Ο Βλαντιμίρ Πούτιν διεκδικεί δύναμη και χρήμα, πατώντας διαρκώς τον κάλο των Αμερικανών και επιδεικνύοντας την ικανότητά του να εμποδίζει την επίτευξη των αμερικανικών στόχων στο εξωτερικό. Ο Χου Τζιντάο στην Κίνα προσπαθεί να μετριάσει τις επιπτώσεις της κλιμακούμενης οικονομικής και στρατιωτικής ανάπτυξης της χώρας του και να τρυπώσει όλο και πιο βαθιά στην αμερικανική οικονομία.
Συνεπώς ποιος θα αμειφθεί με τη μεγαλύτερη οικειότητα, στο πλευρό της οικογένειας Μπους, αυτό το Σαββατοκύριακο στο Μέιν; Οχι ο Χου. Είναι ο Πούτιν, ο Ρώσος πρόεδρος, ο οποίος απείλησε πρόσφατα να στρέψει τους πυραύλους του στην Ευρώπη. Φαίνεται ότι ο πρόεδρος Μπους αναγνωρίζει τώρα τον Πούτιν ως εχθρό και ακολουθεί τη συμβουλή του Δον Κορλεόνε: «Κράτα τους φίλους σου κοντά και ακόμη πιο κοντά τους εχθρούς σου».
Ο πολιτικός ουρανός στο Μέιν θα είναι πιθανόν γεμάτος με σύννεφα τη Δευτέρα, όταν οι κ. Μπους και Πούτιν θα ολοκληρώνουν τις συνομιλίες τους. Θα ανακοινώσουν συμβολική πρόοδο στο θέμα της αντιπυραυλικής άμυνας -μια κοινή ομάδα εργασίας έχει ήδη συσταθεί- αλλά αυτό θα επισκιαστεί από τη συνεχιζόμενη ένταση σε ό,τι αφορά το μέλλον του Κοσσυφοπεδίου και τη ρωσική ενεργειακή υπεροχή. Το πλέον σημαντικό αποτέλεσμα της συνάντησης μπορεί να είναι η διαπίστωση ότι η κληρονομιά της εξωτερικής πολιτικής Μπους θα περιλάβει μια εκπληκτικά καλή σχέση με την Κίνα και μια εκπληκτικά κακή με τη Ρωσία. Ο Πούτιν αρχικά κέρδισε την εμπιστοσύνη του κ. Μπους, ενώ η Κίνα είχε δώσει την εντύπωση «στρατηγικού ανταγωνιστή», που έπρεπε να αντιμετωπιστεί με προσοχή.
Ο εθνικός χαρακτήρας και τα γεγονότα σίγουρα παίζουν τον ρόλο τους στις διαφορές που χαρακτηρίζουν τους χειρισμούς Μπους έναντι των δύο μετα-μαρξιστικών κρατών. Αλλά ο Πούτιν ενοχλεί τον Λευκό Οίκο με έναν τρόπο που ο Χου δεν υιοθετεί. Και ο κ. Μπους φέρεται να έχει εντυπωσιαστεί από την ευθύτητα του προέδρου Χου, ειδικά όταν τον ρώτησε πέρυσι ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας του. «Η παροχή 25 εκατομμυρίων νέων θέσεων εργασίας τον χρόνο», ήταν η απάντηση του Κινέζου ηγέτη.
Το φαινόμενο της κινεζικής οικονομικής ανάπτυξης έχει αναλυθεί πολλάκις. Αλλά αρκεί μια επίσκεψη στο Πεκίνο και τη Σαγκάη για να διαπιστώσει κανείς πόσο συνδεδεμένες και παράλληλες έχουν γίνει την τελευταία δεκαετία οι οικονομίες Κίνας και Αμερικής. Μια ισορροπία οικονομικής τρομοκρατίας υπάρχει μεταξύ τους σήμερα, διότι ενδεχόμενα σοβαρά οικονομικά αντίποινα της μιας πλευράς ή της άλλης θα προκαλέσουν ανυπολόγιστη βλάβη και στις δύο. Από την πλευρά του, ο Πούτιν χειρίζεται την ενέργεια ως εργαλείο εκφοβισμού. Οι ψυχίατροι θα διακρίνουν μεγάλη εθνική ανασφάλεια πίσω από αυτή τη γενναιότητα. Μια μικρή πτώση των τιμών θα βοηθούσε πολύ περισσότερο από την οικειότητα Μπους στην αλλαγή της ρωσικής στάσης. Οποια και αν είναι η έκβαση της συνάντησης Μπους – Πούτιν, η κινεζική τακτική είναι πιο εύστοχη.