Μια από τις θεατρικές επιθεωρήσεις που προκάλεσαν αίσθηση τους τελευταίους μήνες στο Παρίσι είχε τίτλο «Περιμένοντας τον Σαρκό». Παραφράζοντας το γνωστό έργο του Μπέκετ, η πολιτική σάτιρα είχε ως ευθύβολο στόχο το φαβορί των προεδρικών εκλογών της ερχόμενης Κυριακής: Σαν άλλος Γκοντό, ο Νικολά Σαρκοζί εμφανίζεται ως μαγική εικόνα, να ενσαρκώνει τις πιο αντιφατικές προσδοκίες μιας κοινής γνώμης που αναζητά εναγωνίως την αλλαγή, χωρίς να έχει σαφή ιδέα για το περιεχόμενό της. Γεγονός είναι ότι ο γκωλικός υποψήφιος κατάφερε να γίνει ο βασικός πρωταγωνιστής της προεκλογικής εκστρατείας, εμπνέοντας έντονα, αλλά και πολύ διαφορετικά συναισθήματα στο εκλογικό σώμα.
Ο 50χρονος άνδρας, διευθυντικό στέλεχος μεγάλης τράπεζας, απολαμβάνει τον ανοιξιάτικο ήλιο, τον εσπρέσο και το πούρο του σ’ ένα από τα μπιστρό του Παλέ Ρουαγιάλ, διαβάζοντας τον Economist. Στο εξώφυλλο του βρετανικού περιοδικού, ο Σαρκοζί απεικονίζεται πάνω σε λευκό άλογο, με τη στολή του μεγάλου Κορσικανού, να δείχνει τον δρόμο για τη μεγάλη ρήξη. Ο συνομιλητής μας συμμερίζεται εν πολλοίς τις προτιμήσεις του περιοδικού από την άλλη πλευρά της Μάγχης: «Η Γαλλία διανύει μια παρατεταμένη εποχή στασιμότητας, χάνει διαρκώς δρόμο στο πεδίο της ανταγωνιστικότητας γιατί εδώ και δεκαετίες κυριαρχεί μια κουλτούρα που ενοχοποιεί το κέρδος και φετιχοποιεί ένα πανάκριβο, μη βιώσιμο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας. Ο Σαρκοζί είναι ο πρώτος που επαγγέλθηκε τη ρήξη με αυτή την κατεστημένη νοοτροπία, ενώ ακόμη και ο Σιράκ έβγαινε πρόεδρος με λαϊκίστικη δημαγωγία, δανεισμένη από το οπλοστάσιο της Αριστεράς».
Το κλίμα στο κέντρο και σε εργατικά προάστια
Στο κεντρικό Παρίσι δύσκολα μπορεί να αφουγκρασθεί κανείς τον παλμό της εκλογικής αναμέτρησης. Ανοιχτές συγκεντρώσεις δεν γίνονται, καθώς ακόμη και οι επικρατέστεροι υποψήφιοι περιορίζονται στα θέατρα και τα μικρά, κλειστά γήπεδα. Αφίσες μπορεί να δει κανείς μόνο σε αυστηρά επιλεγμένα σημεία. Εμφανίζονται πάντα ανά δώδεκα, όσοι και οι υποψήφιοι οι οποίοι, βάσει του εκλογικού νόμου, απολαμβάνουν αυστηρής ισότητας -από τον Σαρκοζί και τη Ρουαγιάλ μέχρι τον υποψήφιο της μικρότερης αριστερίστικης ομάδας- τόσο στη μάχη της αφίσας, όσο και στην προβολή τους από τον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Μία ιδιωτική εταιρεία έχει αναλάβει να κολλάει τις αφίσες όλων των υποψηφίων, από τον ακροδεξιό Λεπέν μέχρι την τροτσκίστρια Λαγκιγιέ. Ωστόσο στα εργατικά προάστια της Μπελβίλ και του Σεν Ντενί, η πυρακτωμένη ατμόσφαιρα θυμίζει εκλογές στην Ελλάδα του 1977 ή του 1981. Οι τοίχοι είναι γεμάτοι άναρχα κολλημένες αφίσες – κυρίως των τροτσκιστών, του Ζοζέ Μποβέ και των κομμουνιστών, σπανίως της Ρουαγιάλ και του Μπαϊρού και σχεδόν ποτέ του Σαρκοζί. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που εμφανίζεται, ο άνθρωπος που αποκάλεσε τους εξεγερμένους νέους των προαστίων «αποβράσματα» εικονίζεται με το μουστάκι του Χίτλερ και σβάστικες. Μετανάστης δεύτερης γενιάς από την Αλγερία, ο σερβιτόρος στο ιταλικό εστιατόριο της Μπελβίλ μας λέει: «Τις τελευταίες δύο εβδομάδες υπάρχει τεράστιο ρεύμα εγγραφής στους εκλογικούς καταλόγους από ανθρώπους που δεν ασχολούνταν καθόλου με την πολιτική, αλλά έχουν κυριολεκτικά τρομοκρατηθεί από το ενδεχόμενο εκλογής του Σαρκοζί. Είναι σχεδόν σαν να βρισκόταν στα πρόθυρα της εξουσίας ο Λεπέν. Ειδικά μετά τα πρόσφατα επεισόδια μεταξύ αστυνομίας και νέων των προαστίων στον Σταθμό του Βορρά, το κλίμα είναι ηλεκτρισμένο, μυρίζει μια «επανάσταση της κάλπης» εναντίον του Σαρκοζί. Πολλοί τον θεωρούν βέβαιο νικητή, επειδή η Σεγκολέν δεν τραβάει, αλλά εγώ δεν θα στοιχημάτιζα τα λεφτά μου. Η κούρσα είναι ανοιχτή»…Πετροσ Παπακωνσταντινου