Το βλέπουμε σε ταινίες και σίριαλ και δεν το πιστεύουμε. Οπως στο φιλμ «Daddy day care», με τον Εντι Μέρφι να μεγαλώνει όχι ένα αλλά πολύ περισσότερα παιδιά. Το διαβάζουμε σε μυθιστορήματα και πάλι σαστίζουμε. Ο αριθμός των μπαμπάδων που αποφασίζουν και επιλέγουν να μείνουν στο σπίτι, εγκαταλείποντας την καριέρα τους, για να χαρούν τα παιδιά τους, έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία 14 χρόνια, τουλάχιστον στο εξωτερικό, γιατί στην Ελλάδα κάτι τέτοιο αποτελεί για μια ακόμη φορά σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Γιατί το κάνουν και πώς νιώθουν γι’ αυτό; Αρκεί να μην τους πείτε ότι τεμπελιάζουν ή ότι είναι άνεργοι, γιατί θεωρούν -και πολύ καλά κάνουν- ότι εργάζονται και πολύ σκληρά μάλιστα. Συνήθως αφήνουν το οικείο εργασιακό τους περιβάλλον όταν τα τέκνα τους είναι λίγων μηνών και σκέφτονται να ξαναγυρίσουν στη λαμπρή σταδιοδρομία τους όταν εκείνα έχουν κλείσει τα τέσσερα ή έξι χρόνια της ζωής τους.
Η μετάβαση βέβαια στην προηγούμενη πραγματικότητα είναι εξαιρετικά δύσκολη. Γιατί να αφοσιωθεί στο μεγάλωμα των παιδιών ο άντρας και όχι η γυναίκα; «Γιατί η σύζυγος είχε περισσότερες βλέψεις απ’ ό,τι εγώ, δίνοντας μεγαλύτερη σημασία στην καριέρα της», απαντούν στις έρευνες.
Ακόμη και σαν ιδιότητα δεν έχει αποσαφηνιστεί ο ρόλος. Οχι ακόμη. Επαγγελματίας μπαμπάς. Πατέρας ολικής απασχόλησης. Νταντά γένους αρσενικού. Ακόμη και όλες αυτές οι λέξεις συγκεντρωμένες μαζί φαντάζουν αστείες και καμία δεν περιγράφει απόλυτα το φαινόμενο που σημειώνεται στην Αγγλία, στη Γαλλία, στην Αμερική.
Ειδικά στη Μεγάλη Βρετανία οι στατιστικές είναι παραπάνω από εντυπωσιακές. Περισσότεροι από 200.000 επαγγελματίες μπαμπάδες μεγαλώνουν με υπερηφάνεια τα βλαστάρια τους στην Αγγλία τα τελευταία χρόνια, διπλασιάζοντας τον αριθμό από το 1993. Και αυτό κάτι λέει. Την ίδια ακριβώς περίοδο, οι μητέρες που εγκαταλείπουν την καριέρα τους για την οικογένεια ολοένα και λιγοστεύουν, από 2,7 σε 2,1 εκατομμύρια. Και αυτό πάλι κάτι σημαίνει.
Ο ηθοποιός Ρικ Λιφ ζει τα τελευταία δύο χρόνια «περισσότερο σαν μπαμπάς και λιγότερο σαν ηθοποιός», όπως λέει ο ίδιος, αλλά πριν από έξι χρόνια ήταν πιο σκεπτικιστής απ’ ό,τι σήμερα για το μεγάλωμα των τριών του παιδιών, ηλικίας οχτώ, έξι και δύο. «Δεν είμαι και ο πρώτος που το τολμά. Ούτε βέβαια ο δρ Λίβινγκστοουν στη ζούγκλα. Είμαι απλώς χαρούμενος που εγκατέλειψα τον δρόμο ταχείας κυκλοφορίας για να ακολουθήσω τον ρυθμό των σαλιγκαριών».
Οσοι δεν το τολμούν λένε πως το πρόβλημα είναι καθαρά οικονομικό και στοματούν εκεί. Και στην περίπτωση ενός διαζυγίου; Εκεί τα πράγματα είναι δραματικά. Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν ομάδες υποστήριξης, όπως οι Οικογένειες Εχουν Ανάγκη από Πατέρες με μέλη 3.000 μπαμπάδες που διεκδικούν ίσα δικαιώματα με τις μαμάδες. Κάποιος έλεγε πρόσφατα για το κενό που δημιουργήθηκε στο βιογραφικό του σημείωμα όταν χρειάστηκε να δικαιολογήσει τα χρόνια της… αποχής. «Καλύτερα να έλεγα ότι ήμουνα στη φυλακή. Πιο πειστικό θα ακουγόταν». Για τους ενδιαφερόμενους υπάρχουν ιστοσελίδες όπως το www.homeday.org.uk και το www.stayathomedad.com με όλα τα υπέρ και τα κατά. Αντιγράφουμε από το www.d adsdinner.com. «Οι ώρες είναι ατελείωτες, οι διακοπές ανύπαρκτες, οι αμοιβές αστείες και υπάρχει μεγάλη έκθεση σε τοξικά απόβλητα. Στα συν ο καθαρός αέρας, η άσκηση και οι αγκαλιές, το ελάχιστο στρες… Και επιπλέον παίζεις χαρούμενους ιπποπόταμους και λες ότι δουλεύεις».