Θέλετε να περιλούσετε τον Τζορτζ Μπους με ακατανόμαστες ύβρεις, όπως ο Ούγκο Τσάβες; Να βροντήξετε το παπούτσι σας στο τραπέζι, όπως ο Νικήτα Χρουστσόφ; Ή μήπως να βροντοφωνάξετε ότι στη δική σας την πατρίδα δεν υπάρχει «ούτε ένας» ομοφυλόφιλος; Ολα επιτρέπονται στο πλαίσιο των εργασιών της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών. Μετά και την τελευταία εντυπωσιακή εμφάνιση του Μαχμούντ Αχμεντινετζάντ στη Νέα Υόρκη, ο θεσμός επισφράγισε πανηγυρικά τη φήμη του ως «Ζώνη του Λυκόφωτος»… Εκεί όπου, σύμφωνα με τα λόγια του πρώην πρέσβη των ΗΠΑ, Τζον Μπόλτον, ο «κάθε ατίθασος δικτάτορας του κόσμου μπορεί να δίνει την παράστασή του».
Θεσμός
Οι ομιλίες του Ιρανού προέδρου στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, αυτήν την εβδομάδα, ήλθαν να προσθέσουν άλλο ένα εκλεκτό κομμάτι στη συλλογή των ηγετών-ταραξιών, οι οποίοι, όπως παρατηρεί αναλυτής του Ασοσιέτεντ Πρες, εκμεταλλεύονται την ετήσια συγκέντρωση στη Νέα Υόρκη για να εκφραστούν ελευθέρα. Ο θεσμός, επί παραδείγματι, επέτρεψε στον Φιντέλ Κάστρο, κατά την πρώτη του επίσκεψη στα Ηνωμένα Εθνη, το 1960, να απευθύνει μια εξαντλητική τετράωρη ομιλία με θέμα την αμερικανική επιθετικότητα. Αλλά αυτό δεν ήταν τίποτε. Διότι ο Γιασέρ Αραφάτ, όπως θυμίζει ο ίδιος αναλυτής, εμφανίστηκε με μια άδεια θήκη πιστολιού το 1974 και διακήρυξε ότι φέρει μαζί του «κλάδο ελαίας και το όπλο του μαχητή της ελευθερίας». Ακόμη πιο αφοπλιστικός…
Ενα χρόνο μετά ο δικτάτορας της Ουγκάντα, Ιντι Αμίν, ένιωσε ελεύθερος να παροτρύνει τις Ηνωμένες Πολιτείες «να ξεφορτωθούν από την κοινωνία τους τους σιωνιστές», απευθύνοντας έκκληση για «την εξάλειψη του Ισραήλ ως κράτους». Στο θέμα αυτό, ωστόσο, ο Μαχμούντ Αχμεντινετζάντ είναι πολύ πιο εφευρετικός. Το Ολοκαύτωμα, σύμφωνα με τις τελευταίες διευκρινιστικές δηλώσεις του στο Κολούμπια, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως γεγονός αλλά ως θεωρία, η επαλήθευση της οποίας απαιτεί περαιτέρω έρευνα. Οι δηλώσεις του ιδιου ηγέτη στο Κολούμπια περί της ανυπαρξίας Ιρανών ομοφυλόφιλων προκάλεσαν με τη σειρά τους εντύπωση και ηχηρό χειροκρότημα, όχι γιατί έπεισαν, αλλά επειδή ξεπέρασαν τα όρια της ανώδυνης υπεκφυγής.
Στην Τεχεράνη, 200 βουλευτές έπλεξαν το εγκώμιο του Ιρανού προέδρου για την «ιστορική και αξιομνημόνευτη» παραμονή του στη Νέα Υόρκη, όπως και οι ακτιβιστές της Χεζμπολάχ, με το σύνθημα «Γκράσιας Τσάβες», είχαν ανακηρύξει ήρωά τους τον ηγέτη της Βενεζουέλας, επειδή τόλμησε να εξαπολύσει τα κοσμητικά του επίθετα κατά του Μπους. Ηταν στην περσινή Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ που ο Ούγκο Τσάβες δεν δίστασε να χαρακτηρίσει τον Αμερικανό ομόλογό του «διάβολο» και να καταγγείλει ευθαρσώς ότι «συμπεριφέρεται λες και του ανήκει ο κόσμος ολόκληρος».
Ουδείς, πάντως -πλην του Νικίτα Χρουστσόφ- έφθασε στο σημείο να χρησιμοποιήσει το παπούτσι του ως μέσο επιβολής της επιχειρηματολογίας του. Ο Ν. Χρουστσόφ κατέφυγε στο «όπλο» αυτό, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις επικρίσεις ενός διπλωμάτη σχετικά με την πολιτική της ΕΣΣΔ το 1960.
Κατόπιν όλων αυτών, ο Τζον Μπόλτον ίσως να έχει δίκιο όταν λέει ότι η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ πρέπει να εκλαμβάνεται ως off-Broadway παραγωγή, Ζώνη του Λυκόφωτος και πεδίο θεατρικών παραστάσεων.
«Η παράσταση», σύμφωνα με τον Ανταμ Γκόλντμαν του «Ασοσιέτεντ Πρες», «έχει ξεκινήσει ουσιαστικά με την ίδρυση των Ηνωμένων Εθνών το 1945, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και συνεχίζεται». Στο πλαίσιο της ίδιας παράστασης ενδεχομένως επετράπη και στον Πολ Ποτ να διατηρήσει την έδρα του στη Γενική Συνέλευση, με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον, ακόμη μετά την πτώση της κυβέρνησης των Ερυθρών Χμερ το ’79… Οπως το έθεσε ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, Τόνι Φράτο, «η Αμερική είναι μια χώρα όπου οι άνθρωποι έρχονται και μπορούν να λένε αυτά που σκέφτονται. Είναι κάτι για το οποίο είμαστε υπερήφανοι· το ότι προσφέρουμε σε ανθρώπους, των οποίων τις ιδέες και τις πεποιθήσεις κρίνουμε απεχθείς αν όχι επικίνδυνες». Πρόσθεσε, δε, σε μια σαφή αιχμή κατά του Μαχμούντ Αχμεντινετζάντ, ότι «θα ήταν θαυμάσιο εάν μερικές από τις χώρες που εκμεταλλευονται αυτήν την ελευθερία εδώ, αποφάσιζαν να την εφαρμόσουν και για τους ίδιους τους τους πολίτες».