Στη Γαλλία το Σοσιαλιστικό Κόμμα σπαράσσεται από ενδοπαραταξιακές έριδες, αλλά και από την επιτυχημένη εκστρατεία διεμβολισμού του από τον Νικολά Σαρκοζί. Η υπουργοποίηση του Μπερνάρ Κουσνέρ, αλλά και η τοποθέτηση πρώην σοσιαλιστών υπουργών, όπως ο Ζακ Λανγκ και ο Ιμπέρ Βεντρίν σε επιτροπές σοφών δημιούργησε μία αίσθηση διάλυσης του κόμματος και απαξίωσης των στελεχών του.
Τη στιγμή που το μισό κόμμα φυλλορροεί, το άλλο μισό ανταλλάσσει ύβρεις. Πιο πρόσφατες αυτές του πρώην πρωθυπουργού, Λιονέλ Ζοσπέν προς την ηττηθείσα από τον Σαρκοζί υποψήφια πρόεδρο, Σεγκολέν Ρουαγιάλ, την οποία περίπου αποκάλεσε παρένθεση στην ιστορία του κόμματος. Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος που κατάφερε να αποκλείσει τους σοσιαλιστές από τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών το 2002 και να αναδείξει τον ακροδεξιό ηγέτη, Ζαν Μαρί Λεπέν, σε διεκδικητή του ύπατου αξιώματος, δεν δικαιούται διά να ομιλεί, όπως θα έλεγε κι ένας ημέτερος σοσιαλιστής. Πέρα όμως από τα πρόσωπα, ο Σαρκοζί έχει υποκλέψει και αρκετές θέσεις των σοσιαλιστών, αμβλύνοντας τα περιθώρια κριτικής τους.
Ενώ λοιπόν οι σοσιαλιστές ήλπιζαν ότι ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας θα ακολουθήσει μια θατσερική πολιτική, εκχωρώντας τους το προνομιακό πεδίο της αντιπολίτευσης εξ αριστερών, οι πρώτες εκατό ημέρες του Σαρκοζί έχουν διαψεύσει πλήρως τις φιλοδοξίες τους. Η ατζέντα του μέχρι τώρα σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί νεοφιλελεύθερη. Ειδικά στο ζήτημα της απορρύθμισης της αγοράς εργασίας ακολουθεί εξαιρετικά προσεκτικά βήματα και με δεδομένη την αποτυχία του 35ωρου οι σοσιαλιστές δύσκολα μπορούν να αρθρώσουν αξιόπιστο αντιπολιτευτικό λόγο. Η μοναδική σοβαρή αντίδραση θα μπορούσε να προέλθει από τα συνδικάτα, που όντως ακονίζουν τα μαχαίρια τους μετά την εξαγγελία για κατάργηση των προνομιακών όρων συνταξιοδότησης για τους εργαζόμενους στην ηλεκτροδότηση και τους σιδηροδρόμους και τη δημιουργία ενός ενιαίου Ταμείου.
Δύο τάσεις
Αυτή τη στιγμή στους κόλπους του σοσιαλιστικού κόμματος υπάρχουν δύο τάσεις, οι εκσυγχρονιστές και οι συντηρητικοί, που θέλουν να προασπίσουν την κληρονομιά Μιτεράν, μια γαλλική εκδοχή του ιστορικού ΠΑΣΟΚ. Εκφραστής της πρώτης η Ρουαγιάλ, η οποία θα επιδίωκε ένα κεντροαριστερό μέτωπο με τον κεντρώο, Φρανσουά Μπαϊρού. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο πρώην υπουργός, Ντομινίκ Στρος Καν, ο οποίος όμως έχει προταθεί από το Σαρκοζί για να ηγηθεί του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Τη δεύτερη εκπροσωπεί ο κατεξοχήν δεινόσαυρος της αριστερής πτέρυγας, Λοράν Φαμπιούς, ο οποίος υπονόμευσε ανοιχτά την υποψηφιότητα της Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Στη μέση ο άχρωμος Φρανσουά Ολάντ, γενικός γραμματέας του κόμματος εδώ και δέκα χρόνια, ο οποίος προσπαθεί μεν να αποτελέσει τον εγγυητή της συνέχειας και ενότητας, δεν κατορθώνει όμως να εμπνεύσει. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές επελέγη η σαφώς φωτογενέστερη σύζυγός του, Σεγκολέν Ρουαγιάλ.
Στην ετήσια συνάντηση των σοσιαλιστών, που επαναλήφθηκε στις αρχές του μήνα, πολλά πρωτοκλασάτα μέλη έλαμψαν διά της απουσίας τους (Φαμπιούς, Στρος Καν, Μαρτίν Ομπρί) υπογραμμίζοντας τη στελεχιακή αποψίλωση του κόμματος. Πάντως όλοι οι παριστάμενοι συμφώνησαν στην ανάγκη ανανέωσης του κόμματος και ο ίδιος ο γενικός γραμματέας παραδέχθηκε ότι η σοσιαλδημοκρατία είναι ένα παρωχημένο μοντέλο των δεκαετιών ’70 και ’80, κηρύσσοντας την έναρξη των προσπαθειών για ένα νέο, ευρύ κεντροαριστερό μέτωπο. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας εκσυγχρονισμού ιδεών και προσώπων ο Ολάντ άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να είναι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 2012.