Πότε ήταν η τελευταία φορά που θυμάστε Ελληνες καλλιτέχνες να παίρνουν θέση απέναντι σε πολιτικές επιλογές της δικής τους ή άλλων κυβερνήσεων; Και ποιος ήταν ο αντίκτυπος μιας τέτοιας πρωτοβουλίας, αν υπήρξε; Η δίκη του Αμερικανού προέδρου Μπιλ Κλίντον από το λαϊκό δικαστήριο του ηθοποιού Κώστα Καζάκου, την περίοδο του πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο, την άνοιξη του 1999, δεν ήταν ακριβώς αυτό που θα χαρακτήριζε κανείς σοβαρή πολιτική παρέμβαση. Δεν είναι τυχαίο που τόσα χρόνια μετά, οι περισσότεροι θυμούνται με θυμηδία εκείνη την υπαίθρια, αυτοσχέδια θεατρική παράσταση, αν την θυμούνται κιόλας.
Τον Φεβρουάριο του 2003, λίγο πριν από την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, στις διαδηλώσεις κατά του πολέμου που έγιναν και στην Αθήνα, άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών διαδήλωσαν μαζί με χιλιάδες άλλους υπέρ της ειρήνης. Τον Ιανουάριο του 2005 όταν ο σεισμός και τα παλιρροϊκά κύματα κατέστρεψαν τη Νοτιοανατολική Ασία, δεκάδες ήταν οι Ελληνες καλλιτέχνες που συμμετείχαν στη συναυλία συμπαράστασης στα θύματα του τσουνάμι. Και στις δύο περιπτώσεις, υπέρ της ειρήνης στο Ιράκ και υπέρ της ανακούφισης των πληγέντων στην Ασία, οι Ελληνες καλλιτέχνες επέδειξαν αισθήματα ανθρωπιάς που όμως είναι αυτονόητα. Ποιος θα υποστήριζε ποτέ τον πόλεμο αντί της ειρήνης, και ποιος θα έμενε ασυγκίνητος στην τραγωδία που προκαλεί μια φυσική καταστροφή; Τα δύσκολα αρχίζουν όταν οι καλλιτέχνες, όπως όλοι μας, καλούνται να εκφράσουν πολιτικές απόψεις – και όχι, εννοείται, μόνο από τα τηλεοπτικά παράθυρα. Γιατί δεν γνωρίζουμε, τα τελευταία χρόνια, τις απόψεις της ελληνικής ιντελιγκέντσιας για την εξωτερική πολιτική (το Κυπριακό, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις) ή για την ελληνική καθημερινότητα (την ξενοφοβία, τα άθλια νοσοκομεία, τη συγκοινωνιακή συμφόρηση, ακόμη και τις χωματερές που κάθε τόσο ξεχειλίζουν); Γιατί οι περισσότεροι καλλιτέχνες επιλέγουν να κινητοποιηθούν μόνο για ζητήματα που άπτονται του κλάδου τους, του πολιτισμού -ο οποίος προφανώς και χρειάζεται τη στήριξή τους- και να κλείνουν τα αυτιά τους στα υπόλοιπα; Το περασμένο Σαββατοκύριακο, στο 37ο φεστιβάλ μουσικής τζαζ στη Νέα Ορλεάνη των Ηνωμένων Πολιτειών, ανάμεσα στους εκατοντάδεςμουσικούς που συμμετείχαν ήταν και ο Μπρους Σπρίνγκστιν. Ο ροκ σταρ τραγούδησε στην πόλη που δεν έχει ακόμη συνέλθει από τον καταστροφικό τυφώνα Κατρίνα, του περασμένου Σεπτεμβρίου. Μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες, οι κάτοικοι έβρισκαν ακόμη πτώματα κάτω από τα χώματα και τις λάσπες. Το πρόβλημα της στέγασης των πληγέντων δεν έχει ακόμη επιλυθεί. Τα έργα ανοικοδόμησης έχουν αρχίσει, όμως θα χρειαστεί καιρός για να ξαναβρεί η πόλη το ρυθμό της. Πέραν όμως του μεγέθους της φυσικής καταστροφής, ο τυφώνας ανέδειξε και την ανεπάρκεια των χειρισμών της αμερικανικής κυβέρνησης. Η εγκληματική, είπε ο Σπρίνγκστιν από τη σκηνή του φεστιβάλ, ανικανότητα της κυβέρνησης Μπους είχε ως αποτέλεσμα να δούμε στη Νέα Ορλεάνη σκηνές που δεν φανταζόμαστε ποτέ ότι θα ζούσαμε στην Αμερική.
Ο Σπρίνγκστιν επικρίνει την πολιτική Μπους όπως επέκρινε, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, την πολιτική του Ρέιγκαν. Αισθάνεται ότι η -και πολιτική- τραγωδία της Νέας Ορλεάνης τον αφορά. Οπως αισθάνεται ότι τον αφορούν και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τον Οκτώβριο του 1988, στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, ο Σπρίνγκστιν άλλωστε δεν ήταν εκείνος που έδωσε φωνή στη Διεθνή Αμνηστία, μπροστά σε χιλιάδες εκστασιασμένους θεατές που για χάρη του επέστρεφαν αργά τη νύχτα, στην Αθήνα, με τα πόδια, από τη λεωφόρο Κηφισίας;