Οταν ο διάλογος με φίλους διαρκεί μια ζωή

Οταν ο διάλογος με φίλους διαρκεί μια ζωή

2' 40" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ανάμεσα σε αυτούς που θαύμασαν τα πυροτεχνήματα στον ουρανό της Αβάνας το περασμένο Σάββατο, για να γιορτάσουν τα ογδοηκοστά γενέθλια του Φιντέλ Κάστρο και την επέτειο των 50 ετών από την έναρξη της κουβανικής επανάστασης, ήταν και ο Κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Ο βραβευμένος με Νομπέλ Λογοτεχνίας συγγραφέας, είναι τόσο πιστός στους φίλους του όσο και στη λογοτεχνία. Λένε πως είμαι μαφιόζος, έχει πει ο Μάρκες, γιατί αντιλαμβάνομαι τη φιλία όπως οι γκάγκστερ, από τη μια πλευρά είναι οι φίλοι μου και από την άλλη, όλοι οι άλλοι. Ο Μάρκες δεν δέχτηκε ποτέ να μιλήσει δημοσίως για τον Κάστρο. Γνωρίζει τα προβλήματα του κουβανικού καθεστώτος, την ανελευθερία, τις διώξεις των αντιφρονούντων, τις εκτελέσεις των εχθρών της επανάστασης και του σοσιαλισμού. Τάσσεται κατά της θανατικής ποινής μόνο που να, δεν μπορεί να πείσει τον Κάστρο να την καταργήσει. Μια σπουδαία φιλία μπορεί να οριστεί από τη συνέπεια, τη διάρκεια, την αντοχή στο χρόνο, ενίοτε και από τους συγγραφείς που θα εμπνεύσει. Η φιλία ανάμεσα στον Κάστρο και τον Μάρκες διακρίνεται για όλα αυτά -ναι, έγινε και βιβλίο- και για κάτι ακόμη, για το ότι είναι φιλία «άνευ ορίων, άνευ όρων».

Ο δημοσιογράφος Ζαν Ντανιέλ, διευθυντής επί 42 χρόνια της γαλλικής πολιτικής επιθεώρησης Le Nouvel Observateur, επιπλέον δοκιμιογράφος με λογοτεχνικές απόπειρες, τιμά επίσης τους φίλους του, μεταξύ των οποίων και ορισμένα από τα πιο φωτισμένα ευρωπαϊκά μυαλά. Ο Αλμπέρ Καμί, συγγραφέας και φιλόσοφος που τιμήθηκε με το Νομπέλ Λογοτεχνίας, το 1957, είναι ένας εξ αυτών. Στο αυτοβιογραφικό βιβλίο με τίτλο «Cet etranger qui me ressemble», (Εκδ. Grasset, 2004) ο Ντανιέλ μιλά για τον Καμί και τη φιλία τους, στη δεκαετία του 1950, με συγκίνηση. «Είμαστε συνένοχοι και ζούσαμε στο περιθώριο των διανοούμενων του Παρισιού. Χορεύαμε νύχτες ολόκληρες. Ακούγαμε την Πιάφ, τον Τρενέ, τον Μπεκό, και ξαναφτιάχναμε τον κόσμο σε μπαρ αμφιβόλου ποιότητας και φήμης. Ο Καμί ερχόταν στα γραφεία του περιοδικού L’ Express όπου δούλευα (-από το οποίο γεννήθηκε αργότερα o Nouvel Observateur)- και μοιραζόμαστε το ίδιο γραφείο». Ολα αυτά, μέχρι τον πόλεμο της Αλγερίας, ένα ζήτημα καυτό, που αφορούσε τόσο τον Καμί όσο και τον Ντανιέλ, αμφότεροι Γάλλοι της Αλγερίας για το οποίο διαφώνησαν πολιτικά με αποτέλεσμα η φιλία τους να δοκιμαστεί. Οταν τον Ιανουάριο του 1960 ο Καμί σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα, ο Ντανιέλ κλονίζεται. Η Γαλλία έχανε ένα από τους σημαντικότερους συγγραφείς της όμως ο φέρελπις δημοσιογράφος έχανε επιπλέον, έναν αδελφικό φίλο.

Σαράντα επτά χρόνια αργότερα -συμπτωματικά και όσα είχε μετρήσει και ο Καμί στη ζωή του- ο Ντανιέλ αφιερώνει στο φίλο του ένα βιβλίο, με τίτλο «Με τον Καμί. Πώς να αντισταθείτε στο πνεύμα των καιρών», («Avec Camus. Comment resister a l’air du temps», Εκδ. Gallimard). Πέρα από τα πολύ ενδιαφέροντα άρθρα του Καμί για πλήθος ζητημάτων από τη δημοσιογραφία ως την ηθική, το βιβλίο αποδεικνύει ότι ο διάλογος με τους φίλους δεν σταματά ποτέ, ούτε με το θάνατό τους. Χρειάζεται όμως τόλμη για να συνεχιστεί αυτός ο διάλογος και το κυριότερο, να έχει, στ’ αλήθεια, προϋπάρξει. Τι και αν ο Μάρκες εκδώσει επιτέλους το βιβλίο που υποτίθεται ότι έγραψε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 για τις «ατέλειες του κουβανικού καθεστώτος»; Η φιλία του με το Φιντέλ Κάστρο είναι πράγματι «άνευ ορίων, άνευ όρων» όμως ποιος εμπιστεύεται φίλους που δεν διαλέγονται;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή