Ανακούφιση αισθάνεται όλος ο κόσμος, καθώς καρατομούνται πολιτικά, ο ένας μετά τον άλλον, οι εκπρόσωποι του άκρως επικίνδυνου ρεύματος των νεοσυντηρητικών από κορυφαίες θέσεις της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Η αντίσταση των Ιρακινών οδήγησε σε αιματηρή αποτελμάτωση την αμερικανική κατοχή του Ιράκ, πράγμα που με τη σειρά του επέφερε ευρύτατη ήττα των Ρεπουμπλικανών στις εκλογές για το Κογκρέσο, οπότε αναμενόμενο ήταν να επιταχυνθεί η απομάκρυνση εκείνων που είχαν πρωτοστατήσει στη λήψη της απόφασης εξαπόλυσης του πολέμου.
Αλλωστε, ισχυροί κύκλοι του αμερικανικού κατεστημένου είχαν ήδη διαμορφώσει την άποψη πως οι νεοσυντηρητικοί είχαν ήδη δώσει ό,τι επωφελές είχαν να δώσουν στις ΗΠΑ και πως η περαιτέρω εφαρμογή της πολιτικής τους καθίστατο πλέον επικίνδυνη όχι μόνο για τα μακροπρόθεσμα, αλλά και για τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα της Ουάσιγκτον σε ολόκληρο τον κόσμο. Γι’ αυτό και πάνω από χρόνο τώρα έχουν αρχίσει το σταδιακό «ξήλωμα» των νεοσυντηρητικών. Ας μη λησμονούμε ότι από υψηλά αμερικανικά κλιμάκια, εκ των ένδον, αποκαλύφθηκαν τα αίσχη των βασανιστηρίων κρατουμένων από Αμερικανούς στρατιώτες στις φυλακές του Αμπού Γκραΐμπ, η ύπαρξη μυστικών φυλακών της CIA στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, η παρακολούθηση δεκάδων ή εκατοντάδων χιλιάδων Αμερικανών πολιτών από τη ΝSΑ κατ’ εντολήν του προέδρου Τζορτζ Μπους κ.λπ. Κύκλοι του ίδιου του αμερικανικού κατεστημένου δηλαδή είναι αυτοί που μεθόδευσαν την εκπαραθύρωση των νεοσυντηρητικών, μόλις έπαυσαν να τους είναι χρήσιμοι.
Ετσι, ελάχιστοι είναι αυτοί που θρήνησαν τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του αντιπροσώπου των ΗΠΑ στον ΟΗΕ Τζον Μπόλτον ή του υπουργού Αμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ, οι οποίοι πύκνωσαν τις γραμμές των προηγουμένως απομακρυνθέντων υφυπουργών Εξωτερικών Ντάγκλας Φέιθ και Αμυνας Πολ Γούλφοβιτς (αυτός γλίτωσε μετατιθέμενος στη Διεθνή Τράπεζα), του υπουργού Δικαιοσύνης Ασκροφτ, του συμβούλου του Πενταγώνου Ρίτσαρντ Περλ και λοιπών.
Ο Μπόλτον έκανε στον ΟΗΕ «υπέροχη, μυθώδη δουλειά», δήλωσε ο Τζορτζ Μπους. «Κατόρθωσε να εξοργίσει σχεδόν τους πάντες, ακόμη και τους πιο στενούς συμμάχους της Αμερικής», δηλώνει, αντιθέτως, στο βρετανικό περιοδικό «Εκόνομιστ» Δυτικός πρέσβης.
Επιθετική πολιτική
Το ρεύμα των νεοσυντηρητικών πρεσβεύει πολιτική εξαιρετικά επιθετική, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, προκειμένου να διασφαλίσει την απόλυτη ηγεμονία των ΗΠΑ.
Στο εσωτερικό, με πρόσχημα την καταπολέμηση της «τρομοκρατίας», οι νεοσυντηρητικοί προώθησαν τη συρρίκνωση των πολιτικών και ατομικών ελευθεριών, όπως και τη μαζική παρακολούθηση των Αμερικανών πολιτών από τη ΝSΑ, με στόχο την επίτευξη μιας «πειθαρχημένης δημοκρατίας» υπό διαρκή επιτήρηση των αρχών ασφαλείας.
Στο εξωτερικό, οι νεοσυντηρητικοί εφάρμοσαν πολιτική μονομερούς απαλλαγής των ΗΠΑ από κάθε διεθνή συνθήκη, περιφρονησης όχι μόνο των διεθνών οργανισμών αλλά και των συμμάχων της Αμερικής και υπονόμευσης με κάθε μέσο οποιουδήποτε καθεστώτος μη αρεστού στη Ουάσιγκτον. «Δεν έκρυψαν μάλιστα την προτίμησή τους στη χρήση στρατιωτικής βίας, εισβολής και υποδούλωσης όποιας χώρας αρνείτο να υποταχθεί στις απαιτήσεις του Λευκού Οίκου.
Σφυρηλατώντας -με αρχιτέκτονα τον Καρλ Ρόουβ- ως μια συνιστώσα της πολιτικής ισχύος τους τη συμμαχία της λευκής προτεσταντικής ακροδεξιάς των ΗΠΑ με το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι της χώρας, οι νεοσυντηρητικοί κατέστησαν δραματικά επικίνδυνοι στη Μέση Ανατολή.
Βύθισαν στο αίμα, στον όλεθρο και στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου και του διαμελισμού το Ιράκ, με στόχο την εδραίωση της ηγεμονίας των ΗΠΑ στην περιοχή και την αρπαγή των πετρελαίων της χώρας. Υποστήριζαν ένευ όρων την πιο ακραία φιλοπόλεμη γραμμή του Ισραήλ που έπνιξε στο αίμα τους Παλαιστινίους, στραγγάλισε πολιτικά τον Αραφάτ και τη Φατάχ, έκανε σύμβολο της αντίστασης και πολιτικά κυρίαρχη την ισλαμική Χαμάς και τώρα ωθεί προς τον εμφύλιο σπαραγμό τους Παλαιστινίους, οξύνοντας την κατάσταση όσο μπορεί περισσότερο μέσω της δράσης και της «Πέμπτης Φάλαγγας» του Τελ Αβίβ στους κόλπους των Παλαιστινίων. Ανω κάτω έχει γίνει και ο Λίβανος με τη Χεζμπολάχ πολιτικά πανίσχυρη και την απειλή του εμφυλίου να επικρέμαται για να ολοκληρώσει την καταστροφή που άφησε πίσω της η ισραηλινή εισβολή του καλοκαιριού.
Οι νεοσυντηρητικοί προωθούσαν λυσσωδώς σχέδια επίθεσης και εισβολής των Ηνωμένων Πολιτειών και στη Συρία και στο Ιράν ακόμη, αλλά ευτυχώς οι απώλειες των Αμερικανών από την ιρακινή αντίσταση και η αδυναμία τους να ελέγξουν το κατακτημένο Ιράκ δεν επέτρεψαν την υλοποίηση αυτών των σχχεδίων προς μεγάλη ανακούφιση της ανθρωπότητας.
Εχουν περάσει πια στην ιστορία ορισμένες ακραίες θέσεις των νεοσυντηρητικών, οι οποίες έδωσαν και το στίγμα της ιδεολογίας και της πολιτικής που ακολούθησαν. «Για να εξασφαλιστεί η παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ χρειάζεται ένα καταστροφικό και καταλυτικό γεγονός, ένα νέο Περλ Χάρμπορ» είχε δηλώσει ο πρώην υφυπουργός Αμυνας Πολ Γούλφοβιτς, ο οποίος τέσσερις μόλις ημέρες μετά την 11 Σεπτεμβρίου 2001 υποστήριξε σε σύσκεψη στον Λευκό Οίκο πως η Ουάσιγκτον έπρεπε να αγνοήσει τους Ταλιμπάν και να ετοιμάσει αμέσως επίθεση εναντίον του Ιράκ και εν συνεχεία εναντίον της Συρίας και του Ιράν!
Ο κίνδυνος παραμένει
«Δεν υπάρχει ΟΗΕ. Υπάρχει μια διεθνής κοινότητα που κατά περίπτωση μπορεί να καθοδηγηθεί από τη μοναδική δύναμη που έχει απομείνει στον κόσμο -και αυτή είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες- όταν αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά μας και όταν μπορούμε να βρούμε και άλλους να έρθουν μαζί μας» είχε δηλώσει ο Μπόλτον, ο εκπρόσωπος των ΗΠΑ στον… ΟΗΕ.
«Σε ευχαριστούμε, Θεέ μου, για τον θάνατο του ΟΗΕ» ήταν ο τίτλος σοκαριστικού άρθρου του Ρίτσαρντ Περλ στον «Γκάρντιαν».
Αναμφίβολα αποτελεί παράγοντα ανακούφισης η απομάκρυνση όσο το δυνατόν περισσότερων σκοτεινών προσωπικοτήτων από την αμερικανική κυβέρνηση. Το κύριο ζήτημα όμως είναι αν θα εγκαταλειφθεί ή όχι η πολιτική των νεοσυντηρητικών, πράγμα που δεν είναι καθόλου βέβαιο.
Εν πρώτοις, ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους δεν αποδέχθηκε επί της ουσίας τίποτα από όσα πρότεινε η διακομματική επιτροπή Μπέικερ – Χάμιλτον για το Ιράκ – ούτε καν την απόπειρα συζήτησης με τη Συρία και το Ιράν. Μέσα στο κλίμα αυτό, η εφημερίδα «Νιου Γιορκ Ποστ» δημοσίευσε φωτογραφία των Τζέιμς Μπέικερ και Λ. Χάμιλτον αποκαλώντας τους «μαϊμούδες που παραδίνονται», ενώ ο νεοσυντηρητικός Ρας Λίμπο δήλωσε ότι τα μέλη της διακομματικής επιτροπής Μπέικερ – Χάμιλτον τον κάνουν να θέλει να «ξεράσει(!)», όπως επί λέξει σημειώνει ο «Εκόνομιστ».
Οι Δημοκρατικοί
Το χειρότερο είναι πως ούτε ενδεχόμενη εκλογή προέδρου από τους Δημοκρατικούς εγγυάται ριζική αλλαγή πολιτικής σε σχέση με τους νεοσυντηρητικούς της κυβέρνησης Μπους.
Οι πάντες θυμούνται ότι η κυβέρνηση Κλίντον ήταν αυτή που άρχισε τις ένοπλες επεμβάσεις και τους πολέμους εναντίον όσων αρνούνταν να συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις της, με κυριότερο θύμα της τη Γιουγκοσλαβία και το καθεστώς του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.
Η στρατιωτική κατοχή και μετατροπή σε προτεκτοράτο της Βοσνίας και ο πόλεμος για την απόσπαση με στρατιωτικά μέσα του Κοσόβου από τη Σερβία έγιναν από τους Δημοκρατικούς, όχι από τους Ρεπουμπλικανούς. Επί Δημοκρατικών του Κλίντον αναπτύχθηκε η θεωρία του «στρατιωτικού ανθρωπισμού» και προωθήθηκε ο παραγκωνισμός του ΟΗΕ και του Διεθνούς Δικαίου προκειμένου να εξυπηρετηθεί η αμερικανική πολιτική.
Οι νεοσυντηρητικοί ούτε πραξικοπηματίες ούτε «πειρατές της εξουσίας» ήταν. Δεν προήλθαν από πολιτική παρθενογένεση. Η άνοδός τους στην εξουσία και η εφαρμογή της ακραία επιθετικής πολιτικής τους ήταν συνέχεια της πολιτικής του Κλίντον και των Δημοκρατικών.
Το αποκρουστικό πρόσωπό της και κυρίως η αποτυχία της στο Ιράκ οδήγησαν το αμερικανικό κατεστημένο σε δεύτερες σκέψεις ως προς την αποτελεσματικότητά της. Μέχρι στιγμής όμως τα πράγματα δείχνουν ότι θα επιχειρηθεί μάλλον η «αισθητική βελτίωση» της ίδιας κατά βάση γραμμής, με απόρριψη των πιο βλαπτικών ακροτήτων της παρά με ριζική αναθεώρησή της. Το 2007 θα δώσει τις πρώτες, αλλά όχι οριστικές απαντήσεις στο τεράστιο αυτό θέμα που επηρεάζει όλο τον κόσμο.