Η αντιμετώπιση που επιφύλαξε η Νέα Υόρκη στον πρόεδρο Αχμεντινετζάντ διακρίθηκε από κακοήθεια, υστερία και ξενοφοβία. Αυτό βοήθησε μόνο στην ενίσχυση της εικόνας του Ιρανού προέδρου μεταξύ των ψηφοφόρων του, δίνοντας τη δυνατότητα στον πρώην επικεφαλής των Φρουρών της Επανάστασης να αναφωνήσει κατά τη διάρκεια δελτίου ειδήσεων του κρατικού καναλιού: «Μία χώρα που εμφανίζεται να είναι πολιτισμένη δεν μπορεί να φέρεται έτσι σε προσκεκλημένο της». Το πρωτοσέλιδο της ταμπλόιντ εφημερίδας «Daily News», που ανακοίνωνε με πηχυαίους τίτλους «Το Κακό προσγειώθηκε», δεν ήταν παρά μία από τις πιο συγκρατημένες εκδηλώσεις αδιαλλαξίας. Τον τόνο της υστερίας έδωσε ο σχολιαστής του Fox News, Γκρεγκ Γκούτφιλντ, λέγοντας: «Η βρωμερή νυχτερίδα Αχμεντινετζάντ μίλησε στο τρελάδικο, γνωστό και ως Πανεπιστήμιο Κολούμπια». Ακόμη και οι πιο αυστηροί επικριτές του Ιρανού προέδρου έμειναν άφωνοι ακούγοντας την εισαγωγή του προέδρου του Κολούμπια, Λι Μπόλιντζερ, που πέτυχε να ανυψώσει τον Αχμεντινετζάντ και τους μπράβους του στα μάτια του κοινού. Εφόσον έχει πάρει την απόφαση να προσκαλέσει έναν τύραννο στο πανεπιστημιακό σου ίδρυμα, δεν δικαιούσαι να τον προσβάλλεις δημόσια. Τα πανεπιστήμια πρέπει να είναι χώροι συζήτησης και κατάθεσης αντικρουόμενων απόψεων και όχι υβριστικών καταθέσεων ψυχής.
Ο Μπους είναι αυτός που προκάλεσε τη σκλήρυνση της ιρανικής στάσης στο θέμα της δημιουργίας πυρηνικού οπλοστασίου, αφού η Ουάσιγκτον απεδείχθη ιδιαίτερα πρόθυμη να διαπραγματευθεί με πυρηνικά κράτη, όπως τη Β. Κορέα και ακόμη πιο πρόθυμη να εισβάλει σε κράτη που δεν διαθέτουν τέτοια όπλα, όπως το Ιράκ. Ο Μπους και οι σύμβουλοί του εμφανίζονται έκπληκτοι κάθε φορά που εντοπίζουν ιρανική εμπλοκή στις ιρακινές υποθέσεις. Ακόμη και μετά την κρίση των ομήρων του 1979-81, όμως, η Ουάσιγκτον δεν επιδίωξε ποτέ να καταλάβει την πολιτική σημασία των εθνοτήτων στο Ιράν -ή το Ιράκ- ή να αυξήσει τον αριθμό αραβόφωνων στις μυστικές της υπηρεσίες.
Οπως έγραψε πρόσφατα και ο πρώην διπλωμάτης Πίτερ Γκαλμπρέιθ, σε άρθρο του στην επιθεώρηση «New York Review of Books», το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα έχει να κάνει με το κύρος της χώρας και όχι με τις αμυντικές της φιλοδοξίες. «Οι Ιρανοί θέλουν να αντιμετωπίζονται ως πολίτες μίας πολυπληθούς, ισχυρής και υπεύθυνης χώρας, διαδόχου μεγάλης αυτοκρατορίας και κοιτίδα πολιτισμού 2.500 ετών. Για τους Ιρανούς, οι ΗΠΑ εξευτελίζουν τη χώρα τους, από το 1953 με το πραξικόπημα που έφερε στην εξουσία τον αυτοανακηρυχθέντα σάχη Ρεζά Παχλεβί, έως και την ένταξη της χώρας στον «Αξονα του Κακού» από τον Μπους».
Μήπως η πολιτιστική αντίληψη και προσέγγιση, η έξυπνη ψυχολογική και ο διάλογος -κατά τα Ριγκανικά πρότυπα- θα ήταν καλύτερα μέσα για την επάνοδο του Ιράν στην «κοινωνία των εθνών»;