθεί οποιοσδήποτε ντόπιος τηλεθεατής πώς είναι δυνατό να συνεπαίρνει τα πλήθη ένα αγώνισμα στο οποίο δεν κολλάει η μουσική υπόκρουση «Εθνική Ελλάδος, γεια σου» ή έστω το πιο ροκ «We are the champions». Αλήθεια, τη Γιαπωνέζα νικήτρια Μιζούκι Νογκούτσι, η οποία κατέρριψε το ρεκόρ Ασίας με δύο ώρες, 19 λεπτά και δώδεκα δεύτερα, την υποδέχθηκε κανείς στο αεροδρόμιο του Τόκιο, θα έχει αύριο επαφές με τον Ιάπωνα πρωθυπουργό Γιουνιχίρο Κοϊζούμι, θα βγάλει άδεια προπατζίδικου και ταξί, θα φορέσει γαλόνια; Οχι ότι δεν έχουν και οι φίλαθλοι στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου τις προσωπικές τους υστερίες, τις εκκεντρικές τους προτιμήσεις: παραληρούν, για παράδειγμα, για τους τσίτσιδους χοντρούληδες που αναποδογυρίζουν μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου τον αντίπαλο, αφ’ ότου έχουν ράνει τον αγωνιστικό χώρο με αλεύρι (βλ. σούμο).
Δεν είναι, όμως, μόνο οι Ασιάτες εκκεντρικοί τύποι· οι αθλητικές ιδιαιτερότητες κάθε λαού εκδηλώνονται ακόμη και εντός της Ε.Ε. Οι Γάλλοι παθιάζονται με την ποδηλασία, οι Βρετανοί με το μπιλιάρδο και το κρίκετ, οι Σκανδιναβοί με το εξωτικό Κέρλινγκ κ.λπ. Ουδέποτε όμως ο δημοσιογράφος που περιγράφει το επίμαχο ματς αποκαλεί τον ξένο αντίπαλο «Σάρα-μάρα και κακό συναπάντημα», σπάνια οι θεατές εισχωρούν τόσο βαθιά στο γήπεδο, ώστε να αποδοκιμάζουν με σφυρίγματα και μούτζες τον… εχθρό. Καλή η εθνική ανάταση, αλλά και λίγη ευπρέπεια δεν βλάπτει. Οχι εκ μέρους των παικτών, αλλά των θεατών και των αθλητικογράφων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τόσο πέρυσι στη Λισσαβώνα όσο και φέτος στο Βελιγράδι όλοι σχολίαζαν -παραξενεμένοι είναι η αλήθεια- το ήθος και την άψογη συμπεριφορά των Ελλήνων παικτών, αποδίδοντας την ανοίκεια εικόνα στη μακρά θητεία τους στο… εξωτερικό. Αλήθεια, αν έχαναν την Κυριακή οι Ελληνες, θα άντεχαν οι φίλαθλοι να παρακολουθήσουν τις ιαχές των Γερμανών («Χολαραϊοοο….»), ενδεδυμένων με Lederhosen? Στο Βερολίνο οι θεατές του Μαραθωνίου δεν επευφημούσαν μόνο φίλους, συναδέλφους ή μέλη των ομίλων τους. «Χειροκροτούμε τους πάντες», εξήγησε προχθές ένα 15χρονο κοριτσάκι, την ώρα που στην Ομόνοια και στον Λευκό Πύργο οι Ελληνάρες αποδείκνυαν για μία ακόμη φορά ότι «εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε».