Την όχι και τόσο φιλόδοξη πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη χρηματική βοήθεια που θα προσφέρει η Ενωση στις αναπτυσσόμενες χώρες προκειμένου να μειώσουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, παρουσίασε χθες ο επίτροπος για το Περιβάλλον κ. Σταύρος Δήμας.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι έτοιμη να προσφέρει μέχρι 15 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο το έτος 2020 σύμφωνα με την πρόταση της Κομισιόν, η οποία θα πρέπει να εγκριθεί από το Συμβούλιο Υπουργών τον Οκτώβριο και στη συνέχεια θα αποτελέσει τη διαπραγματευτική βάση για την Ε.Ε. στη Σύνοδο της Κοπεγχάγης για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής το Δεκέμβριο.
Τρεις πηγές χρημάτων
Η Κομισιόν υπολογίζει ότι αν η Σύνοδος της Κοπεγχάγης καταλήξει σε φιλόδοξους στόχους σχετικά με τη μείωση των αερίων του θερμοκηπίου, οι αναπτυσσόμενες χώρες θα χρειάζονται περίπου 100 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο προκειμένου να περιορίσουν τις εκπομπές τους και να λάβουν μέτρα που θα τις προφυλάξουν από τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής (πλημμύρες, ξηρασίες, άνοδο της θάλασσας κτλ). Το ποσό θα προέλθει, σύμφωνα πάντα με την πρόταση της Κομισιόν, από τρεις πηγές: Η δημόσια και η ιδιωτική χρηματοδότηση από τις αναπτυσσόμενες χώρες θα πρέπει να καλύψει το 20%-40% (!) των 100 δισ.. Ποσοστό 40% θα πρέπει να καλυφθεί από τη διεθνή αγορά πώλησης αδειών για εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου και το υπόλοιπο 20%-40% θα πρέπει να καλυφθεί από τη διεθνή χρηματοδότηση, δηλαδή από τις πλούσιες χώρες.
Απροθυμία πλουσίων
«Η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει ηγηθεί στην προσπάθεια για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και είναι σίγουρο ότι θα πετύχουμε τους στόχους που έχουμε θέσει βάσει του Πρωτοκόλλου του Κιότο. Τώρα, πρέπει να σπάσουμε το αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις της Κοπεγχάγης», τόνισε ο κ. Δήμας, παραδεχόμενος εμμέσως ότι η διαδικασία έχει κολλήσει.
Ο κύριος λόγος για το απειλούμενο αδιέξοδο είναι ακριβώς η απροθυμία των πλουσίων, ανεπτυγμένων χωρών, να δώσουν χρήματα για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής. Στη Σύνοδο Κορυφής του περασμένου Ιουνίου οι Ευρωπαίοι ηγέτες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η διεθνής χρηματοδότηση θα πρέπει να προέλθει από όλες τις χώρες που μπορούν να συνεισφέρουν οικονομικά και ότι η συνεισφορά θα πρέπει να υπολογιστεί βάσει του ΑΕΠ και της μόλυνσης που προκαλεί κάθε χώρα.
Αν η διεθνής βοήθεια (την οποία η Κομισιόν προσδιορίζει μεταξύ 22 και 50 δισ. ευρώ) υπολογιστεί βάσει του ΑΕΠ, στην Ε.Ε. αναλογεί περίπου το 30%, και αν υπολογιστεί βάσει των εκπομπών, μάς αναλογεί περίπου το 10%, δηλαδή μεταξύ 15 και δύο δισ. ευρώ το χρόνο μέχρι το 2020.
«Μικρή συνεισφορά»
Ωστόσο ένα από τα βασικότερα επιχειρήματα των αναπτυσσόμενων χωρών είναι ότι η κλιματική αλλαγή οφείλεται στη συσσώρευση αερίων του θερμοκηπίου τα οποία εκπέμπουν τους τελευταίους δύο αιώνες οι εκβιομηχανισμένες χώρες του πλανήτη.
Παρ’ όλο που το ποσό των 15 δισεκατομμυρίων ευρώ που προσφέρει η Ενωση ακούγεται μεγάλο (σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες οι Αμερικανοί προσφέρουν λίγες εκατοντάδες… εκατομμύρια), στην πραγματικότητα πρόκειται για μικρή συνεισφορά της Ευρώπης, την οποία πολύ δύσκολα θα αποδεχτούν οι αναπτυσσόμενες χώρες στη Σύνοδο της Κοπεγχάγης.
Το πιθανότερο αποτέλεσμα είναι οι διαπραγματεύσεις να καταλήξουν είτε σε διακήρυξη προθέσεων, είτε σε ανεπαρκείς δεσμεύσεις.