Ξεχάστε τα Οσκαρ. Το νέο Χόλιγουντ θέλει τους σταρ του να φωτογραφίζονται στην καθημερινότητά τους σαν καλοί οικογενειάρχες, με νέα συνώνυμα στάτους, τα υπερηχογραφήματα και τα πιστοποιητικά γέννησης των φωτογενών τέκνων τους. Η αναπαραγωγή των πλούσιων και διάσημων αποτελεί την τελευταία τάση στο σταρ σύστεμ. Κι όμως, τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά στο παρελθόν. Αν η Αντζελίνα Τζόλι, η Κάθριν-Ζέτα Τζόουνς, η Σάρα-Τζέσικα Πάρκερ, η Τζούλια Ρόμπερτς και η Γκούινεθ Πάλτροου ζούσαν πριν από 50 χρόνια, η εγκυμοσύνη τους θα δημιουργούσε σοβαρό πρόβλημα, όχι μόνο στα συμβόλαιά τους, στην καριέρα τους, στο ίματζ τους, στον ατζέντη τους, στα εξώφυλλα των περιοδικών, αλλά ίσως ακόμη και στο αμερικανικό κοινοβούλιο.
Οταν το 1949 η Ινγκριντ Μπέργκμαν έμεινε έγκυος ύστερα από την πολυσυζητημένη σχέση της με τον Ρομπέρτο Ροσελίνι, ο Εντουιν Τζόνσον, γερουσιαστής από το Κολοράντο, τη χαρακτήρισε «φρικτό παράδειγμα», «κακή επιρροή του σατανά», «ισχυρό κλονισμό στον θεσμό του γάμου και την ιερή μητρότητα». Εξαιτίας του η Μπέργκμαν αποκλείστηκε από τα στούντιο για τα επόμενα εφτά χρόνια… Ευτυχώς που υπήρχε και η Λουσίλ Μπολ, που έσπασε το ταμπού για τις γυναίκες-σταρ σε ενδιαφέρουσα, με το να εμφανίζεται στην εξαιρετικά πετυχημένη της τηλεοπτική σειρά με φουσκωμένη κοιλιά. Ομως, παρά τη μικρή της επανάσταση, για τον μικρό Ντέζι οι ηθοποιοί που συμμετείχαν στο σόου «I love Lucy» δεν ξεστόμισαν ούτε μία φορά την «απαγορευμένη» λέξη «έγκυος».
Δεν μπορούμε παρά να συγκρίνουμε τον πουριτανισμό του χθες με την πρόσφατη εμμονή με τη… μητρότητα του κόκκινου χαλιού, τις φωτογραφίες νεογέννητων, αναγνωρισμένων και μη, τα εξώφυλλα με τις ολόγυμνες υποψήφιες μανούλες, την υστερία των παπαράτσι που καταδιώκουν όλη μέρα σταρ με καροτσάκια, αλλά και να θυμηθούμε την Γκρέις Κέλι που έκρυβε την προχωρημένη της εγκυμοσύνη με υπερμεγέθη τσάντα που δεν αποχωριζόταν ποτέ από τις δημόσιες εμφανίσεις της, γι’ αυτό και στη συνέχεια τη… βάφτισε κιόλας.
Η βάφτιση γίνεται πλέον πρωτοσέλιδο τώρα που η γονιμότητα είναι της μόδας, χαρίζει ρόλους, φτιάχνει πρότυπα, πουλάει, διαμορφώνει μια νέα ηθική, καθορίζει την απήχηση μιας γυναίκας ηθοποιού, τραγουδίστριας, επαγγελματίας σταρ, μαζί και τη διάρκειά της στον χρόνο. Η Ντέμι Μουρ έκανε την αρχή το 1991 με την αποκαλυπτική της φωτογράφηση στο Vanity Fair. Σήμερα, όλοι μοιάζουν να συνωμοτούν υπέρ της ίδιας εμμονής, με σχεδιαστές ακόμη, όπως η Liz Lange που ειδικεύεται στα ρούχα εγκυμοσύνης από το 1997, να πολιορκεί διάσημες νέες μαμάδες να φορούν δικές της δημιουργίες σε κάθε τους παιχνίδι με τον φακό.
Οι σταρ αποτελούν τις ιδανικές κούκλες βιτρίνας για το λανσάρισμα προϊόντων πάσης φύσεως: από σουτιέν θηλασμού μέχρι κουνουπιέρες για την κούνια. Και μπορεί η βιομηχανία των εννέα μηνών να μεταφράζεται σε μεγάλα κέρδη, όμως αντί να μιλάει κανείς για τις πραγματικές ανησυχίες, τις κράμπες, τις ναυτίες, τις αγωνίες που βιώνει κάθε μέλλουσα μαμά, όλα παρουσιάζονται σαν ένα τρυφερό φωτορομάντζο διάρκειας 40 εβδομάδων.
Είναι και η κουλτούρα της σταρ που φουσκώνει και ξεφουσκώνει, γεννά και στην επόμενη φωτογραφία εμφανίζεται σαν συλφίδα. Και το χειρότερο όλων ότι μπορούμε μέσω του Ιντερνετ να γίνουμε ακόμη και γυναικολόγοι-μαιευτήρες, να παρακολουθήσουμε τα πρώτα και τα τελευταία «πειρατικά» υπερηχογραφήματα, να… κρατήσουμε το χέρι της Τζένιφερ Λόπεζ όταν ακούει για πρώτη φορά την καρδιά του μωρού της… Μόνο μάσκα στην αίθουσα τοκετού δεν βάλαμε ακόμη.