Τα βλέφαρα του πρωτομάστορα της μονομερούς πολιτικής του εβραϊκού κράτους και ηθικού αυτουργού της σφαγής στους προσφυγικούς καταυλισμούς του Λιβάνου έκλεισαν αιφνιδιαστικά την πρώτη εβδομάδα του τρέχοντος έτους, έπειτα από βαρύτατο εγκεφαλικό επεισόδιο. Ευρισκόμενος έκτοτε σε κωματώδη κατάσταση, ο Αριέλ Σαρόν ουδέποτε γεύτηκε τους καρπούς των επιλογών του όσον αφορά το Παλαιστινιακό και δεν έγινε μάρτυρας της παταγώδους αποτυχίας του διαδόχου του, Εχούντ Ολμερτ στον πόλεμο κατά της Χεζμπολάχ. Αντίθετα, οι παροικούντες την Ουάσιγκτον υποστηρικτές της ισραηλινής μονομέρειας και υπέρμαχοι του «εκδημοκρατισμού» του αραβικού κόσμου παρακολούθησαν, έστω και εξ αποστάσεως, τους αναπάντεχους θριάμβους των εξτρεμιστών της Μέσης Ανατολής.
Δεκαέξι ημέρες μετά την εισαγωγή του Ισραηλινού πρωθυπουργού και ιδρυτή του κόμματος «Καντίμα», Αριέλ Σαρόν, στο νοσοκομείο Χαντάσα της Ιερουσαλήμ στις 4 Ιανουαρίου, η απροσδόκητη επικράτηση της Χαμάς στις παλαιστινιακές κοινοβουλευτικές εκλογές άλλαξε ριζικά τα δεδομένα στη Μέση Ανατολή και επέφερε αλυσιδωτές αντιδράσεις στην ευρύτερη περιοχή.
Ο θρίαμβος της Χαμάς
Εκτιμάται ότι η ισλαμική οργάνωση, η οποία μέχρι σήμερα δεν διαπραγματεύεται το ενδεχόμενο αναγνώρισης του εβραϊκού κράτους, θριάμβευσε, εκμεταλλευόμενη τόσο τη διαφθορά στους κόλπους της Φατάχ, όσο και στη διαρκή υπονόμευση του προέδρου Αμπάς από την κυβέρνηση Σαρόν. Δύο μήνες αργότερα και ενώ ο διάδοχος του Αριέλ Σαρόν στην ηγεσία του κεντρώου «Καντίμα» Εχούντ Ολμερτ κέρδιζε τις ισραηλινές εκλογές, υποσχόμενος την οριστική διευθέτηση των συνόρων του εβραϊκού κράτους, η πλειοψηφία των αναλυτών εκτιμούσε ότι η κατάρρευση της κυβέρνησης Χαμάς ήταν ζήτημα χρόνου. Οι οικονομικές κυρώσεις της Δύσης θα αναλάμβαναν αυτόν τον ρόλο.
Η κυβέρνηση του Ισμαήλ Χανίγια, ωστόσο, αποδείχτηκε ανθεκτική στις πιέσεις και σύμφωνα μ’ όλες τις δημοσκοπήσεις εξακολουθεί να διατηρεί προβάδισμα έναντι των αντιπάλων της. Τον Ιούνιο, μάλιστα, η ένοπλη πτέρυγα της Χαμάς πυροδότησε την οξύτατη κρίση που εξακολουθεί να ταλανίζει τη Μέση Ανατολή, αιχμαλωτίζοντας τον Ισραηλινό δεκανέα Γκιλάντ Σαλίτ από στρατόπεδο στα σύνορα της Λωρίδας της Γάζας.
Ενδοπαλαιστινιακή βία
Παρά ταύτα, η ραγδαία κλιμάκωση της ενδοπαλαιστινιακής βίας, με πρωταγωνιστές ενόπλους της Χαμάς και της Φατάχ τους τελευταίους μήνες, ωθεί την Παλαιστινιακή Αρχή στο χείλος του εμφυλίου πολέμου. Μήπως, τελικά, η πρόκληση σύρραξης μεταξύ των δύο μεγαλύτερων παλαιστινιακών οργανώσεων αποτελούσε μακροπρόθεσμο στόχο της μονομερούς πολιτικής του Αριέλ Σαρόν, συμπεριλαμβανομένου και του σχεδίου «απεμπλοκής» από τη Λωρίδα της Γάζας; Πρόκειται για ερώτημα που θα παραμείνει αναπάντητο μετά τον πολιτικό θάνατο του γερακιού της ισραηλινής πολιτικής.
Το γεγονός, ωστόσο, που συντάραξε τα θεμέλια της ευρύτερης περιοχής δεν ήταν άλλο από τον αποτυχημένο πόλεμο του Ισραήλ εναντίον της Χεζμπολάχ. Το καλοκαίρι, η νεοσύστατη κυβέρνηση συνασπισμού του Εχούντ Ολμερτ βρέθηκε αιφνιδιαστικά στη μέγγενη των υποστηριζόμενων από Τεχεράνη και Δαμασκό ισλαμικών οργανώσεων Παλαιστινιακής Αρχής και Λιβάνου. Στις 12 Ιουλίου και ενώ η κυβέρνηση Ολμερτ είχε ήδη επιλέξει την οδό της ισοπέδωσης της Λωρίδας της Γάζας ως αντίποινα για την απαγωγή του δεκανέα Σαλίτ, αντάρτες της Χεζμπολάχ αιχμαλώτησαν δύο Ισραηλινούς στρατιώτες, πυροδοτώντας την κρίση που άλλαξε τα δεδομένα της Μέσης Ανατολής. Η εισβολή των Ισραηλινών όχι μόνο προκάλεσε τη διεθνή κατακραυγή, αλλά απέφερε αποτελέσματα εκ διαμέτρου αντίθετα απ’ αυτά που προσδοκούσε η κυβέρνηση Ολμερτ. Οι μεγάλες απώλειες μεταξύ των αμάχων (1.191 Λιβανέζοι, 44 Ισραηλινοί) και η ισοπέδωση των υποδομών της χώρας των Κέδρων προκάλεσε έντονες διεθνείς αντιδράσεις, ενώ η αδυναμία του ισραηλινού στρατού να καταβάλει την αντίσταση της Χεζμπολάχ ενίσχυσε τη σιιτική οργάνωση έναντι των φιλοδυτικών δυνάμεων του Λιβάνου και τσαλαπάτησε το κύρος της κυβέρνησης Ολμερτ.
Η χώρα των Κέδρων
Στον απόηχο του πολέμου στον Λίβανο, η χώρα των Κέδρων ταλανίζεται από οξύτατη πολιτικοκοινωνική κρίση, καθώς ο Χασάν Νασράλα καταγγέλλει τη φιλοδυτική κυβέρνηση για συνεργασία με τους Ισραηλινούς και απαιτεί την αποκαθήλωσή της. Εκτιμάται ότι η αντισυριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα υποχρεωθεί, τελικά, ν’ αποδεχτεί μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, στην οποία η Χεζμπολάχ και οι σύμμαχοί της θα διατηρούν το δικαίωμα του βέτο. Παράλληλα και σε άμεση σχέση με την αδυναμία των Αμερικανών να θέσουν υπό έλεγχο το Ιράκ, η μέχρι πρότινος διεθνώς απομονωμένη Συρία δείχνει να επανέρχεται δυναμικά στο διπλωματικό προσκήνιο της Μέσης Ανατολής.
Το 2006, λοιπόν, η υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ πολιτική της μονομέρειας και της αδιαλλαξίας του Ισραήλ οδήγησε σε αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των αποκαλούμενων «εξτρεμιστών» της ευρύτερης περιοχής.