Ο κίνδυνος παντοδυναμίας του Σαρκοζί

Ο κίνδυνος παντοδυναμίας του Σαρκοζί

3' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι παραδοσιακές διακοπές του Αυγούστου για τους Γάλλους τελείωσαν και οι παραθεριστές διερωτώνται αν πήραν υπερβολική δόση από τον υπερδραστήριο πρόεδρό τους. Ορισμένοι από τους φίλους και τους επικριτές του Νικολά Σαρκοζί θεωρούν ότι θα ήταν καλύτερα ο Γάλλος πρόεδρος να είχε μείνει στο σπίτι του αντί να πάει στο δείπνο με το ζεύγος Μπους.

Και όμως οι δημοσκοπήσεις τού δίνουν το υψηλότερο ποσοστό δημοτικότητας, -71%- από την εποχή του Ντε Γκωλ, το 1960-61. Η δημοτικότητά του είναι εξαιρετικά υψηλή μεταξύ των εργατών -76%. Τα τρία τέταρτα αυτών που του δίνουν αυτά τα ποσοστά δημοτικότητας παραδέχονται ότι υπάρχει ένα δημαγωγικό στοιχείο στο λόγο του Σαρκοζί, όταν ο Γάλλος πρόεδρος τους βομβαρδίζει για μεταρρυθμίσεις, για συμπάθεια προς τα θύματα φυσικών καταστροφών, με τα ταξίδια του στις γαλλική επαρχία και το εξωτερικό, με τις συμβουλές του προς ξένες κυβερνήσεις για το πώς θα πρέπει να πολιτευθούν. Ολα αυτά προκαλούν ωστόσο, ανακούφιση μετά την υπνηλία των τελευταίων χρόνων της διακυβέρνησης Σιράκ.

«Διέλυσε» τους Σοσιαλιστές

Το πιο εντυπωσιακό και απρόσμενο επίτευγμα του Σαρκοζί, είναι η διάλυση του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος. Σε αυτό τον βοήθησε η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, η πρώην προεδρική υποψήφια των Σοσιαλιστών. Η Ρουαγιάλ δίχασε το κόμμα, ανάμεσα στους υποστηρικτές της, τους εκφραστές του κέντρου και την ιδεολογική πτέρυγα των Σοσιαλιστών που επιθυμούσαν τη συμμαχία με τη ριζοσπαστική Αριστερά, με αποτέλεσμα οι Γάλλοι Σοσιαλιστές να χάσουν τις εκλογές. Ο Σαρκοζί επέδραμε στα συντρίμμια των Σοσιαλιστών. Πρόσφερε υπουργικές θέσεις, και συμμετοχή σε κυβερνητικές επιτροπές τόσο σε νέους φιλόδοξους Σοσιαλιστές όσο και σε εξέχοντα αλλά κουρασμένα στελέχη του κόμματος όπως ο Ζακ Λανγκ (ο υπουργός Πολιτισμού του Μιτεράν), ο Μισέλ Ροκάρ (πρώην πρωθυπουργός) και ο Μπερνάρ Κουσνέρ, ιδρυτής των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα», (νυν υπουργός Εξωτερικών του Σαρκοζί. Ο Σαρκοζί πρότεινε επίσης τον Ντομινίκ Στρος Καν, τον καλύτερο από τους «ελέφαντες» των Σοσιαλιστών, ως τον υποψήφιο της Γαλλίας για το αξίωμα του προέδρου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, οι Γάλλοι Σοσιαλιστές είχαν την άτυπη θερινή σύνοδό τους. Ολοι σχεδόν οι πρώην ηγέτες τους απουσίαζαν, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, κυρίως όμως γιατί το κόμμα πέφτει στα χέρια της νεότερης γενιάς. Η Ρουαγιάλ εξακολουθεί να είναι η αγαπημένη των κεντρώων (παρότι επί του παρόντος απέχει από τη διεκδίκηση της ηγεσίας του κόμματος, την οποία κατέχει ο πρώην συντροφός της, Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος όμως δεν θα την διατηρήσει για πολύ). Ο δήμαρχος του Παρισιού, ο Μπερτράν Ντελανοέ, επικριτής της Ρουαγιάλ, είναι η νέα γοητευτική προσωπικότητα του σοσιαλιστικού κόμματος, χάρη κυρίως στην «παραλία του Παρισιού», το πρόγραμμα που μετέτρεψε τις όχθες του Σηκουάνα σε παραλία, τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, και το νέο στόλο ενοικιαζομένων ποδηλάτων στην πόλη, ένα πρόγραμμα που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. Οι περισσότεροι από τους παλαιούς ηγέτες των Γάλλων Σοσιαλιστών που είχαν διεκδικήσει το χρίσμα για να είναι υποψήφιοι πρόεδροι ξέρουν ότι βαδίζουν προς την έξοδο.

Δυναμική προσωπικότητα

Τα επόμενα πέντε χρόνια, ελάχιστος χώρος θα υπάρχει για αυτούς, αν ο Σαρκοζί συνεχίσει όπως τώρα. Ο Γάλλος πρόεδρος ωστόσο, διατρέχει σοβαρό κίνδυνο με τον δυναμισμό, τη φιλοδοξία, το «εγώ» του και το απότομο του χαρακτήρα του- στοιχεία της ιδιοσυγκρασίας τους τα οποία κατέγραψε στο πρόσφατο βιβλίο της για τον Σαρκοζί, η συγγραφέας Γιασμινά Ρεζά, η οποία τον ακολούθησε στις μετακινήσεις του επί ένα χρόνο.

Ο κίνδυνος της παντοδυναμίας του Σαρκοζί είναι ότι ο ίδιος φέρει την πλήρη ευθύνη για οτιδήποτε πάει στραβά ενώ παράλληλα χρεώνεται όλες τις επιτυχίες. Ενας από τους κινδύνους των επιλογών του Σαρκοζί μπορεί να έχει θεσμικές συνέπειες: ο Γάλλος πρόεδρος έχει περιορίσει τον πρωθυπουργό Φρανσουά Φιγιόν, σε ρόλο βοηθού και εκτελεστικού οργάνου. Ο Φιγιόν που ηγείται της γαλλικής κυβέρνησης έχει ελάχιστα εμφανιστεί από την ημέρα της ορκωμοσίας του.

Η δυνατότητα επίσης του Γάλλου προέδρου να αλλάζει κυβερνήσεις και να ορίζει πρωθυπουργό, του δίνει την ευχέρεια να αποτύχει και κατόπιν να ανακάμψει. Ο Γάλλος πρωθυπουργός είναι η πολιτική «ασφάλεια που καίγεται» και που απομακρύνεται όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, αφού χρεώνεται την αποτυχία. Ο πρόεδρος ορίζει τότε νέο πρωθυπουργό που αναλαμβάνει να δώσει νέες υποσχέσεις. Ο Σαρκοζί όμως ίσως σκέφτεται ότι δεν θα χρειαστεί ποτέ να προχωρήσει σε αυτή την κίνηση.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή