Μέσα στις γενικόλογες προεκλογικές δεσμεύσεις που ακούμε συμπεριλαμβάνεται και η ανέγερση τζαμιού στην Αθήνα. Ομως, το θέμα φαίνεται να απασχολεί και άλλες πόλεις ανά τον κόσμο που έχουν μετανάστες μουσουλμάνους στο θρήσκευμα. Εκτός από τη Μάλτα, όπου ο τέως πρωθυπουργός Ντον Μιντόφ είχε πάρει πραξικοπηματικά και την απόφαση να χτίσει ένα τέμενος στο πλαίσιο της πολιτικής του προσέγγισης με τη Λιβύη του Καντάφι, όλες οι άλλες περιπτώσεις παρουσιάζουν δυσκολίες. Ενα τζαμί σε έδαφος χριστιανικό πάντα προκαλεί διαμάχη και αντιδικίες. Σε πρόσφατο άρθρο του το περιοδικό Economist αναφέρεται σε μια σειρά παραδειγμάτων.
Η Κολωνία έχει ως σήμα κατατεθέν στον αστικό της ιστό έναν μεσαιωνικό καθεδρικό. Στο μέλλον όμως η γραμμή του ορίζοντα μπορεί να αλλοιωθεί και από ένα άλλο κτίσμα: ένα μιναρέ ύψους 50 μέτρων. Η πόλη έχει 120.000 μουσουλμάνους -κυρίως Τούρκους-, που ανυπομονούν να το δουν να ανεγείρεται, όμως η τοπική κοινωνία παραμένει διχασμένη. Σύμφωνα με μια έρευνα που έγινε πρόσφατα, το 32% δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα με την οικοδόμηση του μουσουλμανικού τεμένους, 29% θα ήθελαν το ύψος του χαμηλότερο (ας μην ξεχνάμε και τη σημειολογία της αρχιτεκτονικής), ενώ 31% διαφωνούν με τη δημιουργία του. Στους υποστηρικτές εντάσσεται η Καθολική Εκκλησία, ενώ στους διαφωνούντες ένα ακροδεξιό κόμμα που έχει 90 έδρες στο συμβούλιο της πόλης. «Οχι στο τζαμί» βροντοφώναξε και ο Ραλφ Τζορντάνο, Γερμανοεβραίος συγγραφέας που επέζησε του Ολοκαυτώματος, προκαλώντας με τις δηλώσεις του τη μήνιν των μουσουλμανικών οργανώσεων της Κολωνίας.
Στο Νιούχαμ του ανατολικού Λονδίνου, το σχέδιο να ανεγερθεί τζαμί χωρητικότητας 12.000 πιστών έχει ξεσηκώσει πολλούς από τους κατοίκους της βρετανικής πρωτεύουσας. Τα τραύματα από τη βομβιστική επίθεση είναι ακόμα νωπά και η καχυποψία για την υπόθαλψη τρομοκρατών έντονη. Πίσω από την ανοικοδόμηση είναι μια συντηρητική, σκληροπυρηνική ισλαμική οργάνωση που διχάζει ακόμα και τους Βρετανούς μουσουλμάνους. Στην ιστοσελίδα του πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν τέθηκε σχετικό ερώτημα για το αν θα έπρεπε ή όχι να προχωρήσει η οικοδόμηση, και 277.000 άτομα έσπευσαν μετά πάθους να δηλώσουν τη διαφωνία τους στο Μέγα Τζαμί.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, κάθε τέμενος έχει και τη δική του ιστορία. Στη Βοστώνη, οι μουσουλμάνοι τα είχαν βάλει με ορισμένες οργανώσεις υπέρ του Ισραήλ, οι οποίες τους κατηγορούσαν ότι το υπό ανέγερση τέμενος θα γινόταν άντρο εξτρεμιστών. Τελικά όμως επικράτησαν ψυχραιμότερες φωνές από την πλευρά των μετριοπαθών εβραίων και των χριστιανών και έτσι στα εγκαίνια, που έγιναν τον Ιούνιο, οι θρησκευτικές ομάδες της πόλης εμφανίστηκαν μονιασμένες.
Το περιοδικό Economist επισημαίνει σωστά ότι το ζήτημα της ανέγερσης τζαμιών σε διάφορα μέρη του κόσμου οδηγεί σε πολύ χρήσιμες κοινωνιολογικές παρατηρήσεις για την ανεκτικότητα στα διαφορετικά θρησκεύματα. Στις ΗΠΑ, λ.χ., το νομικό σύστημα δίνει λύσεις και παρά τα διάφορα εμπόδια η ανέγερση προχωράει. Στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, με την ισχυρή παρουσία της Καθολικής Εκκλησίας, ο κόσμος δείχνει πιο εύκολα τη δυσαρέσκειά του στην ιδέα ότι πρέπει να κτιστούν τεμένη για τους πιστούς που δεν έχουν πού να προσευχηθούν. Στις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, η κατάσταση είναι διαφορετική σε κάθε περίσταση. Οσο για την Αθήνα, το αν θα αποκτήσουμε τελικώς τζαμί ή όχι θα το μάθουμε την επόμενη τετραετία…