Εχουν περάσει τρεις εβδομάδες και ακόμη δεν γνωρίζουμε ποιος ευθύνεται για τον θάνατο του Ρώσου πρώην πράκτορα Αλεξάντερ Λιτβινένκο. Η χρήση του πολώνιου 210, ως φονικό όπλο μπορεί να στρέψει τις έρευνες σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις. Μπορεί να υποδηλώσει ότι τη δολοφονία διέπραξαν οι ρωσικές δυνάμεις ασφαλείας ως δημόσια προειδοποίηση για άλλους που ετοιμάζονται να τις προδώσουν. Μπορεί όμως και να πρόκειται για προσπάθεια των πλούσιων και ισχυρών εχθρών του Ρώσου προέδρου Πούτιν να υπονομεύσουν διεθνώς το κύρος της κυβέρνησής του. Οποια και αν είναι η αλήθεια το γεγονός πυροδότησε σε ΗΠΑ και Ευρώπη εκστρατεία κατά της Ρωσίας.
Υπάρχουν, ωστόσο, λόγοι για να επικρίνει κανείς τη ρωσική κυβέρνηση. Ο Πούτιν καθιέρωσε ενιαίο συντελεστή φόρου εισοδήματος, ο οποίος ευνοεί τους πλούσιους και σχεδιάζει να ιδιωτικοποιήσει τμήμα των ρωσικών συστημάτων της υγείας και της εκπαίδευσης. Διεξάγει εκστρατεία καταστολής στην Τσετσενία. Και παρότι αρκετοί Ρώσοι ολιγάρχες έχουν προσαχθεί στη Δικαιοσύνη, άλλοι απολαμβάνουν τον πλούτο που απέκτησαν με αμφιλεγόμενους τρόπους.
Και υπό αυτές της συνθήκες όμως οι κεντροαριστεροί που επικρίνουν δριμύτατα τον Πούτιν θα πρέπει να αναλογιστούν ποιον εξυπηρετουν αυτές οι επικρίσεις. Πριν ακόμη από τους θανάτους του Λιτβινένκο και της δημοσιογράφου Αννας Πολιτκόφσκαγια οι Ρωσόφοβοι στις ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους στη Βρετανία, έκαναν ό, τι μπορούσαν για να πλήξουν το κύρος της ρωσικής κυβέρνησης. Αυτοί οι δεξιοί ιέρακες επιτίθενται στον Πούτιν, όχι επειδή ενδιαφέρονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά επειδή μια ανεξάρτητη Ρωσία εμποδίζει τα σχέδιά τους για παγκόσμια ηγεμονία. Η στρατηγική των νεοσυντηρητικών συμπυκνώνεται σε υπόμνημα του Πολ Γούλφοβιτς, που «διέρρευσε», στο οποίο η Ρωσία χαρακτηρίζεται ως η σημαντικότερη μελλοντική απειλή στις γεωστρατηγικές φιλοδοξίες των ΗΠΑ. Στο ίδιο υπόμνημα προβλεπόταν ότι η Ρωσία θα συγκρουστεί με τις ΗΠΑ για την επέκταση του ΝΑΤΟ.
Οποια μέτρα έλαβε ο Πούτιν χαρακτηρίστηκαν από τους Ρωσόφοβους ως έργο απολυταρχικού ηγέτη. Η απόφαση της Gazprom για να αρχίσει να χρεώνει την Ουκρανία με τη σταθερή τιμή του φυσικού αερίου παρουσιάστηκε ως απειλή για το μέλλον της δυτικής Ευρώπης. Και παρά το ότι η παρέμβαση της Δύσης στις εκλογές στην Ουκρανία, τη Γεωργία και άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες δικαιολογήθηκε στο πλαίσιο της «εξαγωγής της δημοκρατίας», η ρωσική ανάμιξη στα εσωτερικά των γειτόνων της κατακρίθηκε ως απόπειρα ανασύνταξης της «αυτοκρατορίας του κακού».
Απουσία στοιχείων για την ανάμειξη του ρωσικού κράτους στις δολοφονίες του Λιτβινένκο και τη Πολιτκόφσκαγια, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο να προσυπογράφουμε απόψεις ανθρώπων που έσπειραν τον θάνατο στους δρόμους της Βαγδάτης και που στόχος τους είναι να εξουδετερώσουν το αντίβαρο της πιο ισχυρής αυτοκρατορίας στον κόσμο.