Θα αποτελέσει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν αφορμή για την τρίτη, μετά το Ιράκ και το Αφγανιστάν, πολεμική περιπέτεια των ΗΠΑ στο πετρελαϊκό τόξο Περσικού Κόλπου-Κασπίας-Κεντρικής Ασίας; Ακραία τυχοδιωκτική, ακόμη και για τα δεδομένα της κυβέρνησης Μπους, μια τέτοια απόφαση, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δελεάζει ισχυρούς κύκλους γύρω από τον αντιπρόεδρο Ντικ Τσένι και τον υπουργό Αμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ. Αν, ο μη γένοιτο, τα πράγματα εξελιχθούν προς αυτήν την κατεύθυνση, ο ιστορικός του μέλλοντος θα αναγνωρίσει, πιθανότατα, καταλυτικό ρόλο σε μια σκοτεινή φυσιογνωμία, ελάχιστα γνωστή εκτός Αμερικής, με το όνομα Μάικλ Λεντίν.
Στα 65 του χρόνια, ο Λεντίν έχει μια περιπετειώδη θεωρητική και πολιτική διαδρομή. Σύμβουλος για θέματα εθνικής ασφαλείας επί Ρέιγκαν (1982-86), υπηρέτησε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ υπό τον Αλεξάντρ Χέιγκ και στο Πεντάγωνο υπό τον «άρχοντα του σκότους», Ρίτσαρντ Περλ. Είναι ηγετικό στέλεχος του «Αμέρικαν Εντερπράιζ Ινστιτιουτ» και του Εβραϊκού Ινστιτούτου για θέματα Εθνικής Ασφαλείας. Μυστικοσύμβουλος των Τσένι, Ράμσφελντ και Ρόουβ, είχε για χρόνια ανοιχτή γραμμή με τους ηγέτες του δεξιού κόμματος του Ισραήλ «Λικούντ». Συμμετέχει στην Αμερικανική Επιτροπή για έναν Ελεύθερο Λίβανο και στην Αμερικανική Επιτροπή για Ειρήνη στην Τσετσενία.
Ωστόσο, ο κυριότερος άξονας των δραστηριοτήτων του εντοπίζεται τα τελευταία χρόνια στο Ιράν. Σε συνεργασία με τον Μόρις Αμιτέι, εξέχον στέλεχος του ισραηλινού λόμπι στην Ουάσιγκτον, ίδρυσε τον Συνασπισμό για τη Δημοκρατία στο Ιράν, με διακηρυγμένο στόχο την ανατροπή του καθεστώτος. Χάρη στις εργώδεις προσπάθειες του Συνασπισμού και τα άφθονα κονδύλια των χρηματοδοτών του, «φύτρωσαν» στην κοιλάδα του Σαν Φερνάντο, στην Καλιφόρνια, πολυάριθμα δορυφορικά κανάλια και ραδιοσταθμοί που εκπέμπουν στην περσική γλώσσα (φαρσί): Farda, Sedaye, National Iranian TV, Azadi, Pers κ.ά. Ο Λεντίν και οι πάτρωνές του προβάλλουν ως μελλοντικό ηγέτη του δημοκρατικού, φιλοδυτικού Ιράν τον… Ρεζά Παχλεβί ΙΙ, τον μεγαλύτερο γιο του Σάχη που ανετράπη από την επανάσταση του 1979, έχοντας ηγηθεί επί δεκαετίες ενός από τα πιο αιματοβαμμένα καθεστώτα της υφηλίου!
Ο βίος και η πολιτεία του Λεντίν λένε πολλά για την εξέλιξη του νεοσυντηρητισμού στους κόλπους του κατεστημένου, που έβαλε τη σφραγίδα του στην Αμερική του Τζορτζ Μπους.
Ο Μάικλ Λεντίν σπούδασε Ιστορία και είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν. Το θέμα της διατριβής του ήταν «Οικουμενικός Φασισμός: Θεωρία και Πρακτική της Φασιστικής Διεθνούς, 1928- 1936». Η καινοτομία του έγκειται στην αυστηρή διάκριση ανάμεσα στο «αυταρχικό και αντιδραστικό» καθεστώς του Μουσολίνι και στο «λαϊκό κίνημα του φασισμού, που ενέπνευσε σε μεγάλες μάζες τη διάθεση της ριζικής ανανέωσης». Δεν διστάζει, μάλιστα, να αποκαλέσει το φασισμό «τη μεγαλύτερη επανάσταση του εικοστού αιώνα»… Η ακαδημαϊκή του καριέρα στην Αμερική τερματίσθηκε άδοξα το ’74, όταν το Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον αρνήθηκε να του ανανεώσει τη θητεία εγείροντας ερωτήματα για την αντιδεοντολογική χρησιμοποίηση εργασιών άλλων επιστημόνων, τις οποίες εμφάνιζε για δικές του. Βρήκε παρηγοριά, όμως, στην αγαπημένη του Ρώμη, όπου βυθίστηκε με πάθος στη μελέτη του Μακιαβέλι, τον οποίο θαυμάζει απεριόριστα.
Οι δραστηριότητες του Λεντίν στην Ιταλία δεν περιορίζονται στον ακαδημαϊκό χώρο. Εκείνη την εποχή η χώρα με το ισχυρότερο κομμουνιστικό κόμμα του δυτικού κόσμου συγκλονίζεται από παλιρροϊκά κύματα εργατικών και φοιτητικών κινημάτων. Το ΝΑΤΟ θέτει σε εφαρμογή την επιχείρηση «Γκλάντιο». Ενα μυστικό δίκτυο, στο οποίο εμπλέκονται η ιταλική στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών SISMI, η μασονική στοά Ρ-2 και φασιστικές ομάδες που επιδίδονται σε τρομοκρατικές ενέργειες αποσταθεροποίησης, με στόχο να φράξουν το δρόμο της Αριστεράς προς την εξουσία. Ο Λεντίν κατηγορήθηκε ευρέως ότι έπαιξε καθοδηγητικό ρόλο στη δράση της Ρ-2, κάτι το οποίο ουδέποτε αποδείχθηκε.
Η άνοδος του Ρ. Ρέιγκαν στην εξουσία και η παλινδρόμηση της διεθνούς ατμόσφαιρας σε έναν δεύτερο Ψυχρό Πόλεμο του έδωσε τη δυνατότητα να αναρριχηθεί σε κρίσιμα αξιώματα. Ως σύμβουλος του Λ. Οίκου για θέματα εθνικής ασφαλείας έπαιξε σημαντικό ρόλο στο σκάνδαλο «Ιρανγκέιτ». Συνεργάστηκε με τον Ιρανό έμπορο όπλων Μ. Γκορμπανιφάρ και τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Πέρες για να πετύχει την απελευθέρωση Αμερικανών ομήρων που κρατούνταν στη Βηρυτό από τη «Χεζμπολάχ», με αντάλλαγμα τη μυστική παροχή αμερικανικών όπλων στο εχθρικό προς τις ΗΠΑ καθεστώς του Ιράν, τότε σε πόλεμο με το Ιράκ.
Η οκταετία Κλίντον καταδίκασε τον Λεντίν, στην πολιτική περιθωριοποίηση. Μεσούσης της κρίσης στη Γιουγκοσλαβία, ο Λεντίν διακήρυξε: «Κάθε δέκα χρόνια, οι ΗΠΑ χρειάζεται να διαλέγουν κάποια τιποτένια χώρα και να την πετούν στον τοίχο, έτσι για να υπενθυμίζουν ότι δεν αστειευόμαστε»! (National Review Online, 23/4/2002).
Με τους Μπους – Τσένι στον Λευκό Οίκο, ανοίγεται νέο στάδιο δόξης λαμπρόν. Μετά τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους και το Πεντάγωνο, ο Λεντίν προκρίνει σαφώς το Ιράν. «Το Ιράν είναι έτοιμο να εκραγεί… Χρειάζεται μόνο μια σπίθα θάρρους από τις ΗΠΑ για να ανάψει τις φλόγες της δημοκρατικής επανάστασης», υποστηρίζει στις 21 Οκτωβρίου. Η ανατροπή των Ταλιμπάν φουντώνει τον «επαναστατικό» του ζήλο, «είναι το πρελούδιο ενός πολύ ευρύτερου πολέμου».
Απαντώντας στις επικρίσεις πιο συνετών εκπροσώπων των αμερικανικών ελίτ ότι μια τέτοια θερμοκέφαλη πολιτική θα μπορούσε να μετατρέψει σε καζάνι που βράζει την ευρύτερη περιοχή, δηλώνει: «Μπορεί μόνο να ελπίζει κανείς ότι όντως θα μετατρέψουμε την περιοχή σε καζάνι που βράζει – και όσο πιο γρήγορα, τόσο καλύτερα! Αν διεξάγουμε αποτελεσματικά τον πόλεμο, θα ανατρέψουμε τα τρομοκρατικά καθεστώτα στο Ιράκ, το Ιράν και τη Συρία και είτε θα ρίξουμε τη μοναρχία στη Σ. Αραβία, είτε θα την υποχρεώσουμε να αλλάξει γραμμή». Την περίοδο της ιρακινής κρίσης, το όνομα του Λεντίν απασχόλησε τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, με αφορμή το φιάσκο του Νίγηρα: Πρόκειται για τον ισχυρισμό της κυβέρνησης Μπους, που υποχρεώθηκε να υπερασπισθεί ο Κ. Πάουελ στο Σ. Ασφαλείας, σύμφωνα με τον οποίο ο Σαντάμ προμηθευόταν από το αφρικανικό κράτος πυρηνικό καύσιμο για να κατασκευάσει όπλα μαζικής καταστροφής. Οι αιτιάσεις αποδείχθηκαν σύντομα καταγέλαστες και ο Βίνσεντ Κανιστράρο, πρώην επικεφαλής αντιτρομοκρατικών επιχειρήσεων της CIA, ενοχοποίησε τον Λεντίν ως βασικό υπεύθυνο για το φιάσκο. Η σοβούσα κρίση με αφορμή το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης έδωσε την ευκαιρία στο Λεντίν και στο «Συνασπισμό για τη Δημοκρατία στο Ιράν» που ίδρυσε να πλασαρισθεί στην πρώτη γραμμή. Νωρίτερα, πριν από τρία χρόνια, στην τακτική του στήλη στο «Νάσιοναλ Ριβιού», παρουσίασε ως ρεαλιστική την πιθανότητα η Γαλλία και η Γερμανία «να οικοδομήσουν συμμαχία με το ριζοσπαστικό Ισλάμ και με ριζοσπάστες Αραβες» για «να χρησιμοποιήσουν την τρομοκρατία ως ευκαιριακό όπλο» για την αναχαίτιση του ενδεχόμενου μιας Αμερικανικής Αυτοκρατορίας. «Μπορεί να φαίνεται παρατραβηγμένο», αναγνωρίζει με σεμνότητα ο αρθρογράφος, «αλλά, αν είναι σωστός αυτός ο συλλογισμός, τότε θα πρέπει να επεκτείνουμε τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας πέρα από τα σύνορα της Μ. Ανατολής, στην καρδιά της Δυτικής Ευρώπης»!