Σαράντα χρόνια πέρασαν από το «καλοκαίρι της αγάπης» στο Σαν Φρανσίσκο και οι «επιζώντες» της εποχής των χίπηδων μαζεύτηκαν για να το γιορτάσουν. Οι φήμες που κυκλοφόρησαν στο Ιντερνετ ότι ο εορτασμός επρόκειτο να ακυρωθεί, απορρίφθηκαν ως «κόλπα συνταξιούχων μηχανορράφων του Νίξον» Η πρώτη μεγάλη ανοιχτή συναυλία του 1967 στο Μοντερέι ήταν πρόδρομος της μεγαλύτερης μάζωξης νέων υπό την επήρεια ουσιών που έγινε ποτέ, του Γούντστοκ. Το ίδιο καλοκαίρι, ο ψυχολόγος και υπέρμαχος των ψυχεδελικών εμπειριών, Τίμοθι Λίρι, κάλεσε τον κόσμο στο Σαν Φρανσίσκο. Δεκάδες χιλιαδες νέοι χίπηδες (τον όρο επινόησε ο μακαρίτης δημοσιογράφος από το Σαν Φρανσίσκο Χερμπ Κάεν) συνέρρευσαν στη γειτονιά Χέιτ – Ασμπουρι του Σαν Φρανσίσκο, τόσο μαζικά που η εφημερίδα San Fransisco Chronicle έκανε λόγο για «πελώρια εισβολή».
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί το καλοκαίρι της αγάπης έχει μείνει στη μνήμη με νοσταλγία. Εμοιαζε με την αποκορύφωση της δεκαετίας, κι ενώ οι Μπιτλς τραγουδούσαν για την αγάπη, η μουσική τους μεταδιδόταν σε ολόκληρο τον κόσμο σε ένα πείραμα δορυφορικής τηλεόρασης. Προτού τα πράγματα αρχίσουν να στραβώνουν το 1968, υπήρχε η αισιοδοξία ότι με λίγη αγάπη, όλα θα πάνε καλύτερα. Ειναι χαρακτηριστικό ότι φέτος, το αμερικανικό δίκτυο PBS έκανε μια έρευνα στο Διαδίκτυο και διαπίστωσε ότι τα 2/3 των ερωτηθέντων θα ήθελαν να είχαν πάει στο Σαν Φρανσίσκο το περίφημο καλοκαίρι του 1967.
Η δεκαετία εκείνη συνεχίζει να αντιλαλεί στην αμερικανική ψυχή, όπως φάνηκε και από τις αντιδράσεις στην πρόσφατη σύγκριση του πολέμου του Ιράκ με τον πόλεμο του Βιετνάμ από τον Τζορτζ Μπους. Οι ομοιότητες είναι πολλές. Τότε και τώρα, ένας Τεξανός στο Λευκό Οίκο, ένας ανεπιθύμητος πόλεμος, ένας ηθοποιός κυβερνήτης της Καλιφόρνια. Ομως οι διαφορές είναι επίσης έντονες
Το 1967, στο νότο των ΗΠΑ είχαν ακόμη την εξουσία κυβερνήτες που προωθούσαν τις φυλετικές διακρίσεις. Γίνονταν εξεγέρσεις για φυλετικά ζητήματα με δεκάδες νεκρούς στο Ντιτρόιτ και το Νιούαρκ. Το έλλειμμα του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού έφθανε, σε σημερινές τιμές, τα 200 δισ. δολάρια για το 1967. Ενώ τώρα το 57% των Αμερικανών ισχυρίζεται ότι ήταν λάθος η εισβολή στο Ιράκ, τότε μόνο το 41% υποστήριζε το ίδιο για το Βιετνάμ.
Πλέον, το 94% των Αμερικανών δηλώνει έτοιμο να εκλέξει έναν μαύρο πρόεδρο. Το 1967, μόνο το 53% έλεγε κάτι τέτοιο. Το 90% τώρα δεν έχει πρόβλημα αν ο πρόεδρος της χώρας είναι γυναίκα. Το 1967 το ποσοστό ήταν 57%.
Αυτοί που απολαμβάνουν φέτος τις αναμνηστικές συναυλίες είναι επιχειρηματίες από τη Σίλικον Βαλεϊ και πλούσιοι κάτοικοι του Σαν Φρανσίσκο που τότε δεν είχαν γεννηθεί. Αυτό που τότε θεωρείτο ακραίο, σήμερα είναι στον μέσο όρο. Ακόμη και οι πρόεδροι παραδέχονται ότι κάπνισαν (αν και δεν εισέπνευσαν…) μαριχουάνα. Τα καταστήματα που πωλούν βιολογικά προϊόντα έχουν απλωθεί πέρα από το Χέιτ-Ασμπουρι και έχουν κατακτήσει τις ΗΠΑ. Ενα πράγμα μόνο δεν έχει αλλάξει. Τα χαλαρά ήθη που κάποτε θεωρούνταν σήμα κατατεθέν της δεκαετίας του ’60 συνεχίζουν να προξενούν εντύπωση. Ρωτήστε έναν-δυο ρεπουμπλικανούς γερουσιαστές και θα το επιβεβαιώσετε.