Παιδιά στο σανίδι και στην πλατεία

Παιδιά στο σανίδι και στην πλατεία

2' 51" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δεν είναι κι εύκολο να είσαι θεατής ή σταρ στα 3 σου! Ειδικά τώρα που το Μπρόντγουεϊ ρίχνει όλους τους προβολείς στη σκηνή σε χαριτωμένα αγόρια και κορίτσια, που αποχωρίζονται για λίγο τα παιχνίδια τους για να αποστηθίζουν τους ρόλους τους, τους οποίους καλούνται να επαναλάβουν με θρησκευτική ευλάβεια κάθε βράδυ (ενίοτε και πρωί), με τους μικρούς θεατρόφιλους να συνωστίζονται για να δουν τους αγαπημένους τους ήρωες να ζωντανεύουν από τα παραμύθια.

Πολλοί μιλούν για τάση. Παιδιά-θαύματα, ηθοποιοί και επαγγελματίες φίλοι των μιούζικαλ από την κούνια τους. Ολο και περισσότεροι γονείς βγάζουν το απωθημένο τους με το σανίδι στα βλαστάρια τους, προωθώντας τα, όχι πια στην πασαρέλα και στα περιοδικά, ως φωτογενή μοντέλα για κρέμες και πάνες αλλά ως ταλαντούχους ηθοποιούς. Το πρόβλημα είναι ότι το κάστινγκ ξεκινά από ολοένα και πιο μικρές και τρυφερές ηλικίες.

Μπορεί να έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε 3χρονα και 4χρονα παιδάκια στο θεατρόφιλο κοινό των μιούζικαλ, όπως η «Μέρι Πόπινς», ο «Ταρζάν» και όλες οι υπόλοιπες ταινίες του Ντίσνεϊ που μεταφέρονται στην Αμερική, στην Ευρώπη, στη χώρα μας, κάθε θεατρική σεζόν με επιτυχία, σε μικρότερες ή πιο φιλόδοξες παραγωγές, αλλά δεν είναι λίγο περίεργο να σπρώχνεις τα παιδιά σου σε πρωταγωνιστικό ρόλο όταν δεν έχουν πετάξει καλά καλά την πάνα;

Οι μαμάδες πάλι περηφανεύονται για τα τέκνα τους ότι «Η πεντάμορφη και το τέρας» ήταν το έργο στο οποίο έπαιξαν τον πρώτο τους επαγγελματικό ρόλο αλλά το είχαν μάθει ήδη απέξω από την ηλικία των τριών χρόνων… Μπορεί να θεωρούν ότι είναι κάπως μικρά για να μαθαίνουν τι σημαίνει πειθαρχία και υποχρέωση, αλλά θέλουν να «μεταδώσουν το καλλιτεχνικό μικρόβιο στα παιδιά τους το συντομότερο δυνατόν».

Το παιδικό θέατρο στην Αμερική κοστίζει ακριβά (όχι ότι κι εδώ τα πράγματα είναι καλύτερα). Ο,τι πληρώνεις, βλέπεις. Υπερπαραγωγή θέλεις; Θα την πληρώσεις. Θέλεις να δεις τη «Μέρι Πόπινς» να περπατάει στο ταβάνι; Θα δώσεις κάτι παραπάνω. 450 δολάρια δεν είναι και λίγα για μια οικογένεια που θέλει να παρακολουθήσει ζωντανά τον «Βασιλιά των λιονταριών». Ειδικά αν σκεφτεί κάποιος ότι η παράσταση διαρκεί 2 ώρες και 45 λεπτά, σκεφτείτε τι έχει να γίνει αν τα παιδιά αρχίσουν να δυσανασχετούν και να κουράζονται στη μέση του έργου…

Αν όλα πάνε καλά, μικροί και μεγάλοι θα μιλήσουν για μαγική εμπειρία. Το Μπρόντγουεϊ έχει αρχίσει να προσεγγίζει όλο και περισσότερες οικογένειες τα τελευταία χρόνια, παράλληλα με την τουριστική κίνηση, για μεγαλύτερο τζίρο. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, την περασμένη σεζόν, το ποσοστό των θεατών κάτω των 18 χρόνων ξεπέρασε το 9,6% με το ένα τρίτο αυτών να ανήκουν στην κατηγορία κάτω των 12, κάτι που μεταφράζεται σε 384.000 μίνι θεατρόφιλους. Αν παρατηρήσει κανείς στο σκοτάδι, δεν αποκλείεται να δει μαμάδες να θηλάζουν τα μωρά τους…

Το κοινό του θεάτρου έχει αλλάξει, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Οι υπεύθυνοι βεβαίως στα περισσότερα θέατρα συνιστούν τα παιδιά να έχουν κλείσει το 6ο έτος της ηλικίας τους για να παρακολουθήσουν μια παράσταση, αλλά αυτό αποτελεί συμβουλή, όχι απαγόρευση, γιατί το ταμείο περιμένει. Σε κάποιες αίθουσες πάντως τα παιδιά που δεν είναι καν τεσσάρων, δεν γίνονται δεκτά. Οπως και να έχει, οι γονείς φροντίζουν τα παιδιά τους να μην είναι νηστικά, να μη νυστάζουν, προκειμένου να βιώσουν μια θετική εμπειρία και να μην πάθουν πολιτισμικό σοκ. Γιατί, αν υποφέρει το δίχρονο, τότε θα υποφέρουν και οι μπροστινοί και οι διπλανοί του, στην καλύτερη περίπτωση. Οχι, τίποτα άλλο, αλλά θα κλαίνε τα χρήματα που σπατάλησαν. Ευτυχώς που η είσοδος για τις κούκλες και τα μωρά που «συνοδεύουν» τα παιδιά είναι δωρεάν.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή