Ενώ όλος ο δυτικός κόσμος παρακολουθούσε τον προεδρικό υποψήφιο του γαλλικού συντηρητικού κόμματος να αναδεικνύεται σε επικρατέστερο διεκδικητή της προεδρίας της Γαλλίας υποσχόμενος «ρήξη» με το παρελθόν, μια άλλη ρήξη συντελείτο σε μια ιστορική παράταξη, στην ιταλική Αριστερά. Οι Δημοκρατικοί της Αριστεράς (DS), μετεξέλιξη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας (PCI), εγκατέλειπαν τους τελευταίους τους δεσμούς με το κομμουνιστικό τους παρελθόν με τη σύζευξή τους με το χριστιανοδημοκρατικών καταβολών κόμμα της Μαργαρίτας, δεύτερο σε μέγεθος κόμμα του κεντροαριστερού κυβερνητικού συνασπισμού του Ρομάνο Πρόντι.
Καρπός του αταίριαστου αυτού γάμου, το Δημοκρατικό Κόμμα, που κατά τους επικριτές του θα «σπρώξει» το πολιτικό φάσμα της Ιταλίας στο Κέντρο και θα οδηγήσει σε εξαφάνιση της ιταλικής Αριστεράς. Κατά τους αρχιτέκτονές του, όμως, θα διασφαλίσει σταθερότερη βάση για τον κεντροαριστερό συνασπισμό του Ρομάνο Πρόντι και για την πολιτική ζωή της Ιταλίας. Αν και ο πολιτικός χώρος της ιταλικής Αριστεράς και Κεντροαριστεράς βρίθει από διασπάσεις και συγχωνεύσεις, ο αρχηγός του DS, Πιέρο Φασίνο, είχε ισχυρά κίνητρα να καθησυχάζει τα μέλη του κόμματός του ότι οι Δημοκράτες της Αριστεράς «δεν θα χάσουν την ταυτότητά τους, την ιστορία τους, ή τις αξίες τους»: η συγχώνευση με το κεντρώο κόμμα της Μαργαρίτας αποτελεί τόσο μεγάλη απόκλιση από τις ιστορικές και ιδεολογικές καταβολές της ιταλικής Αριστεράς ώστε πολιτικοί παρατηρητές διερωτώνται για τη βιωσιμότητά του. Δεδομένου δε ότι τα πολιτικά κόμματα της Ιταλίας αντλούν την ονοματολογία τους από το φυτικό βασίλειο -το DS υπό την τίτλο «Βελανιδιά» αποτέλεσε μαζί με τη «Μαργαρίτα» μέλος του συνασπισμού της «Ελιάς» του Ρομάνο Πρόντι-χαρακτηρίζουν το νέο κόμμα «αγκινάρα με το πρόσωπο του Πρόντι». Ο Ιταλός πρωθυπουργός δήλωσε στην εφημερίδα Repubblica ότι ονειρευόταν αυτό το σχήμα επί 12 χρόνια. Οι δημοσκοπήσεις δεν εμπνέουν αισιοδοξία καθώς φέρουν το 25% των Ιταλών ψηφοφόρων να στηρίζει με την ψήφο του το νέο κόμμα, ενώ το 31,3% ψήφισε τον κεντροαριστερό συνασπισμό στις τελευταίες εκλογές.
Σε ό,τι αφορά την απομάκρυνση των Δημοκρατών της Αριστεράς από τις κομμουνιστικές τους καταβολές, άρχισε πριν από 16 χρόνια όταν η πτώση του τείχους του Βερολίνου οδήγησε σε διάσπαση το ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και στη δημιουργία αρχικά του Δημοκρατικού Κόμματος της Αριστεράς (PDS). Το PDS έκοψε τον ομφάλιο λώρο αφαιρώντας το συνθετικό «κομμουνιστικό» από τον τίτλο του και το σφυροδρέπανο από το έμβλημά του. Το 1998 εγκολπώθηκε ένα σημαντικό αριθμό μικρότερων αριστερών κομμάτων και μετονομάστηκε σε Δημοκράτες της Αριστεράς (DS). Οι πλέον πιστοί στην ορθοδοξία του PCI σχημάτισαν την Κομμουνιστική Επανίδρυση (Rifondazione Communista), ο σημερινός ηγέτης της οποίας, Φράνκο Τζιορντάνο, προειδοποιεί ότι το νέο κόμμα θα σημάνει την «παρακμή της Αριστεράς». Αρνητικός προς τον νέο πολιτικό σχηματισμό δήλωσε και ο ηγέτης της αριστερής πτέρυγας του DS και υπουργός Ανώτατης Εκπαίδευσης, Φάμπιο Μούσι, που εξέφρασε την πρόθεση να σχηματίσει δικό του κόμμα.
Είναι σαφές ότι ήδη το DS και προπαντός η νέα μετάλλαξή του σε Δημοκρατικό Κόμμα θα έχει πολύ μικρή σχέση με το ιστορικό PCI που ίδρυσε το 1944 ο Παλμίρο Τολιάτι. Υπενθυμίζεται ότι το ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα διατήρησε τον σοβιετικό του προσανατολισμό ώς το 1969 και την ιστορική ομιλία του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ στο διεθνές συνέδριο των κομμουνιστικών κομμάτων στη Μόσχα, όπου διαφοροποιήθηκε από τη γραμμή της Σοβιετικής Ενωσης αρνούμενος να αποκηρύξει το κινεζικό καθεστώς και καταγγέλλοντας τη σοβιετική εισβολή στη Τσεχοσλοβακία. Σταδιακά διευρύνθηκε το χάσμα ανάμεσα στη Σοβιετική Ενωση και το ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που ήταν το μεγαλύτερο μη κυβερνητικό κομμουνιστικό κόμμα του δυτικού κόσμου και κυριάρχησε στην πολιτική ζωή της Ιταλίας τη δεκαετία του 1970 φθάνοντας να αποσπάσει το 34,4% των ψήφων στις εκλογές του 1976.