Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς
Η ειρωνεία της Ιστορίας ήλθε να υπογράψει το τελευταίο κεφάλαιο στη ζωή του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, προέδρου της Σερβίας (1989-97) και της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας (1997-2000). Δικαιώνοντας όσους προέβλεπαν ότι η «λιτανεία των κατηγοριών» που του αποδόθηκαν θα οδηγήσει σε μακρά δίκη χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, ο κύριος υπαίτιος των δεινών της Γιουγκοσλαβίας εγκατέλειψε τα εγκόσμια, στις 11 Μαρτίου. Βρέθηκε νεκρός στο κελί του ένα Σάββατο πρωί, αφού η υψηλή πίεση τον χτύπησε στην καρδιά κι ενώ το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης για την Πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTFY) είχε αρνηθεί να επιτρέψει τη μετάβασή του στη Μόσχα για ειδική θεραπεία. Οι οπαδοί της διαδικασίας στο ICTFY διαμαρτυρήθηκαν τότε ότι αυτός ο θάνατος «έκλεψε από τα θύματα του Μιλόσεβιτς τη δικαιοσύνη που επιζητούσαν» και οι αντίπαλοι κατήγγειλαν απάνθρωπη μεταχείριση του κατηγορούμενου. Ουδείς έμεινε ευχαριστημένος. Αυτή ήταν ίσως, όπως παρατήρησαν Δυτικοί αναλυτές, «η τελευταία νίκη του Μιλόσεβιτς».
Αννα Πολιτκόφσκαγια
Στις 7 Οκτωβρίου (ημέρα των γενεθλίων του Βλαντιμίρ Πούτιν) η Αννα Πολιτκόφσκαγια, επιφανής δημοσιογράφος, γνωστή παγκοσμίως για την κριτική της κατά του Ρώσου προέδρου, πέφτει νεκρή στο ασανσέρ της πολυκατοικίας της, στο κέντρο της Μόσχας, χτυπημένη από τέσσερις σφαίρες. Η δολοφονία προκαλεί διεθνή κατακραυγή. Η Πολιτκόφσκαγια, γεννημένη στη Νέα Υόρκη το 1958 από Ουκρανούς γονείς, εργαζόταν για την εφημερίδα «Νόβαγια Γκαζέτα» και την ημέρα της δολοφονίας επρόκειτο να στείλει προς δημοσίευση εκτενές άρθρο για τη βάναυση διακυβέρνηση του πρωθυπουργού της φιλορωσικής κυβέρνησης της Τσετσενίας, Ραμζάν Καντίροφ, το οποίο δημοσιεύτηκε τελικά μετά τον θάνατό της. Είχε βραβευτεί πολλάκις για βιβλία που έγραψε σχετικά με την Τσετσενία, τη ζωή στη Ρωσία και την πολιτική Πούτιν, ενώ διατηρούσε επαφές με Τσετσένους, περιλαμβανομένου του Αχμέντ Ζακάγεφ.
Αλεξάντρ Λιτβινένκο
Κατάσκοποι, μεγαλοεπιχειρηματίες, κυβερνήσεις, εξόριστοι βαρώνοι, ηγέτες Τσετσένων ανταρτών και θαμώνες πολυτελών εστιατορίων σούσι του Λονδίνου. Ολοι μπλεγμένοι στο «κουβάρι» της υπόθεσης Λιτβινένκο, μιας από τις πλέον συγκλονιστικές ιστορίες μυστηρίου, που άρχισε να εκτυλίσσεται την 1η Νοεμβρίου. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της, το φονικό όπλο: ραδιενεργό πολώνιο 210. Ο πρώην πράκτορας Αλεξάντρ Λιτβινένκο, 43 ετών, πέθανε έχοντας εκτεθεί σε υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας, στις 23 Νοεμβρίου, στο Λονδίνο. Από το νεκροκρέβατό του κατήγγειλε ως δολοφόνο του τον πρόεδρο Πούτιν, ενώ υπήρξε «πιόνι» του εξόριστου πολυεκατομμυριούχου, ορκισμένου εχθρού του Κρεμλίνου, Μπόρις Μπερεζόφσκι. Σύμφωνα με μαρτυρίες, σκόπευε να εκβιάσει μέλη της ολιγαρχίας, μεταξύ τους ίσως και πελάτες των εταιρειών ιδιωτικής ασφάλειας, που έχουν ανοίξει πρώην πράκτορες της ΚGΒ.
Αουγκούστο Πινοτσέτ
Κατά ειρωνεία της τύχης, ο πρώην δικτάτορας της Χιλής Αουγκούστο Πινοτσέτ πέθανε σε ηλικία 91 ετών την Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το καθεστώς Πινοτσέτ θα μείνει στην ιστορία ως μια από τις σκληρότερες δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής. Ο πρώην δικτάτορας, όμως, πέθανε χωρίς να δικαστεί ποτέ για τις δολοφονίες και τα βασανιστήρια χιλιάδων ανθρώπων. Το 1973, ο Πινοτσέτ, με στρατιωτικό πραξικόπημα και με τη στήριξη των ΗΠΑ, ανέτρεψε τον εκλεγμένο πρόεδρο της Χιλής, Σαλβαδόρ Αλιέντε. Στα 17 χρόνια της δικτατορίας του, η Χιλή έζησε σε καταστολή και απομονώθηκε από τη διεθνή κοινότητα. Το 1990, ο Πινοτσέτ αναγκάστηκε να παραχωρήσει την εξουσία διατηρώντας για τον εαυτό του το αξίωμα του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων και του ισόβιου γερουσιαστή. Το 1998, ο Ισπανός δικαστής Μπαλτασάρ Γκαρθόν κατάφερε να συλληφθεί ο Πινοτσέτ και να τεθεί για 18 μήνες σε κατ’ οίκον περιορισμό στη Βρετανία. Από το 2000, ο πρώην δικτάτορας επέστρεψε στη Χιλή επικαλούμενος λόγους υγείας, ένα τέχνασμα που τον γλίτωσε μέχρι το τέλος από τη Δικαιοσύνη. Ο θάνατός του κλείνει μια σκοτεινή εποχή, διχάζει όμως τη Χιλή.