H Γερμανία διέρχεται μια δύσκολη περίοδο. Το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στους Χριστιανοδημοκράτες και τους Σοσιαλδημοκράτες σίγουρα θα κρίνει αποφασιστικά την πορεία της οικονομίας και το συνολικότερο μέλλον της χώρας. Ενώ όμως το Βερολίνο κλυδωνίζεται πολιτικά, λάμπει πολιτιστικά. Ανερχόμενοι και καταξιωμένοι καλλιτέχνες απ’ όλον τον κόσμο έχουν μετακομίσει στην πιο ενδιαφέρουσα πόλη της Ευρώπης. Από την πτώση του Τείχους και μετά, έγινε η πρωτεύουσα της τέχνης όπως ήταν κάποτε το Παρίσι, αργότερα το Swinging London και η Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’70 και του ’80. Το μέρος όπου συμβαίνουν τα πράγματα…
Μέσα στον τελευταίο χρόνο άνοιξαν τουλάχιστον 50 νέες γκαλερί, στο κομμάτι του Βερολίνου που ανήκε παλαιότερα στην Ανατολική Γερμανία, ιδιαίτερα στο Mitte και το Prenzlauerberg. Ανάμεσά τους είναι και διάσημες αίθουσες τέχνης από τη Νέα Υόρκη, το Τόκιο και το Λονδίνο που γνωρίζουν ότι θα ήταν εμπορικό ατόπημα να μην εκπροσωπούνται στη νέα Μέκκα των καλλιτεχνών. Ασημοι και διάσημοι, ακριβοπληρωμένοι και ανερχόμενοι δημιουργοί βρίσκουν ενδιαφέροντες χώρους και φτιάχνουν τα εργαστήριά τους, δικτυώνονται μεταξύ τους και ζουν στην φοβερή βερολινέζικη ατμόσφαιρα. Γύρω τους υψώνονται συνεχώς νέα κτίρια και ο ήχος των γερανών δεν σταματά ποτέ.
Οι καλλιτέχνες δεν επιλέγουν πόλη μόνο με βάση το εκπληκτικό τους αισθητήριο αλλά και για πολλούς πρακτικούς λόγους. Μετά το ’89, όπου το Βερολίνο ήταν ακόμα μουδιασμένο από την πτώση του ανατολικού μπλοκ, κάποιοι «μυρίστηκαν» ότι το εν τρίτο των κτιρίων ήταν κενό και τα ενοίκια ήταν πολύ χαμηλά. Ολόκληρες περιοχές εποικίστηκαν από καλλιτέχνες, παλιές βιομηχανικές μονάδες άλλαξαν χρήση, «αποκοιμισμένα» και βαρετά προάστια μεταμορφώθηκαν. Ακόμα και σήμερα όπου η οικονομική κατάσταση στη Γερμανία δεν είναι καθόλου ευχάριστη, αυτή η αίσθηση της αβεβαιότητας έχει πολύ θετική επίδραση στις τέχνες. Υπάρχει μια διάχυτη ενέργεια και ο χώρος να γεννηθούν νέα πράγματα μακριά από το αποστειρωμένο περιβάλλον των μουσείων.
Η γοητεία της πόλης στηρίζεται σε πολλά αντιθετικά ζεύγη: από τη μια σούπερ αρχιτεκτονήματα και από την άλλη ετοιμόρροπα κτίρια, στυλάτοι τριαντάρηδες με κοστούμια και Τουρκάλες με μαντίλες, ανεξάντλητη δίψα για ζωή και βαριά μελαγχολία από το συνεχές γκρίζο του ουρανού. Δεν είναι κομψό όπως το Παρίσι ούτε τόσο πολυφυλετικό όπως το Λονδίνο ούτε χαοτικό όπως η Νέα Υόρκη. Το Βερολίνο όμως αποπνέει έναν αέρα ελευθερίας και δυνατών συγκινήσεων.
Τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει και αναπτύσσεται μάλιστα ένα νέο κίνημα που ωθεί τους νέους καλλιτέχνες να γυρίζουν την πλάτη στην επίσημη αγορά της τέχνης και να ψάχνουν καινούργιους τρόπους για να πουλήσουν τα έργα τους. Συνήθως ανοίγουν μόνοι τους κάποιους εκθεσιακούς χώρους, προσπαθώντας να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους τους. Αλλες φορές αυτό το εγχείρημα είναι βραχύβιο και άλλες φορές μακροημερεύει. Σημασία έχει ότι δημιουργούνται νέες δομές πέρα από τις υπάρχουσες. Ετσι, ανάμεσα στο βαρύ παρελθόν του και το αβέβαιο μέλλον του, το Βερολίνο ζει ένα έντονο παρόν που μαγνητίζει όλες τις γενναίες νέες δυνάμεις.