Η σχεδόν καθολική (και διακομματική) ανακούφιση για την απομάκρυνση του Ντόναλντ Ράμσφελντ διασφάλισε την εύκολη επικύρωση της υποψηφιότητας του Ρόμπερτ Γκέιτς. Ο Γκέιτς έπαιξε έξοχα τον ρόλο του αντι-Ράμσφελντ. Προσέφερε αρκετά στοιχεία για να πείσει τους περισσότερους γερουσιαστές ότι σκοπεύει να γίνει ένας πολύ διαφορετικός υπουργός Αμυνας, αποσιωπώντας ταυτόχρονα με ποιον ακριβώς τρόπο σχεδιάζει να τακτοποιήσει όσα συντρίμμια αφήνει πίσω του ο πρόεδρος Μπους.
Παραδέχθηκε τα προφανή
Η ειλικρίνεια του Γκέιτς δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια παραδοχή όσων είναι προφανή σε όλους, εκτός από τον Λευκό Οίκο. Συμφώνησε με πολλούς γερουσιαστές πως οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να κερδίσουν στο Ιράκ, ότι οι πολιτικοί στη Βαγδάτη θα πρέπει να δεχθούν πιέσεις ώστε να προχωρήσουν σε διαπραγματεύσεις για την επίτευξη πολιτικής διευθέτησης και πως το Πεντάγωνο απέτυχε να στηρίξει την επιχείρηση μετά την εισβολή, επειδή δεν έστειλε αρκετά στρατεύματα και διέπραξε τα διαβόητα πλέον λάθη.
Ηταν λιγότερο συνεργάσιμος όταν εκλήθη να μοιραστεί με την επιτροπή τη συνταγή του για το Ιράκ, λέγοντας μόνον ότι είναι ανοιχτός σε όλες τις προτάσεις. Με δεδομένη την επίμονη άρνηση της σκληρής πραγματικότητας στο Ιράκ, τόσο από τον πρόεδρο Μπους όσο και από τον Ράμσφελντ, αλλά και την άρνησή τους να αποδεχθούν τις συμβουλές των άλλων, ακόμη και αυτονόητες δηλώσεις ή δεσμεύσεις για επίδειξη ανοιχτού μυαλού ηχούν θετικές. Το Ιράκ, όμως, αποσυντίθεται με τέτοια ταχύτητα, ώστε ο Γκέιτς θα πρέπει να σκεφτεί κάποιες προτάσεις γρήγορα και να τις διατυπώσει αναγκαστικά και ενώπιον του προέδρου.
Ο Μπους αναμφισβήτητα δεν εμφανίζει την παραμικρή διάθεση να ανοίξει τα μάτια του. Από όταν ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του Γκέιτς, επιχείρησε να προκαταλάβει και να υπονομεύσει την πολυαναμενόμενη έκθεση της επιτροπής Μπέικερ, στην οποία σημειωτέον συμμετείχε και ο Γκέιτς, απορρίπτοντας τις συμβουλές για άμεσες συνομιλίες με το Ιράν και εμμένοντας πως δεν υπάρχει «αξιοπρεπής έξοδος» από το Ιράκ. Παρ’ όλα αυτά, ο Γκέιτς μοιάζει έτοιμος να διεμβολίσει το τείχος. Χαρακτήρισε το Ιράκ «ένα μόνο από τα βασικά μέτωπα στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», απομακρυνόμενος από την επίσημη γραμμή. Εξήγησε ότι κατά τη γνώμη του ο πρόεδρος δεν έλαβε την εξουσία, ούτε μέσω του ψηφίσματος μετά την 11η Σεπτεμβρίου ούτε με βάση την απόφαση για τον πόλεμο στο Ιράκ, να επιτεθεί στο Ιράν ή τη Συρία, και εξήγγειλε ότι θα αντιταχθεί σε μια τέτοια ενέργεια. Τέλος, ανέφερε ότι αξίζει τον κόπο ο προβληματισμός κατά πόσον θα πρέπει να συμπεριληφθούν αμφότερες οι χώρες στον διάλογο για το μέλλον του Ιράκ. Σε οιαδήποτε άλλη στιγμή, όλα αυτά θα θεωρούνταν μάλλον κοινότοπα. Για ένα φιλόδοξο στέλεχος αυτής της κυβέρνησης, όμως, σχεδόν ισοδυναμούν με την αλήθεια.