Ο Ραλφ Λόρεν, που γιόρτασε τα σαράντα χρόνια του ως σχεδιαστής μόδας με περίλαμπρη επίδειξη στη Νέα Υόρκη, είχε πει κάποτε: «Δεν σχεδιάζω ρούχα, σχεδιάζω όνειρα». Η δήλωση αυτή μπορεί να μην έχει και πολύ νόημα ως επιχειρηματικό μοντέλο, αλλά ο Λόρεν, που άνοιξε το πρώτο του κατάστημα με ανδρικές γραβάτες το 1967, κατέχει μόνιμη θέση στο επιχειρηματικό πάνθεον, επικεφαλής πολυεθνικής εταιρείας με πωλήσεις 4,3 δισ. δολαρίων το 2006.
Αμερικανικό όνειρο
Το όνειρο, που προωθεί ο Λόρεν είναι αμερικανικό. Πρόκειται για μία παραμυθένια απόδοση της μόδας της αμερικανικής άρχουσας τάξης, που φέρνει στο νου τα ξύλινα σπίτια στις παραλίες των ΒΑ ΗΠΑ, τρις γραβάτες των πανεπιστημίων της «Αϊβι Λιγκ», τα πικνίκ με λινές πετσέτες με μονόγραμμα, τα λευκά ρούχα του κρίκετ και τα ασημένια σέικερ για μαρτίνι. Ο Λόρεν γεννήθηκε Ραλφ Λίφσιτς, γιος Εβραίου μετανάστη του Μπρονξ, αλλά μοιράζει σήμερα το χρόνο του μεταξύ του τεράστιου διαμερίσματός του στην Παρκ Αβενιου της Νέας Υόρκης, του ράντσου του στο Κολοράντο και της πολυτελούς βίλας του στην Τζαμάικα.
Και τα δύο -συμπληρωματικά- στοιχεία του αμερικανικού ονείρου, όπως το εκφράζει ο Ραλφ Λόρεν, ήταν παρόντα στη γιορτή προς τιμήν του στον Βοτανικό Κήπο του Σέντραλ Παρκ. Μεταξύ των 500 καλεσμένων, οι δύο ισχυρότερες πολιτικές δυναστείες της χώρας εκπροσωπήθηκαν κατάλληλα. Η οικογένεια Κένεντι εκπροσωπήθηκε από τον Μπόμπι τζούνιορ και η φατρία Μπους από την ανιψιά του προέδρου, Λόρεν, που «βγαίνει» με τον γιο του Ραλφ Λόρεν, Ντέιβιντ.
Στη γιορτή βρέθηκε και η Μάρθα Στιούαρτ, που όπως και ο Ραλφ Λόρεν, έκανε την περιουσία της δημιουργώντας μια φαντασίωση. Η Στιούαρτ γεννήθηκε Μάρθα Κοστούρα, το δεύτερο παιδί οκταμελούς οικογένειας Πολωνών μεταναστών από το Νιού Τζέρσεϊ, ενώ όπως και ο Λόρεν, είναι μία «αουτσάιντερ» που πουλάει εικόνα μεγαλοαστικής κομψότητας σε άλλους «αουτσάιντερ».
Πέρυσι ο Λόρεν -που είναι 67 ετών- χάρισε στον εαυτό του μισθό 25,9 εκατ. δολαρίων, ενώ η γιορτή στο Βοτανικό Κήπο απετέλεσε άλλη μία απόδειξη του «βάθους της τσέπης» του οικοδεσπότη. Οι 500 καλεσμένοι δείπνησαν συνοδεία σαμπάνιας και χαβιαριού, απολαμβάνοντας αρνάκι Νέας Ζηλανδίας, κάτω από ικρίωμα, που υποστήριζε το βάρος δώδεκα γιγάντιων πολυελαίων. Ηταν η πρώτη φορά που η δημαρχία της πόλης έδινε άδεια για τέλεση δεξίωσης στο Βοτανικό Κήπο. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς το δήμαρχο της πόλης, Μάικλ Μπλούμπεργκ, ο Λόρεν κατέθεσε γενναία χρηματική δωρεάν στο Σύλλογο Φίλων του Σέντραλ Παρκ.
Παγκόσμια φήμη
Η παγκόσμια φήμη του Ραλφ Λόρεν βασίσθηκε στο σήμα της εταιρείας του, τον πασίγνωστο αναβάτη του πόλο. Ουδείς εξεπλάγη, λοιπόν, όταν το θέμα της επίδειξης μόδας που προηγήθηκε της δεξίωσης ήταν «Μία Ημέρα στο Πόλο». Στενά σακάκια σατέν σε έντονα χρώματα, κατάλληλα για τους τζόκεϊ του ιπποδρόμου, φορέθηκαν με αστραφτερά λευκά παντελόνια ιππασίας και ριγέ τραγιάσκες. Μακρύ κίτρινο φόρεμα ήταν γεμάτο στάμπες με το έμβλημα του αλόγου με τον αναβάτη. Αν και ο Λόρεν έχει κατηγορηθεί ότι αντιγράφει με επιστημονική ακρίβεια τη μόδα της άρχουσας τάξης, η επίδειξή του διέθετε αίσθηση του χιούμορ και σπάνιο κέφι, που θύμιζε τη νεανική αισθητική σχεδιαστών μόδας, όπως η Λουέλα Μπάρτλεϊ. Αποδεικνύοντας, όμως, την οξεία επιχειρηματική του αντίληψη, ο Ραλφ Λόρεν δεν έμεινε στα προκλητικά του μοντέλα, παρουσιάζοντας συλλογή σεμνών αλλά γοητευτικών μεταξωτών πλισέ ή σιφόν φορεμάτων, σε χρώματα παστέλ, σταμπαρισμένα με μοτίβα παπαρούνας και άλλων λουλουδιών, σχεδιασμένα για να ικανοποιήσουν τους πιο συντηρητικούς του πελάτες.
Τρία φορέματα της συλλογής -το κάθε ένα από αυτά χαρακτηριστικό ενός κλασικού στυλ- αποκαλύπτουν το ταλέντο του Ραλφ Λόρεν ως σχεδιαστή βραδινών φορεμάτων. Το πρώτο, σε απαλό κίτρινο χρώμα, ήταν μία απλή στράπλες κολόνα, που έφθανε το πάτωμα σε μήκος και κατάφερνε να δίνει την αίσθηση του τορνευτού σώματος. Το δεύτερο, σε χρώμα μοβ, περιστρεφόταν γύρω από το μπούστο και μέχρι τους γοφούς, προτού «χυθεί» στο έδαφος, ένα σπουδαίο τέχνασμα με στόχο να δοθεί έμφαση στην καμπύλη των γοφών. Το τρίτο φόρεμα, στο πράσινο χρώμα του σμαραγδιού, ήταν ένα κομψό, κλασσικό φόρεμα κοκτέιλ, μέχρι το γόνατο.
Μετά το τέλος της επίδειξης, υπό τους ήχους του Φρανκ Σινάτρα, ο Ραλφ Λόρεν ανέβηκε στη σκηνή, στέλνοντας φιλιά στις διασημότητες της πρώτης σειράς, μεταξύ τους οι Ντάστιν Χόφμαν, Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, καθώς και οι συνάδελφοί του Αμερικανοί σχεδιαστές μόδας Ντόνα Κάραν και Νταϊάν φον Φύρστενμπεργκ.
Αμέσως μετά, σαν από μαγική παρέμβαση, η κουρτίνα πίσω από τη σκηνή σηκώθηκε για να αποκαλύψει το Βοτανικό Κήπο, όπου χιλιάδες κεριά φώτιζαν τα τραπέζια. Ο Λόρεν προχώρησε προς το χώρο του δείπνου και φώναξε τους καλεσμένους του να τον ακολουθήσουν στον παραμυθένιο κόσμο του.
Η αέναη αναζήτηση της «εικόνας»
Από τις πολλές βιογραφίες (αγιογραφίες) που έχουν κυκλοφορήσει για τον πρόεδρο και ιδρυτή της εταιρείας Polo Ralph Lauren, μία ξεχωρίζει. Πρόκειται για το βιβλίο «Γνήσιο Πραγματικό» του Μάικλ Γκρος, που διηγείται διασκεδαστικά και αποκαλυπτικά στιγμιότυπα από τη ζωή του μόδιστρου. «Οταν κάποιος διακοσμητής τοποθέτησε προσωπογραφία του μουσουργού Ιγκόρ Στραβίνσκι σε τοίχο σπιτιού του Ραλφ Λόρεν, ο μόδιστρος, αν και δεν μπόρεσε να τον αναγνωρίσει, είπε: «Δεν με νοιάζει ποιος ήταν. Λατρεύω, όμως, το λουκ του». Οταν ο κ. Λόρεν βρίσκεται σε σύσκεψη, θέλει τα πιατικά στο τραπέζι να ταιριάζουν χρωματικά με τα ρούχα που φοράει. Οταν ποζάρει για φωτογραφία, βρίσκει πάντα τρόπο να μη φαίνεται κοντός, δίπλα στα πανύψηλα μοντέλα του, ενώ θρυλικοί θεωρούνται οι καυγάδες του Ραλφ Λόρεν με τη σύζυγό του στο ράντσο τους στη Μοντάνας, με αφορμή ποιος από τους δυο θα ιππεύσει πρώτος τα καλύτερα άλογα της φάρμας».