Ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι μυγιάγγιχτος πολιτικός. Εχει εξαπολύσει πολέμους, όπως αυτόν στην Τσετσενία, έχει καταστρέψει αντιπάλους, όπως αυτούς στην υπόθεση Yukos. Εχει επιδείξει πυγμή στη διεθνή κοινότητα στο πλαίσιο της ρωσικής προεδρίας στην ομάδα G8. H εκπαίδευσή του στην KGB, ωστόσο, φαίνεται ότι δεν τον εξόπλισε καταλλήλως για να χειριστεί ευαίσθητα πολιτικά γεγονότα, όπως η δηλητηρίαση του πρώην πράκτορα Λιτβινένκο στο Λονδίνο.
Το πρόβλημα δεν είναι νέο, αν κρίνουμε από τους ψυχρούς χειρισμούς του κ. Πούτιν στην υπόθεση της βύθισης του «Κουρσκ» στη Θάλασσα Μπάρεντς το 2000. Οι Ρώσοι, όμως, προτιμούν τους ισχυρούς ηγέτες. Η βάναυση προσέγγισή του σε θέματα αντιτρομοκρατίας χαίρει ευρείας αποδοχής. «Θα ακολουθήσουμε τους τρομοκράτες παντού και θα τους στριμώξουμε σαν τα ποντίκια» είχε δηλώσει αναφερόμενος στους Τσετσένους αντάρτες. Αυτή η εικόνα ισχύος τού εξασφάλισε επανεκλογή το 2004.
Η αυτοπεποίθηση του Βλαντιμίρ Πούτιν απογοήτευσε από νωρίς όσους ήλπιζαν ότι θα μπορούσαν να τον ελέγξουν. Και καθώς η Ρωσία άρχισε να εισπράττει τους καρπούς της ενεργειακής πολιτικής, ο πρόεδρός της έγινε ακόμη πιο στρυφνός στις διεθνείς διαπραγματεύσεις. Προσφάτως δήλωσε ενώπιον των άφωνων Ευρωπαίων ηγετών ότι, αντί να κάνουν κηρύγματα στη Ρωσία για δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα και ενεργειακή πολιτική, θα πρέπει «να διαφυλάξουν τη χριστιανοσύνη στην Ευρώπη». Η αντίδρασή του στην υπόθεση Λιτβινένκο ήταν αμυντική και επιπόλαιη όπως και στη δολοφονία της δημοσιογράφου Αννα Πολιτκόφσκαγια. Είτε μας αρέσει είτε όχι, το στυλ του Πούτιν δεν πρόκειται να αλλάξει για τα τελευταία δύο χρόνια της θητείας του. Η θέση του στο εσωτερικό είναι ακλόνητη. Ευρωπαίοι διπλωμάτες υπογραμμίζουν ότι η εποικοδομητική συνεργασία της Ρωσίας είναι σημαντική σε κρίσιμα διεθνή ζητήματα όπως το Ιράν, η «στρατηγική συνεργασία» με την Ε.Ε., το μέλλον της Γεωργίας ή του Κοσσυφοπεδίου. Γι’ αυτούς τους λόγους, Σιράκ και Μέρκελ ασκούν πιέσεις στην Πολωνία να άρει το βέτο που εμποδίζει την ανανέωση του συμφώνου Ρωσίας – Ε.Ε. Η εξέλιξη του φαινομένου Πούτιν, επίσης, υπαγορεύει ότι, όπου κι αν οδηγήσουν τα ίχνη των δολοφόνων, η Βρετανία θα κάνει τα πάντα για να αποφύγει ανοιχτή αντιπαράθεση με το Κρεμλίνο.