Σε ηλικία πέντε ετών το μικρό Εβραιόπουλο ήταν μασκότ μίας ομάδας αιμοσταγών Ες Ες. Αυτό το τρομερό μυστικό βάσταξε ο ο Αλεξ Κούρζεμ, από το 1949 που έφτασε στην Αυστραλία, μέχρι το 1997. Τότε αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να αποκαλύψει τους εφιάλτες του παρελθόντος.
Η ιστορία του Κούρζεμ είναι ίσως από τις πιο ενδιαφέρουσες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Πρόσφατα κυκλοφόρησε η βιογραφία του που τιτλοφορείται «Η Μασκότ».
Οπως διηγείται ο Αλεξ οι ναζί του έβαλαν μία στολή, του έδωσαν ένα μικρό όπλο και του ανέθεσαν ορισμένες εύκολες εργασίες, όπως το στίλβωμα των παπουτσιών, τη μεταφορά νερού ή το άναμμα της φωτιάς. Το βασικό του μέλημα ήταν να «διασκεδάζει τους στρατιώτες».
Ο μικρός Αλεξ συμμετείχε στις παρελάσεις ως «ο νεαρότερος ναζί του Ράιχ». Ταυτόχρονα, όμως, υπήρξε μάρτυρας στις θηριωδίες των ναζί. Αυτό που δεν γνώριζαν, βέβαια, οι Γερμανοί ήταν ότι η μασκότ τους ήταν ένα Εβραιόπουλο. «Δεν ήξεραν ότι ήμουν Εβραίος και ότι είχα γλιτώσει απ’ τα γερμανικά τάγματα θανάτου. Νόμιζαν ότι ήμουν ορφανό από τη Ρωσία», αναφέρει.
«Ηθελα να ζήσω»
Η παράξενη ιστορία του Αλεξ αρχίζει σε ένα μικρό χωριό της Λευκορωσίας, στις 20 Οκτωβρίου του 1941, την ημέρα που εισέβαλαν τα γερμανικά στρατεύματα. «Είδα τους Γερμανούς να μπαίνουν στο χωριό, να μαζεύουν τους άνδρες και να τους εκτελούν έναν έναν. Η μητέρα μου μού είπε ότι δολοφόνησαν τον πατέρα μου και ότι όλοι θα είχαμε την ίδια μοίρα. Εγώ, όμως, ήθελα να ζήσω. Τη νύχτα, έφυγα και κρύφτηκα στο λόφο πάνω από το χωριό».
Την επόμενη ημέρα σφαγιάσθηκε ολόκληρη η οικογένειά του, η μητέρα και τα αδέλφια του.
«Ημουν ένα ψυχικό ράκος. Θυμάμαι ότι δάγκωνα το χέρι μου δυνατά ώστε να μην κλαίω με λυγμούς και με ανακαλύψουν. Νομίζω ότι λιποθύμησα αρκετές φορές. Ημουν πέντε ή έξι χρόνων» λέει ο Αλεξ.
«Οταν σταμάτησαν οι πυροβολισμοί, έτρεξα στο δάσος. Ημουν ολομόναχος. Χτύπαγα στις πόρτες των σπιτιών και γύρευα ψωμί. Μου έδιναν αλλά όλοι με έδιωχναν. Φορούσα τα ρούχα σκοτωμένων στρατιωτών. Μετά από εννιά μήνες, ένας ντόπιος με παρέδωσε στην αστυνομία της Λεττονίας, που τελικά συγχωνεύθηκε με τα Ες Ες.
«Εκείνη την ημέρα η αστυνομία συγκέντρωνε κάποιους άνδρες προς εκτέλεση. Πίστεψα ότι είχε έρθει η ώρα μου. Δίπλα μου καθόταν ένας στρατιώτης και θυμάμαι ότι του είπα: Προτού με σκοτώσεις, μπορείς να μου δώσεις ένα κομματάκι ψωμί; Με οδήγησε πίσω από το σχολείο, με εξέτασε και ανακάλυψε ότι ήμουν Εβραίος. «Αυτό δεν είναι καλό», μου είπε. «Δεν θέλω να σε σκοτώσω αλλά δεν μπορώ να σε αφήσω εδώ γιατί είναι βέβαιο ότι θα χαθείς. Θα σε πάρω μαζί, θα σου δώσω ένα νέο όνομα και θα πω στους συστρατιώτες μου ότι είσαι ορφανός Ρώσος».
Ακόμα και σήμερα, ο Αλεξ Κούρζεμ αγνοεί γιατί ο λοχίας Τζέκαμπς Κούλις τον λυπήθηκε. Οποια και να ήταν τα κίνητρά του σίγουρα βοήθησε το γεγονός ότι ο μικρός έμοιαζε με Αρειο.
«Καθημερινά έπρεπε να θυμάμαι ότι δεν έπρεπε να φανερώσω τη εβραϊκή μου ταυτότητα. Φοβόμουν ότι θα με σκότωναν οι Ρώσοι ή οι Γερμανοί αν ανακάλυπταν ότι ήμουν Εβραίος. Δεν μπορούσα να στηριχθώ σε κανέναν».
Ο μικρός είδε μάχες, ενώ χρησιμοποιήθηκε από τους Ες Ες για να προσελκύσει στην παγίδα Εβραίους. Στεκόταν έξω από τα φορτηγά τρένα που θα τους μετέφεραν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους έδινε σοκολάτες για να μπαίνουν «ήσυχα» στα βαγόνια.
Το 1944 και ενώ οι άνεμοι του πολέμου είχαν αλλάξει και ήταν βέβαιο ότι οι ναζί θα έχαναν ο διοικητής της μονάδας των Ες Ες, έστειλε τον Αλεξ σε οικογένεια Λεττονών.
Πέντε χρόνια αργότερα, ο Αλεξ μετανάστευσε στην Αυστραλία, όπου εργάστηκε ως τεχνικός τηλεοράσεων.
Παιχνίδια των ναζί
Δημοπρατείται στο τέλος της εβδομάδας μεγάλη συλλογή επιτραπέζιων παιχνιδιών του ναζιστικού καθεστώτος. Ανάμεσα στα παιχνίδια περιλαμβάνεται το «Βομβαρδιστικά πάνω από τη Βρετανία» όπου οι παίκτες κερδίζουν πόντους όταν βομβαρδίσουν βρετανικές πόλεις ή λιμάνια. Επίσης υπάρχει και μία σπανιότατη έκδοση του γνωστού παιχνιδιού «φιδάκι» το οποίο, όμως, βασίζεται στην επιτυχίες του κυβερνήτη υποβρυχίων, Γκούντερ Πρίεν, ενώ σε κάποιο άλλο οι συμμετέχοντες προσπαθούν να εισβάλουν με τους αλεξιπτωτιστές τους στη Βρετανία.
Τα παιχνίδια ανήκαν σε Γερμανό συλλέκτη, οι οποίος επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του. Χαρακτηριστικό των παιχνιδιών είναι η επιθυμία του ναζιστικού καθεστώτος να στρέψει τους μικρούς Γερμανούς κατά της Βρετανίας.
