Ο Αντουάν Σφερ, εκδότης του περιοδικού Cahiers de l’ Orient, στοιχηματίζει ότι σε πέντε χρόνια, το Ιράν θα αποτελεί, μαζί με την Τουρκία και το Ισραήλ, τους προνομιακούς συμμάχους των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, με ηττημένους τους Αραβες. Το αν θα έχει μεσολαβήσει αμερικανικό στρατιωτικό πλήγμα ή όχι, δεν το γνωρίζει, όμως πιστεύει ότι στο Ιράν υπάρχουν δυνάμεις που, μόλις λήξει η θητεία του προέδρου Αχμαντινετζάντ, θα προωθήσουν τη συμφιλίωση με τις ΗΠΑ. «Οι ΗΠΑ και το Ιράν είναι ανταγωνιστές, αλλά και εξ αντικειμένου σύμμαχοι», λέει. «Το Ιράν δεν θα μπορούσε ποτέ να οικοδομήσει το γεωπολιτικό τόξο ανάμεσα στην Τεχερανη, τη Βαγδάτη, τη Δαμασκό, τους σιίτες του Λιβάνου χωρίς τη βοήθεια των Αμερικανών. Δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει ειρήνη στις σιιτικές περιοχές του νοτίου Ιράκ χωρίς τη βοήθεια της Τεχεράνης. Επίσης, το Ιράν διασφαλίζει την ομαλή μεταφορά του πετρελαίου από τον Περσικό, που είναι στρατηγικό συμφέρον της Δύσης».
Διάσπαση
Ο κ. Σφερ θεωρεί ότι οι Αμερικανοί θέλουν να επιβάλουν στη Μέση Ανατολή ένα κοινοτιστικό μοντέλο, διασπώντας τα εθνικά κράτη. «Οι Αμερικανοί θέλουν να φέρουν τη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή, δημιουργώντας φυλετικές ή θρησκευτικές κοινότητες. Το ιρακινό κουρδιστάν, οι σιιτικές περιοχές, ο αραβο-σουνιτικός θύλακος, οι χριστιανοί του Λιβάνου κ.ο.κ. Αυτός ο κοινοτισμός αντιβαίνει στα εθνικά κράτη που δημιούργησαν οι Γάλλοι και οι Βρετανοί στις αρχές του 20ού αιώνα. Τα έθνη – κράτη αντιστέκονται λίγο ακόμα, αλλά σε λίγο θα πέσουν. Θα απομείνουν μόνο δύο μεγάλα σουνιτικά κράτη, η Ιορδανία και η Σαουδική Αραβία, και μερικοί σουνιτικοί θύλακοι, γύρω από τη Δαμασκό, γύρω από τη Βαγδάτη και στον Λίβανο. Βρισκόμαστε πράγματι, όπως προανήγγειλαν οι Αμερικανοί, στην πορεία δημιουργίας μιας νέας Μέσης Ανατολής».
Ο κ. Σφερ δεν αποκλείει νέο εμφύλιο στη γενέτειρά του, τον Λίβανο.«Θα είναι ανάμεσα στους σιίτες και τους σουνίτες. Οι χριστιανοί θέλουν να κλειστούν στις κοινότητές τους και να απομονωθούν». προσθέτει. «Υπάρχει όμως και αισιόδοξο σενάριο, στο οποίο η Χεζμπολάχ αποφασίζει, επειδή το αποφάσισε η Τεχεράνη, να χαμηλώσει τους τόνους. Το Ιράν έχει κερδίσει πολλά, δεν θέλει να τα χάσει. Εχει κερδίσει το Ιράκ, τη Χεζμπολάχ και το γεγονός ότι παίζει κεντρικό ρόλο στον αραβικό χώρο». «Για πόσο χρονικό διάστημα θα το επιτρέπουν αυτό οι ΗΠΑ», τον ρωτάμε.
«Στοιχηματίζω, λέει ο κ. Σφερ, ότι σε πέντε χρόνια, το Ιράν θα είναι προνομιακός σύμμαχος των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, μαζί με την Τουρκία και το Ισραήλ. Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, που είναι η καρδιά της ισχύος, σκέφτεται να κάνει ειρήνη με τις ΗΠΑ. Αύριο ο Αχμαντινετζάντ φεύγει. Οταν αυτό συμβεί, το 2009, θα υπάρξει ουσιαστική προσέγγιση των ΗΠΑ με το Ιράν. Ενα ενδεχόμενο στρατιωτικό πλήγμα δεν θα εμποδίσει την προσέγγιση».
Ο Σφερ πιστεύει ότι, παρά τα όσα λέγονται, οι Αμερικανοί έχουν επιτύχει τους στόχους τους στο Ιράκ. «Πιστεύω ότι η στρατηγική των ΗΠΑ πετυχαίνει. Ποιοι πεθαίνουν; Οι Ιρακινοί, οι Παλαιστίνιοι. Οι Αμερικανοί δεν πεθαίνουν. Είχαν 2.500 νεκρούς σε τρία χρόνια, ενώ στο Βιετνάμ έχαναν 150-300 άνδρες την ημέρα. Σήμερα στο Ιράκ γίνεται η τελευταία μάχη, η μάχη της Βαγδάτης. Και μάλιστα έχουν βάλει τους Ιρακινούς να σκοτώνονται μεταξύ τους για να καθορίσουν ποιος θα ελέγξει τη Βαγδάτη», λέει.
Οσο για τη διαίρεση της χώρας, «έχει ήδη γίνει». «Ποτέ ξανά δεν θα ζήσει σιίτης σε σουνιτική συνοικία. Πριν από δύο εβδομάδες, το ιρακινό Κοινοβούλιο ψήφισε την ομοσπονδία· η διαίρεση του Ιράκ γίνεται κάτω από τη μύτη μας και ούτε που το προσέχουμε.