Σαράντα, σχεδόν, χρόνια μετά τη δραματική διαφυγή των Αμερικανών από τις οροφές της Σαϊγκόν, η μεγάλη αυτή χώρα βρίσκεται προ των πυλών μιας ακόμα οπισθοχώρησης, αυτή τη φορά από το Ιράκ. Σαφέστατα, η έξοδος των Αμερικανών από το Ιράκ δεν έχει ακόμα ξεκινήσει, ενώ από την πρόσφατη ομιλία του Τζορτζ Μπους περί διδαγμάτων από το Βιετνάμ κατέστη σαφές ότι ο Λευκός Οίκος βρίσκεται σε άρνηση.
Επλήγη το κύρος των ΗΠΑ
Η συγκεκριμένη ομιλία είχε προφανέστατα ως στόχο να προετοιμάσει το έδαφος για την κυβερνητική αντίδραση ενόψει της δημοσιοποίησης του πορίσματος Πετρέους αναφορικά με τα αποτελέσματα της ενίσχυσης των αμερικανικών δυνάμεων στο Ιράκ. Καμία απόπειρα απλοποίησης της κατάστασης, ωστόσο, δεν μπορεί να κρύψει το μέγεθος του πλήγματος που υπέστη το κύρος της Αμερικής.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι οι σχεδιαστές της αμερικανικής πολιτικής απέτυχαν να υπολογίσουν τις συνέπειες της «απελευθέρωσης» του Ιράκ στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Ενα από τα σημαντικότερα μαθήματα που οι Αμερικανοί καλούνται να κατανοήσουν από την ιρακινή τους περιπέτεια είναι ότι η βοήθεια της Ρωσίας είναι ζωτικής σημασίας.
Αν η Ουάσιγκτον επιθυμεί να απεμπλακεί από το Ιράκ δίχως να πυροδοτήσει αλυσιδωτές εκρήξεις στη Μέση Ανατολή, τότε οφείλει να εγκαταλείψει την πολιτική της διαπόμπευσης του παλιού της εχθρού που ακολουθεί εδώ και μια δεκαετία.
Η ομιλία του αντιπροέδρου των ΗΠΑ, Ντικ Τσένι, περί παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν αποτελεί το πλέον πρόσφατο παράδειγμα. Τελικά, δεν μπορεί να δει κανείς παρά με συμπάθεια την τοποθέτηση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ περί υποκρισίας. Οι ΗΠΑ, όπως παρατήρησε ο κ. Γκορμπατσόφ, είναι το κράτος που καθιέρωσε το Γκουαντάναμο, που εξασκεί την πρακτική των έκνομων μεταφορών κρατουμένων και η οποία καταφεύγει στον βασανισμό κρατουμένων σε περιοχές υπό την κυριαρχία της. Την ίδια στιγμή, οι Ρώσοι απολαμβάνουν τα κέρδη από την εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων της χώρας τους και δεν ανέχονται πλέον την προσβλητική συμπεριφορά των Αμερικανών.
Η παραχώρηση ενός ενεργητικού ρόλου στη Ρωσία στο πλαίσιο μιας νέας συμφωνίας και μια ειλικρινής προσπάθεια για τη διευθέτηση του Παλαιστινιακού πρέπει να αποτελέσουν τις πρώτες κινήσεις των Αμερικανών προκειμένου να αποφευχθεί το χάος μετά την αποχώρηση από το Ιράκ.
Η Μόσχα μπορεί
Η Ρωσία διατηρεί καλύτερες σχέσεις απ’ ό,τι οι ΗΠΑ με χώρες όπως το Ιράν, ενώ η συνεργασία Ουάσιγκτον και Μόσχας μπορεί να αποτρέψει παρεμβατικές κινήσεις από πλευράς άλλων κρατών της περιοχής κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου. Φυσικά, αυτό συνεπάγεται ότι οι αμερικανικοί γίγαντες της πετρελαιαγοράς θα απολέσουν τα μονοπωλιακά τους προνόμια στην περιοχή.
Η αμερικανική κυβέρνηση, άλλωστε, ήταν αυτή που διαβεβαίωνε άπαντες ότι οι λόγοι της εισβολής στο Ιράκ δεν ήταν οικονομικοί.
Ας ελπίσουμε, λοιπόν, ότι οι Αμερικανοί θα κατανοήσουν τα πραγματικά διδάγματα της μονομέρειας και ότι θα αντιληφθούν εγκαίρως ότι δεν είναι πλέον σε θέση να διατάζουν, απαιτώντας από τους φίλους τους να υπακούουν.
