Το σημαντικότερο γεγονός της χρονιάς που τελειώνει ήταν ότι η κινητοποίηση για την αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών και ενεργειακών προκλήσεων έγινε της μόδας στις ΗΠΑ. Για πάρα πολλά χρόνια, ο όρος «πράσινο» δεν συγκινούσε πολλούς. Προσδιοριζόταν από τους αντιπάλους του ως «φιλελεύθερο», «αντιπατριωτικό», «γαλλικό» κ.ά. Ομως όχι πλέον. Ως Αμερικανοί φτάσαμε σε ένα σημείο καμπής, όπου η ζωή, ο σχεδιασμός αγαθών, οι επενδύσεις και η βιομηχανία με γνώμονα την προστασία του περιβάλλοντος ξαφνικά έγινε το πλέον πατριωτικό, καπιταλιστικό, υγιές και ανταγωνιστικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε.
Πώς όμως φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Ηταν αποτέλεσμα αρκετών παραγόντων. Η «Κατρίνα», η πολύ καλή ταινία του Αλ Γκορ, η συνειδητοποίηση ότι αγοράζοντας πετρέλαιο χρηματοδοτούμε τους τρομοκράτες και τα κράτη που πολεμάμε, τα σημαντικά κέρδη που αποκομίζουν εταιρείες όπως η GE και η DuPont από τις επενδύσεις σε πράσινες τεχνολογίες, ακόμη και η στροφή του Πενταγώνου προς λιγότερο ενεργοβόρες λύσεις για τον στρατό. Η πλέον χτυπητή διαφορά ήταν η προεκλογική εκστρατεία, όπου «κανείς πλέον δεν νόμιζε ότι μια διαφήμιση για την πράσινη ενέργεια απευθυνόταν στην ελίτ», λέει ο Σταν Γρίνμπεργκ, που διενεργεί δημοσκοπήσεις για τους Δημοκρατικούς. Ακόμη και τα Wal-Mart, η μεγαλύτερη αλυσίδα πολυκαταστημάτων στον κόσμο, στράφηκαν προς την πράσινη ενέργεια, εν μέρει προκειμένου να βελτιώσουν τη δημόσια εικόνα τους, αλλά και επειδή ανακάλυψαν ότι η εξοικονόμηση ενέργειας αποφέρει κέρδη για τους ίδιους και τους πελάτες τους. Οσο περισσότερες λάμπες χαμηλής κατανάλωσης πουλήσουν τα Wal-Mart, τόσο περισσότερες εφευρέσεις θα εμφανιστούν και θα πέσουν οι τιμές. Και έτσι θα επιτύχουμε τη μαζική παραγωγή, από την οποία εξαρτώνται τα πάντα εφόσον θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Ομως, για να επιτύχουμε μαζική παραγωγή πρέπει να διασφαλίσουμε ότι οι πράσινες πηγές ενέργειας, όπως τα βιοκαύσιμα, η ηλιακή και η αιολική ενέργεια και η πυρηνική, μπορούν να παραχθούν με το ίδιο κόστος που παράγονται το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Γι’ αυτό πρέπει το Κογκρέσο να αναλάβει δράση και να επιβάλει ένα φόρο στα ορυκτά καύσιμα ώστε να διατηρηθεί η τιμή τους υψηλή και να ενθαρρυνθούν οι επενδυτές της πράσινης τεχνολογίας. Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. «Οι άνθρωποι βλέπουν καθημερινά πλέον ένα είδος που απειλείται με εξαφάνιση όταν κοιτάζονται στον καθρέφτη», λέει ο περιβαλλοντολόγος Ρομπ Ουάτσον.