Η γενεσιουργός αιτία του G6, προδρόμου του G7 και του μετέπειτα G8, ήταν η πετρελαϊκή κρίση του 1973, η επακόλουθη ύφεση στην παγκόσμια οικονομία και η συσπείρωση των πετρελαιοπαραγωγών χωρών που εξώθησε τους ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων της Δύσης σε μια προσπάθεια σχηματισμού ενιαίου μετώπου. Η ιδέα ανήκει, όμως, στον Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, που το 1975 υπό την ιδιότητα του προέδρου της Γαλλίας κάλεσε τους ηγέτες των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων, Γερμανίας, Ιταλίας, Ιαπωνίας, Βρετανίας και ΗΠΑ, στο Ραμπουγιέ της Γαλλίας με σκοπό μια εμπιστευτική διαβούλευση, τον προσωπικό χαρακτήρα της οποίας διασφάλιζε η συμμετοχή μόλις τριών εκπροσώπων από κάθε χώρα. Εκεί συμφώνησαν να συναντώνται κάθε χρόνο και να αναλαμβάνουν εκ περιτροπής τη διοργάνωση και φιλοξενία της συνάντησης. Δημιουργήθηκε, έτσι, το G6 στο οποίο προσχώρησε το επόμενο έτος ο Καναδάς, δημιουργώντας το G7, με πρωτοβουλία του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Τζέραλντ Φορντ. Από το 1977 η Ευρωπαϊκή Ενωση άρχισε να εκπροσωπείται ενιαία από τον εκάστοτε πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η τελική διεύρυνσή της σε G8 έγινε το 1997 με την προσχώρηση της Ρωσίας μετά πρωτοβουλία του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, ως χειρονομία αναγνώρισης προς τον Ρώσο πρόεδρο Μπόρις Γέλτσιν, που προωθούσε ραγδαίες οικονομικές μεταρρυθμίσεις.
Οι οκτώ χώρες που απαρτίζουν το G8 αποτελούν μόλις το 14% του πληθυσμού του πλανήτη, αλλά αντιπροσωπεύουν το 63% του παγκοσμίου ΑΕΠ και περίπου το 50% των παγκόσμιων εμπορικών συναλλαγών. Δεν συμμετέχουν, ωστόσο, σ’ αυτό οι χώρες με τους υψηλότερους δείκτες οικονομικής ανάπτυξης: Κίνα, Ινδία και Βραζιλία, ενώ ο αποκλεισμός των χωρών του Νότου από τη σύνθεσή του έχει προκαλέσει την κριτική ότι αποσκοπεί στη διατήρηση της οικονομικής κυριαρχίας της Δύσης. Από το 2001, οπότε σημειώθηκαν οι πλέον βίαιες αντιδράσεις κινημάτων κατά της παγκοσμιοποίησης, οι συναντήσεις του γίνονται πάντα μακριά από τις μεγάλες πόλεις.