Στις 30 Μαΐου οι συμμαχικές δυνάμεις στο Ιράκ οργάνωσαν μια τελετή στην πόλη Ιρμπίλ του ιρακινού Κουρδιστάν με την ευκαιρία της παράδοσης της ασφάλειας των τριών κουρδικών επαρχιών στην ιρακινή κυβέρνηση. Ο Αμερικανός διοικητής του βορείου Ιράκ, στρατηγός Μπέντζαμιν Μίξον, επαίνεσε την ιρακινή κυβέρνηση και τόνισε ότι πλέον τον έλεγχο 7 από τις 18 επαρχίες του Ιράκ, τον έχουν οι ίδιοι οι Ιρακινοί.
«Στην πραγματικότητα, όμως, δεν παραδόθηκε τίποτε» γράφει ο Πίτερ Γκαλμπρέιθ στο περιοδικό The New York Review of Books. «Η μόνη συμμαχική δύναμη στο Κουρδιστάν είναι οι πεσμεργκά, ένας πειθαρχημένος στρατός που πολέμησε στο πλευρό των Αμερικανών στην εισβολή του 2003 και ο οποίος υπακούει στην κουρδική κυβέρνηση του Αρμπίλ. Οι πεσμεργκά ήλεγχαν τις τρεις επαρχίες πριν από την παράδοση, οι ίδιοι τις ελέγχουν και σήμερα. Ο ιρακινός στρατός έχει να πατήσει το πόδι του στο Κουρδιστάν από το 1996 και ουσιαστικά απαγορεύεται να βρεθεί εκεί. Ούτε η ιρακινή σημαία κυμάτισε στην τελετή παράδοσης. Στο Κουρδιστάν είναι απαγορευμένη».
Η διοργάνωση της τελετής δεν ήταν απλή υπόθεση για τους Αμερικανούς, εξηγεί ο Γκαλμπρέιθ. «Η κυβέρνηση Μπους ήθελε η τελετή να λάβει χώρα πριν από τις εκλογές του Νοεμβρίου του 2006. Επιπλέον, ήθελε η ιρακινή σημαία να κυματίζει στη διάρκεια της τελετής και επίσης να γίνουν κάποιες αναφορές στην κυριαρχία του Ιράκ. Οι Κούρδοι δέχονταν να περιλάβουν κάποιες αναφορές στο Ιράκ, αλλά δεν ήταν διατεθειμένοι να κάνουν υποχωρήσεις στο θέμα της ιρακινής σημαίας. Υστερα από μήνες διαπραγματεύσεων η λύση που βρέθηκε ήταν να μην υπάρχουν καθόλου σημαίες στην τελετή και στη στρατιωτική παρέλαση που θα ακολουθούσε».
Δεν είχε ανάμειξη
«Ο Μοβαφάκ Ρουμπαγί, σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Ιράκ, παρευρέθη στην τελετή στο πλευρό του πρωθυπουργού του Κουρδιστάν, Νεχιρβάν Μπαρζανί, όμως η ιρακινή κυβέρνηση δεν είχε καμία ανάμειξη στην, ούτως ή άλλως ανύπαρκτη, παράδοση. Ενώ ο στρατηγός Μίξον, ο οποίος διατηρεί άριστες σχέσεις με τους Κούρδους, είπε όσα ήταν υποχρεωμένος να πει, ο Ρουμπαγί αναγνώρισε την ιδιαίτερη φύση και το δικαίωμα των Κούρδων -περίπου έξι εκατομμύρια άνθρωποι ή το 20% του ιρακινού πληθυσμού- να ορίσουν οι ίδιοι τη μελλοντική τους πορεία».
