Το να επιστρέφει κανείς από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Ευρώπη, είναι σαν να ταξιδεύει από μια χώρα που νομίζει ότι βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πολέμου κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας ενώ δεν βρίσκεται, σε μια ήπειρο που είναι όντως στην πρώτη γραμμή αυτού του πολέμου αλλά δεν το έχει συνειδητοποιήσει. Εννοώ στην πρώτη γραμμή όσον αφορά τρομοκρατική επίθεση στο εσωτερικό της, γιατί η επίθεση στο εξωτερικό είναι άλλη ιστορία. Μόνον ένας τρελός θα απέκλειε το ενδεχόμενο νέας επίθεσης σε αμερικανικό έδαφος. Είναι γεγονός, ωστόσο, ότι στα έξι χρόνια που πέρασαν από την 11η Σεπτεμβρίου δεν έγιναν επιθέσεις στις ΗΠΑ, μόνον απετράπησαν συνωμοσίες. Επιπλέον όλα δείχνουν ότι οι Αμερικανοί μουσουλμάνοι έχουν ενσωματωθεί καλύτερα στην αμερικανική κοινωνία απ’ ό,τι σε άλλες δυτικές κοινωνίες.
Αντιθέτως, μια αόρατη πρώτη γραμμή διατρέχει πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Είτε μας αρέσει είτε όχι, το Λονδίνο, η Μαδρίτη, το Ρότερνταμ βρίσκονται σε αυτή την αόρατη πρώτη γραμμή. Η μάχη που δίνουν αυτές οι πόλεις είναι για να αποτρέψουν τους επίδοξους φανατικούς ισλαμιστές από το να ανατινάξουν σιδηροδρομικούς σταθμούς. Ο μέσος μη Ευρωπαίος μουσουλμάνος ελάχιστα μπορεί να κάνει για να συμβάλει σε αυτή την προσπάθεια. Αντιθέτως, ο Ευρωπαίος μουσουλμάνος μπορεί να κάνει περισσότερα.
Ο πόλεμος που πρέπει να δώσουν οι ευρωπαϊκές πόλεις είναι η μάχη για να κερδίσουν την καρδιά και το μυαλό των νεαρών μουσουλμάνων της Ευρώπης -κυρίως των ανδρών- που δεν είναι ακόμη φανατικοί ισλαμιστές αλλά που μπορεί να γίνουν. Αν εξετάσετε τις ζωές των ισλαμιστών δολοφόνων των τελευταίων έξι ετών, από τον Μοχάμεντ Ατα, τον αεροπειρατή της 11ης Σεπτεμβρίου, που ριζοσπαστικοποιήθηκε στο Αμβούργο, μέχρι τον Μοχάμεντ Μπουγέρι, δολοφόνο του Ολλανδού σκηνοθέτη Τέο βαν Γκογκ, θα διαπιστώσετε ότι είναι ίδιες: πρόκειται για νέους ανθρώπους που στην αρχή γοητεύτηκαν από τον δυτικό τρόπο ζωής, εντελώς αντίθετο από εκείνον των γονιών τους, τον οποίο όμως στη συνέχεια απέρριψαν με οργή, για να ακολουθήσουν την εξτρεμιστική εκδοχή του πολιτικού Ισλάμ.
Κάποιοι φεύγουν
Η αποσκίρτηση, προσφάτως, πρώην ισλαμιστών είναι ένα ακόμη ελπιδοφόρο σημάδι για τη μάχη κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας. Οπως παλιότερα συναντούσαμε στην Ευρώπη πολλούς πρώην κομμουνιστές, σύντομα μπορεί να έχουμε ομάδες πρώην ισλαμιστών. Το Ιράκ είναι μόνο μια πλευρά αυτής της μεγάλης μάχης. Ο πρόεδρος Μπους μπορεί να εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι το Ιράκ είναι η πρώτη γραμμή του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, αλλά ούτε οι Αμερικανοί ανώτατοι στρατιωτικοί διοικητές δεν τον πιστεύουν. Ασφαλώς και υπάρχει σήμερα Αλ Κάιντα στο Ιράκ, ενώ δεν υπήρχε πριν από την αμερικανική εισβολή. Και ασφαλώς δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ότι η αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ θα εορταστεί από τους ακραίους ισλαμιστές ως νίκη του Μπιν Λάντεν.
Η αλήθεια όμως είναι ότι ένας Βρετανός στρατιώτης που επιστρέφει από τη Βασόρα στο Μπράντφορντ, θα επιστρέψει από ένα πολεμικό μέτωπο σ’ ένα άλλο. Η αόρατη πρώτη γραμμή αυτού του μετώπου δεν είναι στρατιωτική αλλά πολιτιστική και πολιτική και θα έχει καταλυτικό ρόλο στο να ηττηθεί η έλξη των ισλαμιστών για την κουλτούρα του θανάτου.
Αν είμαστε ψύχραιμοι και αποφασιστικοί θα νικήσουμε σε αυτόν τον πόλεμο και θα παραμείνουμε ελεύθεροι. Μια ήπειρος που νίκησε τη φρίκη του ιμπεριαλισμού, του φασισμού και του κομμουνισμού θα ξεπεράσει και αυτή την απειλή. Θα χρειαστούν, ωστόσο, αρκετά χρόνια και καλή προετοιμασία από μέρους μας.