Καλή η προσπάθεια, Τόνι, αλλά κανείς δεν παραμυθιάστηκε. Η σημερινή άγαρμπη προσπάθεια να εξωραϊστεί η εκλογική πανωλεθρία των Εργατικών στις εκλογές με ένα υπουργικό «γύρω γύρω όλοι» είναι σημάδι απόγνωσης. Το ίδιο ισχύει και για την αδέξια προσπάθεια να μετατεθεί όλη η ευθύνη γι’ αυτά τα κακά αποτελέσματα στους στιβαρούς ώμους του Τζον Πρέσκοτ.
Η συμπεριφορά του Πρέσκοτ μπορεί κάλλιστα να στοίχισε κάποιες ψήφους στους Εργατικούς, ειδικά στις τάξεις των γυναικών ψηφοφόρων, το φιάσκο των εσφαλμένων χειρισμών του Τσαρλς Κλαρκ στο ζήτημα των ξένων κρατουμένων δεν βοήθησε και αναμφισβήτητα η εκκεντρική διαβεβαίωση της Πατρίσια Χιούιτ πως όλα στο Εθνικό Σύστημα Υγείας είναι ρόδινα, σε μια εποχή κλεισίματος νοσοκομείων και απώλειας θέσεων εργασίας, πιθανότατα επιδείνωσαν περαιτέρω τα αποτελέσματα.
Ωστόσο, να προσποιείται κανείς ότι οι δυσμενείς πηχυαίοι τίτλοι των τελευταίων δέκα ημερών είναι ο μοναδικός λόγος για την αποσκίρτηση χιλιάδων εργατικών ψήφων είναι απλώς γελοίο. Οχι, το πρόβλημα των Εργατικών είναι ότι σήμερα έχει διχαστεί και αποτελείται από δύο κόμματα. Το ένα, το κόμμα του Μπλερ, πιστεύει ότι μόνον ο Τόνι μπορεί να σώσει το κόμμα και τη χώρα και πως ανεξάρτητα από τις δημοσκοπήσεις και τη βούληση του εκλογικού σώματος, εκείνος πρέπει να παραμείνει όσο το δυνατόν περισσότερο.
Το άλλο κόμμα, ας το ονομάσουμε κόμμα του Μπράουν, πιστεύει ότι οι ψηφοφόροι έχουν απογοητευτεί από ένα κόμμα, το οποίο μοιάζει αλαζονικό και απομονωμένο και έχει χάσει κάθε αίσθηση προσανατολισμού. Οταν ο Γκόρντον Μπράουν έκανε λόγο για «προειδοποιητική βολή» των ψηφοφόρων προς την κυβέρνηση και την ανάγκη ανανέωσης, είναι αρκετά σαφές ότι δεν ζητούσε απλά ανασχηματισμό. Ετσι για μία ακόμη φορά οι υπουργοί των Εργατικών αποστέλλουν αντιφατικά μηνύματα. Οι μπλερικοί ελπίζουν ότι η προσοχή θα στραφεί γρήγορα στα νέα πρόσωπα στο υπουργείο Εσωτερικών και Εξωτερικών και μακριά από τον άνθρωπο, που βρίσκεται στο επίκεντρο: τον ίδιο τον Μπλερ. Οι Εργατικοί ακτιβιστές ξέρουν πολύ καλά τι βρήκαν στο κατώφλι τους: την αίσθηση των ψηφοφόρων ότι το κόμμα βρίσκεται σε σύγχυση και δεν ξέρει πια ποιες είναι οι αρχές του.
Οι συζητήσεις για επιστολές, εκκλήσεις και προκλήσεις στον πρωθυπουργό είναι κάτι παραπάνω από φλυαρίες. Ενας μεγάλος αριθμός βουλευτών θέλει σαφήνεια, ακόμη κι αν αυτή η σαφήνεια συνεπάγεται παραμονή του Μπλερ μέχρι το 2008. Στη διάρκεια των προσεχών θερμών μηνών το πλέον ακανθώδες ερώτημα στις συζητήσεις μεταξύ των βουλευτών θα είναι «Πότε;». Μόνο τότε θα γνωρίζουν οι ίδιοι και οι ψηφοφόροι τους ποια μορφή θα λάβει το Εργατικό Κόμμα τα επόμενα χρόνια.