Την περασμένη εβδομάδα, η Γερμανία απέκτησε για πρώτη φορά αριστερό κόμμα πανεθνικής εμβέλειας. Η «Αριστερά» των Οσκ Λαφοντέν και Λοτάρ Μπίσκι, που είχε αποσπάσει 9% στις εκλογές του 2005 ως εκλογικός συνασπισμός δυτικογερμανών δυσεστημένων σοσιαλδημοκρατών και ανατολικογερμανών πρώην κομμουνιστών, αποτελεί από το περασμένο Σάββατο ενιαίο κόμμα. Ο αντίκτυπος της εξέλιξης αυτής θα μπορούσε να περιοριστεί στο άκρο του πολιτικού φάσματος, αν δεν ασκούσε υπολογίσιμες δυνάμεις και επιρροές στο υπόλοιπο πολιτικό σκηνικό και κυρίως στους χειμαζόμενους σοσιαλδημοκράτες.
Οι σοσιαλδημοκράτες συγκυβερνούν με τους χριστιανοδημοκράτες της Αγκελα Μέρκελ, στοιχείο που συχνά χρήζει υπενθύμισης, καθώς η παρουσία τους τείνει να επισκιάζεται από τον ισχυρότερο κυβερνητικό εταίρο. Η δημοτικότητά τους βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα (25% σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση του ινστιτούτου Forsa) ενώ, πάντα σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ο ηγέτης τους Κουρτ Μπεκ εμπνέει τόσο λίγη εμπιστοσύνη που οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του κόμματος προτιμούν ως καγκελάριο τη Μέρκελ παρά τον Μπεκ!
Φυλλορροούν τα μέλη
Επιπλέον, το κόμμα που βάσιζε τη δύναμή του στα συνδικάτα και στα ενθουσιώδη και προσηλωμένα μέλη του έχει χάσει προ πολλού τη στήριξη των συνδικάτων, που προσχωρούν στην «Αριστερά» και βλέπει τα μέλη του να φυλλορροούν. Αν οι παρούσες τάσεις συνεχιστούν, ώς το τέλος της χρονιάς οι χριστιανοδημοκράτες θα ξεπεράσουν σε μέλη τους σοσιαλδημοκράτες.
Η φθορά ήταν απολύτως προβλεπόμενη συνέπεια της συμμετοχής με μειονεκτικούς όρους στην κυβέρνηση συνασπισμού και η συμμετοχή αυτή ήταν η εύλογα αναμενόμενη συνέπεια της πολιτικής μετατόπισης των σοσιαλδημοκρατών προς το κέντρο. Το κενό που αφήνεται γεμίζει όλο και περισσότερο από την Αριστερά.
Η κατάσταση αυτή έχει προξενήσει διχασμό στους κόλπους των σοσιαλδημοκρατών, με την ηγεσία να δηλώνει ότι θα αντισταθεί στις «σειρήνες του λαϊκισμού», ενόσω η σοσιαλδημοκρατική βάση αμφιταλαντεύεται. Ερευνα που παρήγγειλε η ηγεσία των σοσιαλδημοκρατών και την οποία επικαλείται η εφημερίδα Βελτ, δείχνει ότι «ο σοσιαλδημοκράτης σκέφτεται μυστικά αυτό που ο ψηφοφόρος της Αριστεράς λέει φωναχτά». Δηλαδή, «ότι η αποδοτικότητα δεν είναι το άπαν, ότι το κράτος πρέπει να μας ασφαλίζει απέναντι σε όλους τους κινδύνους της ζωής, ότι δεν μας αρέσουν οι αποστολές του γερμανικού στρατού στο εξωτερικό».
Η εφημερίδα φλερτάρει με ένα σενάριο που ώς τώρα θεωρείται αδιανόητο. «Οσο περισσότερο διαρκεί ο μεγάλος συνασπισμός χριστιανοδημοκρατών – σοσιαλδημοκρατών, τόσο περισσότερο επέρχεται κορεσμός στους σοσιαλδημοκράτες και τόσο εντείνονται οι εκκλήσεις για συνασπισμό με την Αριστερά», γράφει.
Διάδοχος του Μπραντ
Οι θεωρίες περί συνασπισμού είναι εξαιρετικά πρόωρες (υπολείπονται πάνω από δύο χρόνια μέχρι τις επόμενες εκλογές) ιδίως δεδομένης της δηλητηριασμένης ατμόσφαιρας στις σχέσεις της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας και του ηγέτη της Αριστεράς Λαφοντέν. Το 1998, ο Λαφοντέν, γέννημα θρέμμα του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, ήταν ο πρώτος υπουργός οικονομίας της κυβέρνησης Σρέντερ, όμως η θητεία του είχε διαρκέσει μόλις ένα χρόνο. Ασκησε αριστερή κριτική και παραιτήθηκε αυτοεξοριζόμενος στην πολιτική έρημο ολόκληρο το διάστημα 1999-2004.
Ο Λαφοντέν αυτοχαρακτηρίζεται «γνήσιος διάδοχος του (σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου) Βίλι Μπραντ» και κατηγορεί το κόμμα στο οποίο κάποτε ανήκε ότι αποδομεί το κοινωνικό κράτος ταχύτερα από όσο ροκανίζει την εκλογική του πελατεία.
Τα επιχειρήματα αυτά δοκιμάστηκαν πριν από μερικές εβδομάδες, στη Βρέμη. Το κόμμα του Λαφοντέν μπήκε για πρώτη φορά σε κοινοβούλιο δυτικογερμανικού κρατιδίου, έλκοντας ψηφοφόρους των σοσιαλδημοκρατών και αποσπώντας ποσοστό 8%.
Η δυναμική αυτή δείχνει να επηρεάζει και τους πρασίνους, που τερμάτισαν πίσω από την Αριστερά στις εκλογές του 2005 και που τις τελευταίες ημέρες ασκούν έντονη εξ αριστερών κριτική προς την κυβέρνηση για την αποστολή των ενόπλων δυνάμεων στο «εσωτερικό μέτωπο» της συνόδου του G8 (τεθωρακισμένα του στρατού φυλούσαν γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες, πολεμικά αεροσκάφη αεροφωτογράφιζαν καταυλισμούς διαδηλωτών).
Αντιδρώντας στις πιέσεις, οι σοσιαλδημοκράτες αποφάσισαν να κάνουν σημαία τους σε όλες τις εκλογές κρατιδίων για τα επόμενα δύο χρόνια την καθιέρωση κατώτατου μισθού – ένα κλασικό σοσιαλδημοκρατικό αίτημα.