Πού στρίβει ο δρόμος για την Ευρώπη;

Πού στρίβει ο δρόμος για την Ευρώπη;

1' 59" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Λιγότεροι από τους μισούς Ιρλανδούς με δικαίωμα ψήφου έκαναν τον κόπο να πάνε μέχρι τις κάλπες και από αυτούς η πλειοψηφία καταψήφισε ένα περίπλοκο κείμενο εκατοντάδων σελίδων, γραμμένο από νομικούς για νομικούς, που προβλέπει θεσμικές, ως επί το πλείστον, αλλαγές στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ούτε Σύνταγμα είναι η ταλαίπωρη μεταρρυθμιστική συνθήκη της Λισσαβώνας, ούτε και επιβάλλει συγκεκριμένες αποφάσεις σε θέματα που αφορούν την καθημερινότητα του πολίτη. Δυσανάγνωστη σίγουρα είναι, αλλά γιατί; Οσοι δυσανασχετούν με αυτήν την Ευρώπη των ατελείωτων συμβιβασμών, των δυσανάγνωστων κειμένων και της βαρύγδουπης ρητορείας που συχνά προσπαθεί να κρύψει την αδυναμία κοινής δράσης, είναι άραγε έτοιμοι να δεχθούν ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα που λειτουργούν δημοκρατικά στη βάση μιας ενισχυμένης πλειοψηφίας, άρα και να συνταχθούν με πλειοψηφικές αποφάσεις σε θέματα που τους αφορούν άμεσα, ακόμη και όταν οι ίδιοι τυχαίνει να μειοψηφούν; Ή μήπως προτιμούν την προστασία ή ακόμη και την ψευδαίσθηση, της εθνικής κυριαρχίας σε έναν κόσμο όπου τείνουν να κυριαρχούν δυνάμεις περιφερειακής εμβέλειας;

Σε μια εποχή κοσμογονικών αλλαγών, που θίγουν πλέον άμεσα τις ανεπτυγμένες χώρες και όχι μόνον τους κοινούς θνητούς του πάλαι ποτέ Τρίτου Κόσμου, η κοινωνική ανησυχία και η δυσαρέσκεια διογκώνονται και αναζητούν τρόπους έκφρασης. Ο συνασπισμός του «όχι» στο πρόσφατο δημοψήφισμα στην Ιρλανδία ήταν εξαιρετικά ανομοιογενής. Μια συνεύρεση αντικαπιταλιστών και καθολικών που μάχονται κατά των αμβλώσεων, οπαδών μιας κυρίαρχης και περήφανης Ιρλανδίας μαζί με πολλούς άλλους που δηλώνουν υπέρμαχοι μιας άλλης Ευρώπης, διαφορετικής από τη σημερινή, τη γραφειοκρατική και μίζερη κατ’ αυτούς, χωρίς όμως να μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους για το ποια Ευρώπη θα θέλανε. Η δημαγωγία περίσσεψε, ενώ η πολιτική ηγεσία της χώρας περιορίστηκε σε αμυντική κυρίως τακτική διανθισμένη με διάφορες κοινοτοπίες περί της ενωμένης Ευρώπης, που είναι και στα δικά μας μέρη οικείες και εξαιρετικά βαρετές. Στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία της εποχής μας, ο πολιτικός λόγος απαντάει συχνά με επαρχιώτικο βερμπαλισμό και παλιοκαιρίσια συνθήματα.

Η Ευρώπη των «27» δεν θα ξεπεράσει εύκολα το «όχι» των Ιρλανδών – και θα ήταν τεράστιο πολιτικό σφάλμα να το αγνοήσει ή και να προσπαθήσει να το παρακάμψει με νομικά τεχνάσματα. Μπορεί άραγε η δύσκολη αυτή συγκυρία να γεννήσει τολμηρές πολιτικές πρωτοβουλίες που θα οδηγήσουν σε μια νέα φάση της ευρωπαϊκής ενοποίησης; Και αν ναι, πόσες χώρες και ποιες πολιτικές δυνάμεις θα είναι έτοιμες να συμπράξουν; Ο ευρωπαϊκός κοινός παρονομαστής είναι πλέον υπερβολικά χαμηλός για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών.

* Ο κ. Λ. Τσούκαλης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή