ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ. Την ώρα που προβεβλημένα στελέχη της αμερικανικής πολιτικής σκηνής, όπως ο ανεξάρτητος πλέον Δημοκρατικός γερουσιαστής Τζο Λίμπερμαν, ζητούν άμεση ενίσχυση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στο Ιράκ, η εφημερίδα «Los Angeles Times» προτίμησε να ζητήσει από τέσσερις Ιστορικούς να προβούν σε εκτιμήσεις σχετικά με το τι θα έκαναν ισάριθμοι μεγάλοι στρατηγοί και πολιτικοί άνδρες του παρελθόντος στο σύγχρονο -υπό κατοχή- Ιράκ.
Σε χθεσινό σχόλιό του στην «Washington Post», ο γερουσιαστής Λίμπερμαν ζητά την άμεση αποστολή ενισχύσεων στο Ιράκ, χαρακτηρίζοντας τη νίκη «εφικτή». Εξισώνοντας τις επιδιώξεις της Αλ Κάιντα με εκείνες του Ιράν, ο γερουσιαστής Λίμπερμαν, που επέστρεψε πρόσφατα από περιοδεία στη Βαγδάτη, εκτιμά ότι μία ήττα των υποστηριζόμενων από τη συμμαχία δυνάμεων στο Ιράκ θα αποτελούσε «στρατηγική και ηθική καταστροφή» για τις ΗΠΑ.
Η Ιστορία, όμως, διαψεύδει τις εκτιμήσεις του Λίμπερμαν. Τέσσερις Ιστορικοί κατέθεσαν έτσι τη γνώμη τους, σχετικά με το τι θα έπρατταν ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Τζένγκις Χαν, ο Τζορτζ Ουάσιγκτον και ο Αβραάμ Λίνκολν στο σύγχρονο Ιράκ. Κανείς από τους στρατηλάτες και πολιτικούς αυτούς δεν θα ακολουθούσε τη σημερινή πολιτική του Τζορτζ Μπους.
Τoν 13ο αιώνα, ο Τεμουτζίν Χαν (γνωστός στη Δύση ως Τζένγκις) οδήγησε την ορδή του, που αριθμούσε λιγότερα μέλη από το προσωπικό του πολυκαταστήματος Wal-Mart, στην κατάκτηση της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας στην ανθρώπινη ιστορία. Αντίθετα από τους σύγχρονους Αμερικανούς στρατηλάτες, ο Τζένγκις συνομιλούσε με τους στρατιώτες του πριν από τις μάχες, εξηγώντας τους με λεπτομέρειες τους στόχους της εκστρατείας. Αφού κατέκτησε τη Βαγδάτη το 1258, ο Τζένγκις απέφυγε να τοποθετήσει στρατό κατοχής στην πόλη, αφήνοντας το δύσκολο αυτό έργο σε φιλικά προσκείμενες μερίδες του τοπικού πληθυσμού. Οι Μογγόλοι εξετέλεσαν αμέσως τον ηττημένο χαλίφη και τους γιους του, κατηγορώντας τους για σπατάλη στις αμυντικές προετοιμασίες της πόλης.
Τη στρατιωτική ισχύ με τη διπλωματία συνδύασε αριστοτεχνικά ο Ιούλιος Καίσαρας στην κατάκτηση της Γαλατίας, προσεταιριζόμενος τοπικά φύλα και φροντίζοντας να καλύψει πολιτικά τα νώτα του στη Ρώμη, όπου κατάφερε να διατηρήσει με το μέρος του τον όχλο.
Την υπεροχή των πολιτικών επιτυχιών πάνω στις στρατιωτικές αντιλήφθηκε ο Τζορτζ Ουάσιγκτον στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Παρά τις ήττες των Αμερικανών, όπως στη μάχη του Βάλεϊ Φορτζ το 1777, οι Βρετανοί δεν θα μπορούσαν ποτέ να ελέγξουν αποτελεσματικά την τεράστια αποικία τους.
Ανάλογη στάση υιοθέτησε και ο Αβραάμ Λίνκολν, ο οποίος χάρη στην πολιτική του τόλμη, διεύρυνε τους στόχους του Εμφυλίου, ώστε να συμπεριλάβουν την απελευθέρωση των σκλάβων, μεταμορφώνοντας τον πόλεμο από συνταγματική και οικονομική διένεξη σε μεγάλη ηθική σταυροφορία.
Τα διδάγματα αυτά θα πρέπει να απασχολήσουν σοβαρά τον πρόεδρο Μπους, ο οποίος προσπαθεί εις μάτην να πείσει τον κόσμο ότι ο πόλεμος στο Ιράκ δεν αφορά αποκλειστικά το πετρέλαιο και τις ενεργειακές ανάγκες της Δύσης.