Μπορεί να χρειάστηκαν οκτώ ολόκληρα χρόνια διαπραγματεύσεων -και η απομάκρυνση του Σαντάμ Χουσεΐν από την εξουσία-, αλλά επιτέλους οι ηγέτες των αντιμαχόμενων ομάδων των Κούρδων του Ιράκ διαθέτουν ενιαία κυβέρνηση για την αυτοδιοικούμενη περιοχή τους.
Η επανένωση των δύο διοικήσεων (μία του Δημοκρατικού κόμματος του Κουρδιστάν υπό τον Μασούντ Μπαρζανί και η άλλη της Πατριωτικής Ενωσης Κουρδιστάν, υπό την ηγεσία του Τζαλάλ Ταλαμπανί) εγκρίθηκε από το κουρδικό Κοινοβούλιο. H νέα κυβέρνηση θα διαθέτει 32 μέλη, όχι απαραιτήτως μέλη των δύο κομμάτων, ενώ τα υπουργεία που θα δημιουργηθούν θα αντιστοιχούν σ’ αυτά του Ιράκ.
Οι κύριοι Μπαρζανί και Ταλαμπανί διαφέντευαν το Βόρειο Ιράκ ήδη από τον τερματισμό του πρώτου πολέμου του Κόλπου, το 1991. Ωστόσο, ο πόλεμος μεταξύ των φατριών, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, δημιούργησε στην περιοχή δύο μονοκομματικά «κρατίδια». Τα όπλα μπορεί να σιώπησαν, μετά την εκεχειρία του 1998, που συνήφθη με αμερικανική μεσολάβηση, ο «ψυχρός πόλεμος», όμως, συνεχιζόταν μέχρι σήμερα.
Ο κ. Μπαρζανί (πρόεδρος της περιοχής του Κουρδιστάν) και ο κ. Ταλαμπανί (πρόεδρος σήμερα του Ιράκ) επισημαίνουν ότι ξεκινά μια νέα εποχή, όχι μόνο για τους Κούρδους του Ιράκ, αλλά και για άλλες μειονότητες που ζουν σε αυτό που σήμερα είναι η πιο σταθερή και ευημερούσα περιοχή της χώρας.
Ο κ. Μπαρζανί εξέφρασε την ελπίδα πως η νέα ενοποιημένη κουρδική διοίκηση θα βοηθήσει την κεντρική κυβέρνηση της Βαγδάτης να υλοποιήσει το όνειρό της για πολιτική σταθερότητα, ασφάλεια και, πιο δύσκολο σίγουρα, ενότητα. O ισχυρισμός του αυτός είχε σαφείς αποδέκτες τους εκπροσώπους των σιιτών και σουνιτών που παρευρίσκονταν στη συγκεκριμένη τελετή.
Οι Κούρδοι ελπίζουν ότι θα πείσουν τους Αραβες συμπατριώτες τους να σεβαστούν τις ομοσπονδιακές ρυθμίσεις που προβλέπονται στο νέο Σύνταγμα. O ανεξάρτητος Κούρδος πολιτικός Μαχμούντ Οσμάν υποστηρίζει ότι η σημερινή τους ενότητα θα δώσει στους Κούρδους μεγαλύτερη ισχύ κατά τη διεκδίκηση της αυτονομίας τους και περισσότερες πιθανότητες στο να επεκτείνονταν τα όρια της περιοχής τους ώστε να περιληφθεί και το Κιρκούκ.
Κάποιοι σιίτες έχουν ήδη απαιτήσει και ο Νότος να αποκτήσει ανάλογο καθεστώς με αυτό που απολαμβάνουν οι Κούρδοι στον Βορρά, όπως, παραδείγματος χάρη, ανεξάρτητο Κοινοβούλιο, υπουργεία και ένοπλες δυνάμεις. Σίγουρα, αυτή τη στιγμή, τέτοιες απαιτήσεις θεωρούνται τουλάχιστον προκλητικές. Πολλοί υποψιάζονται ότι στόχος των Κούρδων είναι η απόσχιση από το Ιράκ. Ετσι, οι σουνίτες φοβούνται ότι αν οι σιίτες μιμηθούν το κουρδικό μοντέλο φτιάχνοντας ένα σιιτικό κράτος στον Νότο, οι ίδιοι θα μείνουν χωρίς πετρέλαιο, μόνοι, παρέα με με φοίνικες και άμμο.