Νομίζω ότι η σωστή λέξη είναι πανικός. Την περασμένη εβδομάδα, τέσσερις υπουργοί της βρετανικής κυβέρνησης και ένα τσούρμο Σκωτσέζοι αξιωματούχοι της διασποράς μετέβησαν στο Ομπαν της Σκωτίας, για συνέδριο των Εργατικών, λες και ήταν Ισπανοί ευγενείς που αναδύθηκαν από τη χλιδή της Μαδρίτης για να αντικρούσουν επανάσταση στο χωριό τους. Στόχος ήταν να καταστείλουν τον Αλεξ Σάλμοντ, ηγέτη του Εθνικού Κόμματος της Σκωτίας. Πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι οι υποστηριχτές της εκστρατείας του κ. Σάλμοντ για την ανεξαρτησία της Σκωτίας, έχουν αυξηθεί στο 52% και ότι οι Σκωτσέζοι που νιώθουν «Βρετανοί» μειώθηκαν στο 20%.
Επί της ουσίας, η μάχη είναι πολιτική. Το Εργατικό Κόμμα χρειάζεται απεγνωσμένα τις περίπου 40 σκωτσέζικες έδρες στο Γουεστμίνστερ. Ο Γκόρντον Μπράουν, πιθανός διάδοχος του Μπλερ κρατά διακριτικά τις αποστάσεις του από την Αγγλία και οι Αγγλοι ψηφοφόροι το νιώθουν. Ηδη, η μερική αυτονόμηση έχει υπονομεύσει τη νομιμότητα των Σκωτσέζων βουλευτών στις ψηφοφορίες για αγγλικά νομοσχέδια. Κι όταν γίνουν οι εορτασμοί για την 300ή επέτειο του Νόμου της Ενωσης, η κατάρρευσή του θα έχει αρχίσει, παρασύροντας και τις εκλογικές προοπτικές των Εργατικών. Η μάχη θα κορυφωθεί τον Μάιο με τις βουλευτικές εκλογές στη Σκωτία.
Η διαμάχη για τη Σκωτία αποκαλύπτει την πλέον συντηρητική πλευρά της βρετανικής πολιτικής. Οποιαδήποτε τάση για αυτονομία εκλαμβάνεται ως εκδήλωση απείθειας κάποιων φαντασμένων, που αγνοούν το συμφέρον τους. Οι ιδέες των ενωτικών έχουν μεν εκλείψει από τη βρετανική βιομηχανία, αλλά αποτελούν την κυρίαρχη ηθική της πολιτικής σκηνής. Το μεγάλο είναι ωραίο όταν είναι βρετανικό. Οποιοσδήποτε ζει καλύτερα αρκεί να ζει υπό την εποπτεία του Λονδίνου. Ολοι οι ομιλητές στο Ομπαν διακήρυξαν ότι η ένωση εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Σκωτίας. Για το κυριαρχούμενο από Σκωτσέζους υπουργικό συμβούλιο των Εργατικών, αυτό το σοσιαλιστικό κρατίδιο πρέπει να σωθεί, όπως και οι έδρες άλλωστε, προτού βυθιστεί στο σκοτάδι του παρελθόντος.
Προσωπικά, δεν θα χάσω τον ύπνο μου εάν οι Σκωτσέζοι ψηφίσουν υπέρ της κατάργησης του Νόμου της Ενωσης. Η ανεξαρτησία δεν είναι απαραίτητο να θέσει τέλος στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η Σκωτία και η Αγγλία μοιράζονταν μια μοναρχία πριν από το 1707, όπως η Βρετανία και ο Καναδάς σήμερα. Η ιδέα της εθνικής ανεξαρτησίας μέσα σε μια παγκόσμια πολιτική οικονομία αμφισβητείται παντού. Το όραμα της Σκωτίας αντικατοπτρίζει τις ίδιες φιλοδοξίες που θρέφουν Βάσκοι, Βαυαροί και Βόσνιοι. Στις πολύπλευρες κυριαρχίες της Ευρώπης, ένα είναι βέβαιο: ότι κάθε πλευρά διεκδικεί. Στο επιχείρημα αυτό, η εξουσία θα είναι πάντα κεντρομόλος και η δημοκρατία φυγόκεντρος. Προτιμώ τη δημοκρατία.